ದಯವಿಟ್ಟು ಗುದ್ದಲಿಪೂಜೆಗೆ ಬನ್ನಿ…

– ಕಿರಣ ಬಾಟ್ನಿ

’ನಿಲುಮೆ’ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಅಜಕ್ಕಳ ಗಿರೀಶಬಟ್ಟರ ’ಕನ್ನಡಕ್ಕಿಂತ ತಮಿಳು ಯಾವುದರಲ್ಲಿ ಮುಂದಿದೆ?’ ಎಂಬ ಬರಹಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವಾಗಿ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದ ’ಇಗೋ, ಇದರಲ್ಲಿ ಮುಂದಿದೆ’ ಎಂಬ ಬರಹಕ್ಕೆ ಹಲವರು ತಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆಯನ್ನು ತಿಳಿಸಿ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ’ನಿಲುಮೆ’ಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಯಾಗಿರುವುದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮುದ ತಂದಿದೆ. ಕನ್ನಡದ ಸೊಲ್ಲರಿಮೆ ಮತ್ತು ನುಡಿಯರಿಮೆಗಳ ವಿಶಯ ಬಹಳ ಮುಕ್ಯವಾದುದು. ಹಾಗೆಯೇ, ಕನ್ನಡ-ಕನ್ನಡಿಗ-ಕರ್ನಾಟಕಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿಯುಳ್ಳವರು ಇದನ್ನು ಕುರಿತು ನೆಮ್ಮದಿಯ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಚಿಂತಿಸುವುದು ಕೂಡ ಬಹಳ ಮುಕ್ಯವಾದುದು. ಆದುದರಿಂದ ನನ್ನ ಬರಹಕ್ಕೆ ಬಂದ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ನಿದಾನವಾಗಿ ಕುಳಿತು ಯೋಚಿಸಿ ಉತ್ತರಿಸಲು ಸಮಯವನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ’ಒಡ-ಕಾಳಜಿಗ’ರಿಗೆ ದನ್ಯವಾದಗಳು. ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಮಂಡಿಸಿದ ವಿಶಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂದಿಸಿದ ಅನಿಸಿಕೆಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ.

’ಕನ್ನಡದಾ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಒಂದಾಗಿ’ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲ!

ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಶ್ರೀ ನರೇಂದ್ರಕುಮಾರ್ ಎಸ್. ಎಸ್. ಅವರು ನಾನು ’ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸುವೆನೆಂದೂ, ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದವರ ಮೇಲೆ ಹಾರಾಡುವುದಿಲ್ಲವೆಂದೂ, ತರ್ಕಬದ್ದವಾದುದನ್ನು ಒಪ್ಪುವೆನೆಂದೂ’ ಎಣಿಸಿ ಕೆಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಮುಂದಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಈ ಪೀಟಿಕೆ ಬಹಳ ಸಂತಸ ತಂದಿತು, ಏಕೆಂದರೆ ಈ ನಂಬುಗೆಯು ಯಾವರೀರ್ವರ ನಡುವೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲವೋ, ಅವರ ನಡುವೆ ಚರ್ಚೆಗೆ ಅರ್ತವಿಲ್ಲ. ಆ ನಂಬುಗೆಯನ್ನು ನಾನು ಈ ನನ್ನ ಟಿಪ್ಪಣಿಯಲ್ಲಿ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದೇನೆ.

’ಜನರು ಉಲಿದಿದ್ದನ್ನು ಕಣ್ಗೊತ್ತಿಗೊಂಡು ಸರಿಯೆಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ನುಡಿಯರಿಗರಿಗೂ ಹುಲುಜನರಿಗೂ ಒಪ್ಪುವಂತದ್ದು, ಅದೇ ವೈಗ್ನಾನಿಕತೆಯು’ ಎಂಬ ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಅವರು ಒಪ್ಪತಕ್ಕುದಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳುತ್ತ, ’ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾಷೆಯಲ್ಲೂ ಪದಗಳನ್ನು ಯಾವ ರೀತಿ ಉಚ್ಚರಿಸಬೇಕೆಂದು ಇರುತ್ತದೆ’, ಮತ್ತು ಆ ಪದಗಳನ್ನು ಆಯಾ ’ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿದಂತೆಯೇ ಉಚ್ಚರಿಸಬೇಕು, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಿಮ್ಮೊಡನೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವವನಿಗೆ ಅದು ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಂದಿರುವವನಿಗೆ ತಿಳಿಯದಿದ್ದರೆ, ಸಂವಹನ ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಹಾಗೇ ಅಲ್ಲವೆ?’ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ’rendezvous’ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದುದೇನೆಂದರೆ, ಒಂದು ನುಡಿಯಿಂದ ಪದವೊಂದು ಎರವಲಾಗಿ ಮತ್ತೊಂದು ನುಡಿಗೆ ಬಂದಮೇಲೆ ಈ ಎರಡನೆ ನುಡಿಲೋಕದೊಳಗಿನ ಜನರ ನಡುವೆ ಸಂವಹನ ನಡೆಯಬೇಕಾದ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಚರ್ಚಿಸಬೇಕೇ ಹೊರತು ಮೊದಲನೆ ಮತ್ತು ಎರಡನೆ ನುಡಿಲೋಕಗಳ ನಡುವೆ ಸಂವಹನ ನಡೆಯಬೇಕಾದ ಬಗ್ಗೆಯಲ್ಲ. ’Rendezvous’ ಎಂಬ ಪದದ ಫ್ರೆಂಚ್ ಉಲಿಕೆಯ ಕಟ್ಟಲೆಗಳನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಶು ನುಡಿಗರಿಂದ ಬಯಸಬೇಕಾಗೇ ಇಲ್ಲ. ಇಂಗ್ಲೀಶು ನುಡಿವವರೆಲ್ಲ ಆ ಪದವನ್ನು ಬೇರೆ ಇಂಗ್ಲೀಶು ಪದಗಳಿಗಿಂತ ಬೇರೆಯಾಗಿ ನುಡಿದರೆ ಸಾಕು, ಇಂಗ್ಲೀಶಿಗರ ನಡುವೆ ಯಾವುದೇ ಸಂವಹನದ ಕಶ್ಟಗಳು ಏಳುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗಲೂ ಆ ಪದಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡಿಗರು ಸಂಸ್ಕ್ರುತದಲ್ಲಿ ನುಡಿಯುವಂತೆಯೇ ನುಡಿಯಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುವುದು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ; ಕನ್ನಡದ ಬೇರೆಲ್ಲ ಪದಗಳಿಗಿಂತ ಬೇರೆಯಾಗಿ ನುಡಿದರೆ ಸಾಕು. ಈ ’ಬೇರೆಯಾಗಿ’ ನುಡಿಯಬೇಕೆಂಬುದೂ ಏನು ಪಾಲಿಸಲೇಬೇಕಾದ ಕಟ್ಟಳೆಯೇನಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಒಂದೇ ಉಲಿಕೆಯ ಎರಡು ಪದಗಳನ್ನು ಬೇರೆಬೇರೆ ಅರ್ತಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುವ ಅಳವು ಮನುಶ್ಯನಿಗೆ ಇರುತ್ತದೆ.

ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಎರವಲು ಪದಗಳನ್ನು ಬೇರುನುಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಉಲಿದಂತೆ ಉಲಿಯಲು ವಿಶೇಶವಾದ ಒಂದು ಪ್ರಯತ್ನ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ಉಲಿಯುವವನೇ ’ತನಗಿಶ್ಟಬಂದಂತೆ’ ಉಲಿದಂತಾಗುವುದು. ಎರವಲು ಪದದ ಗುರಿನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಉಲಿದಂತೆ ಉಲಿಯುವಾತನಿಗೆ ಇಶ್ಟ-ಅನಿಶ್ಟಗಳ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಏಳುವುದಿಲ್ಲ; ಸಹಜವಾಗಿ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಪರಿಸರವು ಅವನ ನಾಲಗೆಯನ್ನು ಹೊರಳಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಎರಡನೆಯ ಬಗೆಯಲ್ಲೇ ಉಲಿವಾತನ ನುಡಿಯ ನಿಯಮಗಳ ಮೀರಿಕೆ ನಡೆಯದೆ ಇರುವುದು, ಮೊದಲನೆಯ ಬಗೆಯಲ್ಲಲ್ಲ.

ಮತ್ತೊಂದೇನೆಂದರೆ, ’rendezvous’ ನಂತಹ ಫ್ರೆಂಚ್ ಪದಗಳನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಶಿನವರು ಆಮದಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಫ್ರೆಂಚ್ ನುಡಿಗರು ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲೀಶು ನುಡಿಗರ ನಡುವೆ ಸಂವಹನದ ಸಾದ್ಯತೆಯಾದರೂ ಇದೆ, ಆದರೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡಿಗರು ಆಮದಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಆ ಸಾದ್ಯತೆಯೇ ಇಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತವನ್ನು ನುಡಿವವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ (ಕೆಲವು ಕೈಬಿಡಬಹುದಾದ ಕಟ್ಟೇರ್ಪಾಡುಗಳನ್ನು ಕೈಬಿಟ್ಟು). ಆದುದರಿಂದ, ಕನ್ನಡಿಗರ ನಡುವಿನ ಸಂವಹನದ ಪ್ರಾಮುಕ್ಯತೆಯನ್ನೂ, ಕನ್ನಡಿಗರ ಮತ್ತು ಇಲ್ಲದ ’ಸಂಸ್ಕ್ರುತಿಗರ’ ನಡುವಿನ ಇಲ್ಲದ ’ಸಂವಹನ’ಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಉಲಿಕೆಯ ಕಟ್ಟಳೆಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡಿಗರು ಪಾಲಿಸಬೇಕೆಂಬ ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯ ನಿಲುವು ತರ್ಕದಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೆ, ಈಗಾಗಲೇ ನಾನು ವಾದಕ್ಕೆ ತಂದಿರುವ ಕನ್ನಡಿಗರ ’ಮನುಶ್ಯತನ’ವೇ ಕನ್ನಡಿಗರು ತಮ್ಮದೇ ಒಂದು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಉಲಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ. ಆ ಮನುಶ್ಯತನವನ್ನು ’ಕೊಟ್ಟು’ ವಿಶಯವನ್ನು ಮರುಪರೀಕ್ಶಿಸಿದರೆ ಯಾವುದೇ ನುಡಿಯವರನ್ನು ಅವರದಲ್ಲದ ಉಲಿಕೆಯ ಕಟ್ಟಳೆಗಳಿಂದ ಕಟ್ಟುವ ಪ್ರಯತ್ನವೇ ಸರಿಯಲ್ಲವೆಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ.

ಹೊಸದೊಂದು ಪದವನ್ನು ಕಲಿಸಿದಾತನ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಉಲಿದಂತೆಯೇ ಕಲಿತವನು ಉಲಿಯಬೇಕು ಎಂಬ ಕಟ್ಟಳೆ ಒಂದೇ ಒಂದು ಒಂದು ಕಡೆ ಹೊಂದುತ್ತದೆ: ಹಿರಿಯರು ಕಿರಿಯರಿಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ನುಡಿಯನ್ನು ಕಲಿಸುವಾಗ. ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಉಲಿಯುವಂತೆಯೇ ಉಲಿಯಬೇಕು ಎಂಬ ಕಟ್ಟಳೆಯನ್ನು ಹಿರಿಯರು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಯಾರೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತವನ್ನು ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ನುಡಿಯುವವರಿಗೂ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೂ ಈ ’ಹಿರಿಯರು-ಮಕ್ಕಳ’ ನಂಟಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಇದೆಯೆಂದು ನಂಬುವುದು ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರ ಒಂದು ವಿಶೇಶವಾದ ಗುಣವು. ಆ ಗುಣವು ಅವರಿಂದ ಹೋಗುವ ವರೆಗೆ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನೆಲ್ಲ ’ಮಕ್ಕಳಾ’ಗಿ ಕಾಣುವುದು ನಿಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಅವರು ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳನ್ನು ಉಲಿಯುವ ಬಗೆಯನ್ನು ತಿದ್ದುವ ಅಬ್ಯಾಸವೂ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ವಿಗ್ನಾನಕ್ಕೆ, ಮತ್ತು ಕನ್ನಡಿಗರ ’ಮನುಶ್ಯತನ’ಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ಕೊಡುವವರು ಆ ಗುಣದ ಸರಿತನವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸದೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ನನಗೆ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ನಂಬಿಕೆಯಿದೆ. ಅಂತವರು ತಮ್ಮ ಉಲಿಕೆಯನ್ನೇ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಗಮನಿಸಿಕೊಂಡರೆ ದಿಟವು ಹೊರಬರುತ್ತದೆ.

ಸಮಾಜದಲ್ಲಿರುವ ತಾರತಮ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಕನ್ನಡದ ಬರವಣಿಗೆಯ ಸರಿಪಡಿಸುವಿಕೆ

ನರೇಂದ್ರಕುಮಾರರು ಮುಂದುವರೆದು ಸಮಾಜದ ತಾರತಮ್ಯಗಳು ಹೋಗಬೇಕೆಂದು ಒಪ್ಪಿ, ಬರಿಗೆಮಣೆಯ ಸರಿಪಡಿಸುವಿಕೆಯಿಂದ ಅದು ಈಡೇರುವುದಾದರೆ ’ಕನ್ನಡವನ್ನೂ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿಬಿಡೋಣ’ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ನಮ್ಮ ಚರ್ಚೆಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಏನೇ ತೀರ್ಮಾನವಾಗಲಿ, ಅವರ ಕಾಳಜಿಗೆ ಮುಗಿಬೀಳುತ್ತ ಅದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕೈಬಿಡಬೇಡಿ ಎಂದು ಓದುಗರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆವೊಂದು ಕಾಳಜಿಯಿದ್ದರೆ ಸಾಕು, ’ಕನ್ನಡದಾ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಒಂದಾಗಿ’ ನಾವು ಅದ್ಬುತಗಳಾನ್ನು ಸಾದಿಸಬಲ್ಲೆವು.

ಮೊದಲಾಗಿ, ನಾವಿಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ, ಕನ್ನಡದ ಬರಹವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೆನಪಿಸಲು ಇಶ್ಟಪಡುತ್ತೇನೆ. ಕನ್ನಡವನ್ನು – ಎಂದರೆ ಮಾತನ್ನು – ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದಿರುವ ಬರಹಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪುವಂತೆ ಬದಲಾಯಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದು ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯ ನಿಲುವು. ಆದರೆ ಮಾತನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸತಕ್ಕದ್ದು ಎಂದೇ ಒಪ್ಪದೆ ಆ ಮಾತಿಗೆ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಆದಶ್ಟೂ ಹತ್ತಿರವಾಗಿ ಇರುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ’ಹೊಸ-ಶಾಲೆ’ಯ ನಿಲುವು.

ಕನ್ನಡದ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಸಮಾಜದ ತಾರತಮ್ಯಗಳು ಅಳಿಯುವವೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಹಳ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಬದಲಿಸಿದರೆ ಕಾರಣವನ್ನು ಬದಲಿಸಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಏಳಬಹುದು. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಸಮಾಜದ ತಾರತಮ್ಯಗಳು ಕನ್ನಡದ ಬರವಣಿಗೆಯ ಇಂದಿನ ಸ್ತಿತಿಗೆ ಕಾರಣವಶ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಬರವಣಿಗೆಯ ಇಂದಿನ ಸ್ತಿತಿಯು ಆ ತಾರತಮ್ಯಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವೂ ಹೌದು. ಎಂದರೆ, ಒಂದು ಬರೀ ಕಾರಣವೆಂದೂ, ಮತ್ತೊಂದು ಬರೀ ಕಾರ್ಯವೆಂದೂ ಹೇಳಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ತಾರತಮ್ಯ-ಬರವಣಿಗೆಗಳೆರಡೂ ಕಾರ್ಯ-ಕಾರಣಗಳೆರಡೂ ಹೌದು. ಹೀಗೇಕೆಂದರೆ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಕಲಿಸುವಾಗ ’ನಿನ್ನ ಉಲಿಕೆ ಸರಿಯಿಲ್ಲ’ ಎಂಬ ಸಂದೇಶವನ್ನು ನಿಜಕ್ಕೂ ’ಸರಿಯಾಗಿ’ ಉಲಿಯುವ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಕೊಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ, ಮತ್ತು ಆ ಮೂಲಕ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ತಾರತಮ್ಯ-ಬರವಣಿಗೆಗಳೆರಡರ ಈ ಎರಡು ಮುಕಗಳನ್ನೂ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡರೆ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಡುವ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಸಮಾಜ-ಸುದಾರಣೆಯ ಸಾದನವೆಂದು ಕಾಣಬಹುದು.

ಹಾಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಶ್ರೀ ಪ್ರಿಯಾಂಕ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಕಾಮೆಂಟಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಂತೆ, ಈ ಬದಲಾವಣೆಯು ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಇಡಿಯಾಗಿ ಕಿತ್ತೊಗೆಯುವುದು ಎಂದು ಬದಲಾವಣಾ-ವಾದಿಗಳು ನಂಬಿಲ್ಲ; ಬದಲಾವಣೆಯಿಂದ ಹುಟ್ಟುವ ಡೆಲ್ಟಾಲಾಬವನ್ನು ಅವರು ಕೈಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ, ಅಶ್ಟೆ. ಸಮಾಜ ಮತ್ತು ನುಡಿಯ ವಿಶಯಗಳು ಎಶ್ಟು ಸಿಕ್ಕಲು ವಿಶಯಗಳೆಂದರೆ ಯಾವ ಒಂದು ಬದಲಾವಣೆಯಿಂದಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನದೇನನ್ನೂ ಸಾದಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಹೇಗೆ ಯಾವ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯಿಂದಲೂ ನೂರುಮೈಲಿಯ ದಾರಿಯನ್ನು ದಾಟಲಾಗುವುದಿಲ್ಲವೋ ಹಾಗೆ. ಆದರೆ ಆ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ಇಡುವುದೇ ಲೇಸೆಂದು ಕಾಣುವುದು ಕಶ್ಟವೇನಲ್ಲ. ಈ ಬದಲಾವಣೆಯಿಂದ ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರು ಎತ್ತುವ ’ಹಿಂದಿನ ಗ್ರಂತಗಳನ್ನು ಓದುವುದು ಕಶ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ’ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯು ಸರಿಯಾದುದೇ. ಆದರೆ ಬದಲಾವಣೆಯ ಗುಣವೇ ಇದಲ್ಲವೆ? ಅಲ್ಲದೆ ಆ ’ಹಿಂದಿನ ಗ್ರಂತಗಳನ್ನು’ ಓದುವುದು ಮೇಲೆ ತಿಳಿಸಿದ ಡೆಲ್ಟಾಲಾಬಕ್ಕಿಂತ ಮುಕ್ಯವೇ? ಹೌದು, ಹಳಮೆಯ ಉಳಿಕೆಯೇ ಕೊಳೆಯ ಸಾರಿಸುವಿಕೆಗಿಂತ ಮುಕ್ಯವೆಂಬುದು ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರ ಉತ್ತರ. ಅರಿಮೆಗಣ್ಣಿನವರ ಉತ್ತರ ಬೇರೆಯದು.

ಈ ಹಿಂದೆ ಶ್ರೀ ಡಿ.ಎನ್. ಶಂಕರಬಟ್ಟರು ಹೇಳುವ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಸ್ಪೆಲಿಂಗ್ ತೊಂದರೆಯನ್ನು ಹೋಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಆತುರಪಡಬೇಕಿಲ್ಲ ಎಂಬ ನಿಲುವನ್ನು ನಾನು ಹೊಂದಿದ್ದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಸ್ಪೆಲಿಂಗ್ ತೊಂದರೆಯಿರುವ ನುಡಿಗಳ ಜನರೆಲ್ಲ ಏಳಿಗೆ ಹೊಂದಿಲ್ಲವೆಂದು ತೋರಿಸಲು ಆಗದೆ ಇರುವುದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಗ ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ನಿಲುವು ಬದಲಾಗಿದೆ (ಇಡೀ ’ಹೊಸ-ಶಾಲೆ’ಯ ನಿಲುವು, ಇಲ್ಲವೇ ಬನವಾಸಿ ಬಳಗದ ನಿಲುವು ಇದೇ ಎನ್ನಲಾರೆ), ಏಕೆಂದರೆ ಕನ್ನಡದ ಸ್ಪೆಲಿಂಗ್ ತೊಂದರೆ ಬರೀ ಸ್ಪೆಲಿಂಗಿನ ತೊಂದರೆಯಶ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೆ ಈ ಮೇಲಿನ ಸಾಮಾಜಿಕ ತೊಂದರೆಯ ಸ್ವರೂಪವೂ ಇದೆ ಎಂಬ ಅರಿವು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನನಗೆ ಆಗಿದೆ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿಯುಳ್ಳವರು ಕನ್ನಡದ ಬರವಣಿಗೆಯ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಬೇಡವೆನ್ನುವುದು ಕಶ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.

ಹಲವರು ಈ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಮಾಡಿ ತೀರಿಸುವುದು ಕಶ್ಟವೆಂಬ ಕಾರಣದಿಂದ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಬೇಡವೆನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಸರ್ಕಾರಗಳನ್ನು ಬಗ್ಗಿಸಬೇಕು, ಈಗಾಗಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ ಹಳೆಯ ಗ್ರಂತಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಇರುವ ಎಲ್ಲ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನೂ ಹೇಗೆ ’ನಿಬಾಯಿಸುವುದು’ ಎಂಬುದನ್ನು ನೋಡಬೇಕು – ಇವೆಲ್ಲ ನಿಜವಾದ ಕಶ್ಟಗಳೇ. ಆದರೆ ಕನ್ನಡ-ಕನ್ನಡಿಗ-ಕರ್ನಾಟಕಗಳ ಏಳಿಗೆ ಸುಲಬವಾದುದು ಎಂದು ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು? ನಾವುಗಳು ಯಾವುದೇ ಕಶ್ಟ ಪಡದೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು? ಒಂದು ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಈ ಕಶ್ಟಗಳು ಲಾಬಗಳಾಗೂ ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ – ಈ ’ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು’ ಮಾಡುತ್ತ ಎಶ್ಟು ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಕೆಲಸ ದೊರಕುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ, ಎಶ್ಟು ಕನ್ನಡಿಗರು ’ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುಗ’ರಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಕೂಡಿಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುವ ಕತ್ತಲೆಕೋಣೆಗಳಿಂದ ಹೊರಬಂದು ’ಮಾಡುಗ’ರಾಗುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ. ಈ ಲಾಬಗಳನ್ನು ’ಬದಲಾವಣೆಯೆಲ್ಲವೂ ಬೀಳುಗೆಯ ರೂಪದ್ದು’ ಎಂಬ ನಿಲುವಿನ ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರು ಎಂದಿಗೂ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ದೊರಕಿಸಿ ಕೊಡಲಾರರು; ’ಕನ್ನಡದಾ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಒಂದಾಗಿ’ ಮಕ್ಕಳೆಂದು ಕಾಣುವ ಕೆಲವು ’ಹಿರಿಯರು’ ಮಾತ್ರವೇ ಆ ಲಾಬಗಳನ್ನು ಉಣ್ಣುವರಶ್ಟೆ. ಇದು ಸರಿಯೇ ಎಂದು ಅರಿಮೆಗಣ್ಣನ್ನು ತೆರೆದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಬದಲಾವಣೆಯು ಬೀಳುಗೆಯ ರೂಪದ್ದೇ ಆಗಬೇಕಿಲ್ಲ, ಏಳಿಗೆಯ ರೂಪದ್ದು ಕೂಡ ಆಗಬಹುದು ಎಂದು ತಿಳಿವುದು.

’ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥಿತಿಯುಂ ಕೇರಳ ಚರಿತ್ರವುಂ’

ಬರವಣಿಗೆಯ ಸರಿಪಡಿಸುವಿಕೆ ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಶ್ರೀ ಅಜಕ್ಕಳ ಗಿರೀಶಬಟ್ಟರ ’ಮಲೆಯಾಳಿ’ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಅವರು ’ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಮನುಷ್ಯತ್ವವನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆಯದೆ ಇರುವುದರಲ್ಲಿ ಕೇರಳ ರಾಜ್ಯವು ತಮಿಳುನಾಡಿಗಿಂತ ಮುಂದಿಲ್ಲವೇ? ಅಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಕ್ಕರಗಳಿಲ್ಲವೆ? ಕನ್ನಡಕ್ಕಿಂತ ಎಷ್ಟೋ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಸ್ಕೃತಮೂಲದ ಪದಗಳಿಲ್ಲವೇ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ.

ಕೇರಳವೇ ಏಕೆ? ನಾನೇ ಉದಾಹರಿಸಿದ ಅಮೇರಿಕವು ಇಂದು ಕೇರಳಕ್ಕಿಂತ ’ಮನುಶ್ಯತನವನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆಯದೆ’ ಇರುವುದರಲ್ಲಿ ಮುಂದಿದೆ (ನಿಜಕ್ಕೂ ಮಂದಿಯಾಳ್ವಿಕೆಯೆಂಬುದು ಎಲ್ಲಾದರೂ ಇದ್ದರೆ ಅದು ಅಲ್ಲೇ ಇರುವುದು ಎನ್ನಬಹುದು), ಮತ್ತು ಅಮೇರಿಕದ ಬುಡಕಟ್ಟಿನವರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಬರಿಗೆಗಳು ಮತ್ತು ವಲಸಿಗರ ಪದಗಳು ಇಂದಿನ ಅಮೇರಿಕದ ಬರಿಗೆಮಣೆ ಮತ್ತು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಇದೆ. ಹಾಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ನಡೆದಿದ್ದನ್ನು ಮರೆಯಲಾದೀತೆ? ಹಿಂದೆ ನಡೆದಿದ್ದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಇದು ಪ್ರಾಯಶ್ಚಿತ್ತವೇ? ಸುಟ್ಟಮೇಲೆ ಬೂದಿಯಲ್ಲಿ ಸಮಾನತೆಯಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸುಡುವುದನ್ನು ಸಮರ್ತಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾದೀತೆ? ಮನುಶ್ಯತ್ವದ ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಿಕೆಯಿಂದ ಸತ್ತವರ ಹೆಣಗಳ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಗಳೆಯದ (ಇಲ್ಲವೇ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವ) ಏರ್ಪಾಡೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟುಬಿಟ್ಟರೆ ಹಿಂದೆ ಅಲ್ಲಗಳೆದಿದ್ದನ್ನು ಸರಿ ಎನ್ನಲಾದೀತೆ? ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಆ ಮನುಶ್ಯತ್ವದ ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಿಕೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಹುದು ಎಂದು ಹಗಲಗನಸು ಕಾಣುತ್ತ ಕಣ್ಮುಂದೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಿಕೆಯನ್ನು ಸರಿಯೆಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋಣವೇ?

ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಸಮಾಜದರಿಮೆಯಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲಿಯ ಮೇಲುಕೀಳುಗಳ ವಿಶಯದಲ್ಲಿ ನಾನೇನು ಎತ್ತಿದಕೈಯವನಲ್ಲ, ಮಲೆಯಾಳಿ ನುಡಿಯೂ ನನಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ; ಆದರೆ ಮಲೆಯಾಳಿಯಲ್ಲೂ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಬರವಣಿಗೆಗಿಂತ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳಿವೆ ಎಂದು ಊಹಿಸಿ ಹೇಳಬಲ್ಲೆ – ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಹೇಗೋ ಹಾಗೆ. ಬರವಣಿಗೆಯೊಂದರದೇ ಪರಂಪರೆಯುಳ್ಳ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಆಡುನುಡಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿರುವುದನ್ನು ಅನುಮಾನ-ಪ್ರಮಾಣದಿಂದ ಸಾದಿಸಬಹುದು. ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಾದರೆ ಅದನ್ನು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಶವಾಗಿ ತೋರಿಸಿಕೊಡುವ ಹೊರೆ ಹಾಗೆಂಬರ ಮೇಲೇ ಬೀಳುವುದು.

ಹಾಗೆಯೇ ಕೇರಳಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಬಂದ ನಂಬೂದಿರಿಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಏನೇನು ಸಾದಿಸಿರುವರು, ಅಲ್ಲಿಯ ಬುಡಕಟ್ಟಿನವರಿಗೆ ಹೇಗೆ ನೆತ್ತರ ಚೆಲ್ಲಾಟವಿಲ್ಲದೆ ಮನುಶ್ಯತನವನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆದರು, ಅಲ್ಲಿಯ ಹೆಂಗಸರನ್ನು ಹೇಗೆ ನಡೆಸಿಕೊಂಡರು, ಸಮಾಜವೆಂಬ ಕಟ್ಟಡದ ಇಟ್ಟಿಗೆಯೆನ್ನಬಹುದಾದ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಅವರು ಹೇಗೆ ಕಂಡರು ಎಂದೆಲ್ಲ ಸ್ವಲ್ಪ ಓದಿಕೊಂಡರೆ ತಿಳಿದು ಬರುತ್ತದೆ, ಮಲೆಯಾಳಿ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಏಕೆ ಕನ್ನಡಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳಿವೆ, ಮತ್ತು ಅದರ ಬರಿಗೆಮಣೆಯಲ್ಲಿ ಏತಕ್ಕೆ ಬೇಡದ ಬರಿಗೆಗಳಿವೆ ಎಂದು. ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಕೇರಳದ ಹೆಸರಾಂತ ಇತಿಹಾಸಕಾರರೂ ಬರಹಗಾರರೂ ಆದ ಶ್ರೀ ಪಿ. ಕೆ. ಬಾಲಕ್ರಿಶ್ಣನ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ’ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥಿತಿಯುಂ ಕೇರಳ ಚರಿತ್ರವುಂ’ ಎಂಬ ಹೊತ್ತಗೆಯ ಬರಹವೊಂದರಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಂತೆ (ಇಂಗ್ಲೀಶು ಅನುವಾದ ಇಲ್ಲಿ) ಸಂಸ್ಕ್ರುತ-ಪ್ರಾಕ್ರುತಗಳನ್ನು ಬಲ್ಲವರಾಗಿದ್ದ ನಂಬೂದಿರಿಗಳ ಮೇಲುಸ್ತಾನದಿಂದ ಬುಡಕಟ್ಟಿನವರ ನುಡಿಯ ಪದಗಳು ಕೀಳು ಪದಗಳಾದವು (ಇದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ). ಆ ಕೀಳಾಗಿಹೋದ ಪದಗಳ ಹೆಣಗಳ ಮೇಲೇ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಹಲವಾರು ಹೊಸ ಪದಗಳು ನಿಂತಿರುವುದು – ಹೇಗೆ ಅಮೇರಿಕದ ಬುಡಕಟ್ಟಿನವರ ಹೆಣಗಳ ಮೇಲೆ ಇಂದು ಯೂರೋಪಿಯನ್ನರ ಬಿಳಿಬಿಳಿ ದೇಹಗಳು ಓಡಾಡುತ್ತಿವೆಯೋ ಹಾಗೆ. ಪದಗಳ ಕೊಲೆ ನಡೆದಾಗ ಅವುಗಳ ನೆತ್ತರ ಚೆಲ್ಲಾಟ ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಪದಗಳ ನೆತ್ತರಿಗೆ ಬಣ್ಣವಿರುವುದಿಲ್ಲ – ಮನುಶ್ಯತನಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಬಣ್ಣವಿರುವುದಿಲ್ಲವೋ ಹಾಗೆ. ಆದುದರಿಂದ ಬಣ್ಣವಿಲ್ಲದ ನೆತ್ತರ ಚೆಲ್ಲಾಟವನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸದೆ ಹೋಗುವೆವು, ಮತ್ತು ಅದರ ಮೂಲಕ ಮನುಶ್ಯತನದ ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಿಕೆಯನ್ನೂ ಗಮನಿಸದೆ ಹೋಗುವೆವು.

’ಮಣಿಪ್ರವಾಲ’ದಿಂದ ಮಲಯಾಳದ ಬರವಣಿಗೆಯ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಂಬೂದಿರಿಗಳನ್ನು ದನ್ಯವಾದಿಸುತ್ತಲೇ ಬಾಲಕ್ರಿಶ್ಣನ್ ಅವರು ಮಲೆಯಾಳಿ ನುಡಿಯ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಏನೇನು ನಡೆದಿರಬಹುದು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ (ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುವಾಗ ’ನಡೆದಿರಬಹುದು’ ಎನ್ನುವುದೇ ಸರಿ, ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರಂತೆ ’ನಡೆದಿದೆ’ ಎನ್ನುವುದು ತಪ್ಪು).

ಬರವಣಿಗೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಒಂದು ನುಡಿಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಯಾರು ತರುವರೋ ಅವರ ಇಂಗಿತವೇ ಅದರಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವುದು ಸಹಜ (’ಹಾಳೂರಿಗೆ ಉಳಿದವನೇ ಗೌಡ’ ಎಂಬಂತೆ). ಇದೇ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಆಗಿರುವುದು, ಇದೇ ಮಲೆಯಾಳಿಯಲ್ಲೂ ಆಗಿರುವುದು, ಇದೇ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೂ ಆಗಿರುವುದು. ಆದರೆ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ತಂದವರು ತರಿಸಿಕೊಂಡವರಿಗಿಂತ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಮುಟ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರದಶ್ಟು ಶುದ್ದರು ಎಂದುಕೊಂಡಿರುವುದು ಬಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಶೇಶವಾಗಿ ನಡೆದಿದೆ. ಕೇರಳದಲ್ಲಂತೂ ಇದು ಎಶ್ಟು ನಡೆದಿದೆಯೆಂದರೆ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಕೇರಳವನ್ನು ’ಜಾತಿಗಳ ಹುಚ್ಚಾಸ್ಪತ್ರೆ’ ಎಂದು ಕರೆದಿರುವುದುಂಟು. ಈ ಹುಚ್ಚಾಸ್ಪತ್ರೆತನದಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕವು ಕೇರಳಕ್ಕಿಂತ ಪ್ರಾಯಶಹ ತುಸು ಹಿಂದಿರುವುದರಿಂದ ಕನ್ನಡದ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಲೆಯಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳಿವೆ ಎನ್ನಬಹುದು. ಕನ್ನಡದ ಪದಗಳ ಕೊಲ್ಲಾಟ ಮಲೆಯಾಳಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕೊಲ್ಲಾಟಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಕನ್ನಡದ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಲೆಯಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳಿವೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

ಇದೇನು ತಾನಾಗೇ ಹೀಗೆ ಆಗಿಲ್ಲ, ಹಲವರು ಇದಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಬಾಳುವೆಯನ್ನೇ ತೆತ್ತಿ ನಮ್ಮಯ ಬಾಳುಗಳನ್ನು ಬೆಳಗಿರ್ಪರು, ’ಬಹುದಿನಗಳಿಂದ ಮೈಮರವೆಯಿಂದ ಕೂಡಿರುವ ಕೊಳೆ’ಯನ್ನು ಕೊಳೆಯೆಂದೇ ಕಾಣುವ ಎದೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನೆಮಗೆ ತಂದಿರ್ಪರು, ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಇಲ್ಲೇ ತಲೆಬಾಗು.

ಮತ್ತೊಂದೇನೆಂದರೆ, ಕೇರಳದ ಉದಾಹರಣೆಯಂತೂ ಬರವಣಿಗೆಯ ಬದಲಾವಣೆ ಬೇಡವೆಂಬುವರಿಗೆ ಮೊದಲೇ ತರವಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದೇ ಕೇರಳವೇ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ 1971 ರಲ್ಲಿ ಮಲಯಾಳಿ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸರಳತನವನ್ನು ತಂದು ಅದರ ಸಿಕ್ಕಲುತನವನ್ನು 75% ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿತು. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನಶ್ಟು ಅರಿಯಲು ಇಚ್ಚಿಸುವವರು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕೇರಳ ಸರ್ಕಾರದ ಅಪ್ಪಣೆಯನ್ನು ಓದಬಹುದು. ಕೇರಳದ ಹುಚ್ಚಾಸ್ಪತ್ರೆತನ ಇದರಿಂದ ಸಾಕಶ್ಟು ಕಡಿಮೆಯಾಗಲು ಅನುವಾಯಿತು ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವಿಲ್ಲ. ಈಗ ಅದು ಕರ್ನಾಟಕದ ಹುಚ್ಚಾಸ್ಪತ್ರೆತನಕ್ಕೆ ತುಸು ಹತ್ತಿರವಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚೇ ಇದೆ!

ಬವಿಶ್ಯಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನು ನಮ್ಮದೇ ಆಲೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸಬೇಕು

ಹಳೆ-ಶಾಲೆಯವರು ಮತ್ತು ಅವರ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿರುವವರು ’ಬದಲಾವಣೆ’ ಎಂದಕೂಡಲೆ ’’ನಿಮಗೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ್ವೇಶ’!’ ಎಂಬ ಅಸ್ತ್ರವನ್ನು ಬಹಳ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಬಯಸುವವರಿಗೆ ಆ ದ್ವೇಶವಿಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ ಆ ಅಸ್ತ್ರವು ಅವರ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಶ್ರೀಮತಿ ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು  ಶ್ರೀ ಮಹೇಶ ಪ್ರಸಾದ ನೀರ್ಕಜೆ ಅವರು ಈ ’ದ್ವೇಶದ ಅಸ್ತ್ರ’ವನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಈ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಎರಡನೆಯವರು ಬರೆಯುತ್ತ ’“ಸಂಸ್ಕೃತ ದ್ವೇಷ” ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿರುವ ಪದಗಳನ್ನು ಯಾಕೆ ಬದಲಾಯಿಸಬೇಕು? ಭಾಷಾ ವಿಜ್ನಾನಿಗಳು ಅನ್ನೋದು ಬಿಟ್ಟು ಈ “ನುಡಿಯರಿಗರು” ಏಕೆ? ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಗೋ ಕನ್ನಡಿಗನನ್ನ ಈ ಎರಡು ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ನೋಡಿ. ಯಾವುದು ಅರ್ಥ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂತ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅರ್ಥ ಆಗುವ ಸರಳ ನುಡಿ ಬೇಕು ಅನ್ನುವವರೇ ಈವರೆಗೆ ಯಾರೂ ಕಂಡು ಕೇಳಿಲ್ಲದ ಪದಗಳನ್ನು ಹೇರುವುದು ಯಾಕೆ? ಅದೂ ಅಧ್ಯಯನದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ. ದ್ವೇಶವಾದಿಗಳಿಗೆಲ್ಲ ನಾನು ಹೇಳಬಯಸುವುದು ಇಶ್ಟೇ: ಮೊದಲು ಬದಲಾವಣೆಯೆಂಬ ಒಂದು ಎಂಟಿಟಿಯ ಇರುವಿಕೆಯನ್ನು ಗೌರವಿಸಿ, ’ಬದಲಾವಣೆ ಎಂಬುದು ಇದೆ’ ಎಂದು. ಆಮೇಲೆ ಬದಲಾವಣೆಯೆಂಬುದು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಬೀಳುಗೆಯೇ ಎಂಬ ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯ ನಿಲುವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಆಗ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ, ಹೊಸ ಪದಗಳ ಕಟ್ಟಣೆಯಿಂದ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ ಎಂದು, ಆ ಹೊಸಪದಗಳು ಸಂಸ್ಕ್ರುತಬೇರಿನವು ಆಗದೆ ಹೋದರೂ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು, ಇನ್ನೂ ಲಾಬವೇ ಹೆಚ್ಚಿರುವುದು ಎಂದು.

ಈ ವಿಶಯದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅನುಬವವೊಂದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದು ಸರಿಯೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಹಿಂದೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗಿನ Signals and Systems ಎಂಬ ವಿಶಯದ ಒಂದು ಹೊತ್ತಗೆಯನ್ನು ನಾನು ಬರೆಯಲು ಹೊರಟಿದ್ದೆ, ಸಾಕಶ್ಟು ಮುಂದೂ ವರೆದಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಬರೆಯುವಾಗ ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ಉಸಿರುಕಟ್ಟುವ ಅನುಬವವುಂಟಾಯಿತು. ಅದರ ಕಾರಣವನ್ನು ನಾನು ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೊರಟಾಗ ನನಗೆ ಅರಿವಾಗಿದ್ದು ಏನೆಂದರೆ, ನಾನು ಹೊಸದಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ ಪದಗಳೆಲ್ಲ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದವಾಗಿದ್ದವು, ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ನನಗೆ ಒಂದು ಹಂತದ ಮೇಲೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಕಟ್ಟಲು ಬಯಸಿದ್ದ ಕಟ್ಟಡಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳೇ ಇಲ್ಲವಾದವು. ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟರೂ ಸಿಗುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ, ತಲೆ ಚೆಚ್ಚಿಕೊಂಡರೂ ಸಿಗುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ, ನನ್ನ ಬೇರೆ ಮನೆಗಳನ್ನು ಮಾರಿಕೊಂಡರೂ ಸಿಗುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, Superposition ಎನ್ನುವ ಪದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಹೊಸ ಪದವನ್ನು ಕೊಡಲು ತಿಂಗಳೇ ಬೇಕಾಯಿತು. ಆಮೇಲೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ನಿಗಂಟುಗಳನ್ನು (ಕನ್ನಡದಲ್ಲ!) ತಿರುವು ಹಾಕಿ, ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಸಾಕಶ್ಟು ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು (ಕನ್ನಡದಲ್ಲ!) ತಿರುವು ಹಾಕಿ ಕೊನೆಗೆ ’ಉಪರಿಸ್ಥಾಪನೆ’ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ನಾನೆ ದನ್ಯನೆಂದುಕೊಂಡೆ. ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೆಯ ಹುಡುಕಾಟ ಸಂಸ್ಕ್ರುತವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಗೆ ನನ್ನದೇ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ಕಲಿತವನಾದ ನನಗೇ ಬೇಕಾದರೆ ನನ್ನದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ’ಮಾಡುಗ’ರಾಗಬೇಕಾದ ಮತ್ತು ನನ್ನಶ್ಟೂ ಸಂಸ್ಕ್ರುತಬಾರದ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಇನ್ನೆಶ್ಟು ಶತಮಾನಗಳ ಹುಡುಕಾಟ ಬೇಕಾದೀತು? ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ನಾನೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಆಗ ನನಗೆ ಹೊಸ ಪದಗಳಿಗೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತವನ್ನು ಮೂಲವಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ತಪ್ಪು ಎಂದು ಅರಿವಾಯಿತು. ಆಮೇಲೆ ಶಂಕರಬಟ್ಟರ ಪದಕಟ್ಟಣೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಸಂಶೋದನೆ, ಅವರ ಕನ್ನಡದ ಸೊಲ್ಲರಿಮೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಸಂಶೋದನೆ – ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಅರ್ತ ಬಂದಿತು. ಈಗ ಅದೇ ಪದವನ್ನು ’ಮೇಲಿರಿಸುವಿಕೆ’ ಎಂದು ಕನ್ನಡಿಸಬಹುದಿತ್ತು ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಪದವು ನನ್ನ ಒಳಗಿನಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ, ನನ್ನ ಒಳಗಿರುವ ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬನು ಇದರ ’ಮಾಡುಗ’ನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಈ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳು ನಮ್ಮದೇ ಆಲೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಂದವು.

ಈ ರೀತಿಯ ಹೊಸತನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ತರುವ ’ಮಾಡುಗ’ತನವನ್ನು ಗೌರವಿಸುವವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕ್ರುತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿರುವಿಕೆ ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರು ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟಿರುವ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ತೊಂದರೆಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಮೊದಲಾಗಿ ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರಿಗೆ ಹೊಸತನದ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಗುಮಾನಿ: ಹೊಸದೆಂದರೆ ಬದಲಾವಣೆ, ಬದಲಾವಣೆಯೆಂದರೆ ಬೀಳುಗೆಯಲ್ಲವೆ ಅವರಿಗೆ? ಆದುದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಪದಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವುದು ಸರಿಯೆನಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚೆ ಬೇಕೆಂದೇ ಅನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬೇಕಾಗಿದ್ದರೆ ತಾನೆ ಸರಿ-ತಪ್ಪುಗಳ ಪ್ರಶ್ನೆ? ಇಲ್ಲೂ ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರು ಮಾಡುವ ತಪ್ಪೇನೆಂದರೆ ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯ ಸಂಸ್ಕ್ರುತ ಬಲ್ಲ ಕೆಲವರು ಒಂದು ಇಡೀ ನುಡಿಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಮುಂದೆ ಬೇಕಾಗುವ ಎಲ್ಲ ವಿದ್ಯೆಗಳ ಎಲ್ಲ ಪದಗಳನ್ನೂ ಕಟ್ಟಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ನಂಬಿಕೊಂಡಿರುವುದು, ಜೊತೆಗೆ ಪದಕಟ್ಟಣೆಯಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಕನ್ನಡಜನಾಂಗವು ’ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುಗ’ನ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದು ತಿಳಿದಿರುವುದು. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ತಪ್ಪು ಮಾಡುವವರು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ’ಮಾಡುಗತನ’ವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ’ಮಾಡಲು’ ಬೇಕಾದ ಸಲಕರಣೆಗಳೇತಕ್ಕೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ, ’ಮನೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟಿಗೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕಟ್ಟಿ’ ಎಂಬಂತೆ. ಇದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕಡಿಮೆ ತಪ್ಪು ಮಾಡುವವರು ರೇಶನ್ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತರಿಸಿದಂತೆ ತಾವು ಬಿತ್ತರಿಸಿದ ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳಿಂದಲೇ ’ಆದಶ್ಟನ್ನು ಕಟ್ಟಿ, ಮಿಕ್ಕಿದ್ದನ್ನು ಕಟ್ಟುವುದೇ ಏತಕ್ಕೆ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ತಪ್ಪು ಮಾಡುವವರು ’ನಿಮಗೆ ಬೇಕಾದ ಇಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲೇ ಕಟ್ಟಿ, ನಾವೂ ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆಗೆ ಇದ್ದೇವೆ, ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಅರಿಮೆಯನ್ನು ನಾವು ಅರಿಮೆಯೆಂದು ಗುರುತಿಸುವುದಿಲ್ಲ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.

ಆದುದರಿಂದ ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಹೇಳಬಯಸುವುದೇನೆಂದರೆ ’ಬಾಶಾವಿಗ್ನಾನ’ಕ್ಕೆ ’ನುಡಿಯರಿಮೆ’ ಎಂದು ಹೊಸ ಪದ ಕಟ್ಟುವುದು ’ಬಾಶಾವಿಗ್ನಾನ’ವೆಂಬ ಪದದ, ಇಲ್ಲವೇ ಅದರ ಬೇರುನುಡಿಯಾದ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ದ್ವೇಶದಿಂದಲ್ಲ, ’ನುಡಿಯರಿಮೆ’, ’ಸೊಲ್ಲರಿಮೆ’, ’ಅರಿವರಿಮೆ’, ’ಮೈಯರಿಮೆ’, ’ಬಾಳರಿಮೆ’, ’ಬದುಕರಿಮೆ’ ಎಂಬೆಲ್ಲ ಹೊಸ ಕನ್ನಡದ ಪದಗಳನ್ನು ತಾವೇ ಕಟ್ಟುವ ’ಮಾಡುಗತನ’ ಮತ್ತು ಮನುಶ್ಯತನದಲ್ಲಿ ಮೆರೆಯುವ ಆಸೆಯಿಂದ. ಈ ಮನುಶ್ಯತನವನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವವರಿಗೆ ಅದರ ಸವಿಯೇನು ಗೊತ್ತು, ಉಪಯೋಗವೇನು ಗೊತ್ತು? ಈ ಮನುಶ್ಯತನವನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆದು ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನೆಲ್ಲ ಪದಕಟ್ಟಣೆಯ ಆಟದಲ್ಲಿ ’ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುಗ’ರಾಗಿಸುವವರಿಗೆ ಈ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳಿಂದ ಏನೇನು ಪ್ರಯೋಜನವಿದೆಯೆಂದು ಏನು ಗೊತ್ತು? ಈ ಬರಹದಲ್ಲೂ ನಾನೇ ಈ ’ಮಾಡುಗತನ’ ಮತ್ತು ಮನುಶ್ಯತನಗಳಲ್ಲಿ ಮೆರೆದಿದ್ದೇನೆ, ’ಒಡ-ಕಾಳಜಿಗ’ ಮುಂತಾದ ಪದಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿ. ಇದನ್ನೇ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಲು ಬೇಕಾದ ಇಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ನಾನು ವಾರಾಣಸಿಯಿಂದ ಹೊತ್ತು, ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲದ/ಸತ್ತವರ ಬರೀ ಬರವಣಿಗೆಯ ನುಡಿಯಾದ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಹಳೆಯ ಗ್ರಂತಗಳನ್ನು ದೂಳುಹೊಡೆದು ತಂದು ನಂತರ ಕಟ್ಟುವುದು ಪೆದ್ದತನವೆಂದೂ ಕಶ್ಟದ ಕೆಲಸವೆಂದೂ ನನಗೆ ಅರಿವಾಗಿದೆ. ಅದರ ಬದಲಾಗಿ ನನ್ನೊಳಗಿನಿಂದ ಸಹಜವಾಗಿ ಹೊರಬರುವ, ಮತ್ತು ನನ್ನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಜನರ ನಾಲಗೆಯಲ್ಲಿ ತಾನೇ ಓಡಾಡುವ ಪದಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಪದಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವುದು ಸುಲಬವೆಂಬ ಅರಿವು ನನಗಾಗಿದೆ. ಈ ಅರಿವು ವೈಗ್ನಾನಿಕವಾಗಿ ಚಿಂತಿಸುವವರಿಗೆ ಸುಲಬವಾಗಿ ಬರುತ್ತದೆ – ಹೊಸತನ್ನು ಕಟ್ಟಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆಯಿದ್ದರೆ. ಹಳೆಯದನ್ನೇ ಹಾಡಿಕೊಂಡು ಮೆರೆಯುವುದೇ ಯಾರ ಗುರಿಯೋ ಅವರಿಗೆ ವೈಗ್ನಾನಿಕತೆಯಿದ್ದರೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೇ ಹೊಸತನ್ನು ಹಡೆಯುವುದು.

ಆದ್ದರಿಂದ ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಪದಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಹೊರಡುವವರು ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ದ್ವೇಶದಿಂದಲ್ಲ, ಅದರಿಂದ ಹೆಕ್ಕಿ ತೆಗೆಯಲಾರದ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳು ಅಂಗೈಯಲ್ಲೇ ಇರುವಾಗ ಕೊಂಕಣ ಸುತ್ತಿ ಮೈಲಾರಕ್ಕೆ ಏತಕ್ಕೆ ಬರುವುದು ಎಂಬ ವೈಗ್ನಾನಿಕತೆಯಿಂದ. ಇನ್ನು ಆ ಅಂಗೈಯ ಮೇಲೆ ಕೊಳೆಬಟ್ಟೆಯೊಂದು ಮುಚ್ಚಿರುವಾಗ ಅದನ್ನು ತೆಗೆಯೋಣವೆನ್ನುವುದೇ ’ಹೊಸ-ಶಾಲೆ’ಯ ಸೊಲ್ಲರಿಮೆ ಮತ್ತು ನುಡಿಯರಿಮೆಗಳ ಸಂಶೋದನೆಯ ಗುರಿ; ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ದ್ವೇಶವಲ್ಲ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ಸಂಸ್ಕ್ರುತಕ್ಕೂ ಇಲ್ಲದ ನಂಟಿನ ವ್ಯಾಪಾರ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರಿಂದ ನಡೆದಿರುವಾಗ ಈಗ ಅರಿಮೆಯಿಂದ ಆ ನಂಟಿನ ಇಲ್ಲದಿರುವಿಕೆ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಅದು ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ದ್ವೇಶವೆಂದು ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯವರಿಗೆ ಅನಿಸಬಹುದು, ಆದರೆ ’ನೋಡಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಾಗಬಹುದು, ಕೇಳಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಾಗಬಹುದು, ನಿದಾನಿಸಿ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ನಿಜವು ತಿಳಿವುದು’.

’ಬಾಳ ಕರೇ ಐತ್ರಿ!’

ಶ್ರೀ ಮಹೇಶ ಪ್ರಸಾದ ನೀರ್ಕಜೆಯವರು ಸರಿಯಾಗೇ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಕಡೆ ಮಹಾಪ್ರಾಣಗಳು ಉಲಿಯಲ್ಪಡುತ್ತವೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ’ಕರೇ’ ಮತ್ತು ’ಬಾಳ’ ಎನ್ನುವಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ತಡೆಯುಲಿಯಲ್ಲಿ). ಆದರೆ ’ಎಲ್ಲರಕನ್ನಡ’ ಎನ್ನುವುದು ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ನೂರಕ್ಕೆ ನೂರು ಹತ್ತಿರವಾಗಲಾರದು. ’ಎಲ್ಲರಕನ್ನಡ’ವನ್ನು ಆದಶ್ಟೂ ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಗುರಿಯಾಗಿರಬೇಕಶ್ಟೆ. ಈ ಗುರಿಯನ್ನು ಅರಿತವರಿಗೆ ಕೆಲವರೇ ಆಡುವ ಕೆಲವೇ ಪದಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಸ್ಪೆಲಿಂಗ್ ತೊಂದರೆಗಳು, ಎಲ್ಲರೂ ಆಡುವ ಮಹಾಪ್ರಾಣವಿಲ್ಲದ ನುಡಿಯನ್ನು ಬರೆಯುವಾಗ ಮಹಾಪ್ರಾಣಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದಾಗ ಉಂಟಾಗುವ ಸ್ಪೆಲಿಂಗ್ ತೊಂದರೆಗಿಂತ ತೀರ ಕಡಿಮೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಕಡಿಮೆ ತೊಂದರೆಗೆ ಈಡುಮಾಡಿಕೊಡುವುದನ್ನು ಒಪ್ಪುವುದೇ ಲೇಸೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರ ವಾದವು ಹೇಗಿದೆಯೆಂದರೆ – ’ಹಲವು ಕನ್ನಡಂಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೇಸಮತೆ ತರುವುದು ಕಶ್ಟವಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಆ ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡಂಗಳಿಗಿಂತ ದೂರವಾದ ಸಂಸ್ಕ್ರುತದಲ್ಲಿ ಬರೆದಂತೆ ಬರೆಯುವುದು ಒಂದೇಸಮತೆಯನ್ನು ತರುವ ವಿದಾನ’ ಎಂದಂತಿದೆ –  ಹೇಗೆ ವಿವಿದತೆಯ ನೆಲೆವೀಡಾದ ಬಾರತದಲ್ಲಿ ಒಂದೇಸಮತೆಯನ್ನು ಬ್ರಿಟೀಶರು ತರಲು ಹೊರಟರೋ, ಈಗ ಹಿಂದಿಗರು ತರಲು ಹೊರಟಿರುವರೋ ಹಾಗೆ.

’ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಹತ್ತಿರವಿರಬೇಕು’ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೂ ’ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಸಮದೂರದಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕು’ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೂ ಅಂತರವಿದೆ. ’ಎಲ್ಲರಕನ್ನಡ’ ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡಂಗಳಿಗೂ ಹತ್ತಿರವಿರಬೇಕು, ಸಮದೂರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೆ ಸಾಲದು. ಏಕೆಂದರೆ ಚೈನೀಸು ಲಿಪಿಯೂ ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡಂಗಳಿಗೆ ಸಮದೂರದಲ್ಲಿದೆ. ಅಶ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಕನ್ನಡಿಗರ ಆಡುನುಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಾಪ್ರಾಣ ಕೇಳಿಸುವ ದಿನ ಬಂದರೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮಹಾಪ್ರಾಣಗಳನ್ನು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ನಾವು ತಯಾರಿರಬೇಕು, ಏಕೆಂದರೆ ಬದಲಾವಣೆಯೆಂದರೆ ಬೀಳುಗೆಯೆಂಬುದು ’ಹೊಸ-ಶಾಲೆ’ಯ ನಿಲುವಲ್ಲ, ’ಹಳೆ-ಶಾಲೆ’ಯ ಅವೈಗ್ನಾನಿಕ ನಿಲುವು (ಅಂದಹಾಗೆ ಇಂತದ್ದೇ ನಿಲುವು ತಮಿಳರಿಗೂ ಇದೆ).

ಗುದ್ದಲಿ ಪೂಜೆಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ಬರಬೇಕು!

ಬರಿಗೆಮಣೆಯ ಸರಿಪಡಿಸುವಿಕೆ, ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಪದಗಳ ಕಟ್ಟಣೆ, ಮತ್ತು ಕನ್ನಡದ ಸರಿಯಾದ ಸೊಲ್ಲರಿಮೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಸಂಶೋದನೆ – ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯದು ಮತ್ತು ಮೂರನೆದು ಎರಡನೆಯದಶ್ಟು ತುರ್ತಾಗಿ ಆಗಬೇಕಿಲ್ಲ ಎಂದು ನನ್ನ ನಿಲುವು. ಈ ವಿಶಯದಲ್ಲಿ ನನಗೂ ಶಂಕರಬಟ್ಟರಿಗೂ ಬಹಳ ವಾದಗಳು ನಡೆದಿವೆ, ಮತ್ತು ಈಗ ಅವರೂ ಇದನ್ನು ಹೆಚ್ಚು-ಕಡಿಮೆ ಒಪ್ಪುತ್ತಾರೆ.

ಆದರೂ ನಾನಿಲ್ಲಿ ಶಂಕರಬಟ್ಟರ ’ಹೊಸಬರಹ’ದಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಹೀಗೂ ಬರೆಯಬಹುದು ಎಂದು ತೋರಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ಕಾರಣದಿಂದ, ಈ ’ಹೊಸಬರಹದಲ್ಲಿ’ ನನಗೆ ಹೆಚ್ಚು ’ಮಾಡುಗತನ’ದ ಅನುಬವ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಕಾರಣದಿಂದ, ಮತ್ತು ’ಹಳೆ-ಬರಹ’ ಕಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ ಅದರ ಅವೈಗ್ನಾನಿಕತೆ, ಅದನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವವರಿಂದ ನಡೆದಿರುವ ಮತ್ತು  ನಡೆಯಿತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡಿಗರ ’ಮಾಡುಗತನ’ದ ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಿಕೆಯು ನೆನಪಾಗುವ ಕಾರಣದಿಂದ. ಮಾಡುಗತನ ಮತ್ತು ಮನುಶ್ಯತನಗಳು ನನ್ನದಶ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಮನುಶ್ಯರೆಲ್ಲರ ಹುಟ್ಟಕ್ಕು (ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಬಂದ ಹಕ್ಕು – ಈ ಪದವನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ದೈರ್ಯವೇ ಕೆಲ ವರ್ಶಗಳ ಹಿಂದೆ ನನಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಈಗ ಈ ಚಣದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಇದು…). ಇದನ್ನು ಯಾರೂ ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳಲಾರರು. ಇದನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಶ್ಟೂ ಇದು ಬೇರೆಬೇರೆ ರೀತಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೊರಬಂದು ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುವವರನ್ನು ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಇದೇ ಪ್ರಕ್ರುತಿಯ ನಿಯಮ.

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನನಗಾಗಲಿ ’ಹೊಸ-ಶಾಲೆ’ಯ ಬೇರೆಯವರಿಗಾಗಲಿ ಐವತ್ತೋ ಐವತ್ತೊಂದೋ ಬರಿಗೆಗಳ ಹಳೆ-ಬರಹದ ಮೇಲೆ ಯಾವ ದ್ವೇಶವೂ ಇಲ್ಲ. ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಪದಗಳ ಮೇಲೂ ಯಾವ ದ್ವೇಶವೂ ಇಲ್ಲ, ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಮೇಲೂ ಯಾವ ದ್ವೇಶವೂ ಇಲ್ಲ. ಇರುವುದು ಕನ್ನಡಿಗರ ಮಾಡುಗತನವನ್ನು ಹಿಂತಿರುಗಿಸುವ ಕಾಳಜಿ, ಅವರಿಂದ ದೂರವಾಗಿರುವ ಮನುಶ್ಯತನವನ್ನು ಹಿಂತಿರುಗಿಸುವ ಕಾಳಜಿ. ಈ ಕಾಳಜಿಗಳು ಯಾರುಯಾರಿಗೆ ಇವೆಯೋ ಅವರಿಗೆ ಈ ’ಹೊಸ-ಶಾಲೆ’ಯು ತಂದುಕೊಡುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದಿಂದ ಉಸಿರುಕಟ್ಟಿರುವುದು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಆಗುವ ಅನುಬವವಾಗುತ್ತದೆ.

ಈ ’ಹೊಸ-ಶಾಲೆ’ಯೆಂದರೆ ’ಇಂತದ್ದೇ’, ಇದರ ನಿಲುವುಗಳು ’ಇಂತವೇ’ ಎಂದು ಕಡಾಕಂಡಿತವಾಗಿ ಹೇಳಲು ಇನ್ನೂ ಸಾದ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಶಂಕರಬಟ್ಟರ ’ಹೊಸಬರಹ’ವನ್ನೇ ಬಳಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಲು ಇನ್ನೂ ಸಾದ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಶ್ಟು ಮಾತ್ರ ಹೇಳಲು ಸಾದ್ಯವಾಗಿದೆ: ನಮ್ಮ ದಿಕ್ಕು ಬದಲಾಗಬೇಕಿದೆ, ಹುಸಿಯಿಂದ ದಿಟದ ಕಡೆಗೆ, ಕತ್ತಲಿನಿಂದ ಬೆಳಕಿನ ಕಡೆಗೆ, ಸಾವಿನಿಂದ ಬದುಕಿನ ಕಡೆಗೆ (ಹೌದು, ಇದು ಸಂಸ್ಕ್ರುತದ ಶ್ಲೋಕದ ಆಶು-ಕನ್ನಡಿಸುವಿಕೆಯೇ). ಬರವಣಿಗೆಯು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಿರುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ತಾರತಮ್ಯಗಳನ್ನು ಕಡಿದುಹಾಕಬೇಕಿದೆ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಪದಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಅಳವಿಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಜೀವ ತುಂಬಬೇಕಿದೆ, ಕನ್ನಡದ ಸೊಲ್ಲರಿಮೆಯ ಸರಿಯಾದ ಅದ್ಯಯನವಾಗಬೇಕಿದೆ. ಕನ್ನಡವನ್ನು ಅರಿವಿನ ಒಯ್ಯುಗನುಡಿಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡಿಸಬೇಕಿದೆ, ಅರಿವಿನ ’ಮಾಡುಗ’ ನುಡಿಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡಿಸಬೇಕಿದೆ. ಕನ್ನಡಿಗನ ’ಮಾಡುಗತನ’ವನ್ನು ಅವನಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿಸಬೇಕಿದೆ. ಈ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಳೆ-ಶಾಲೆಗೆ ಬೋರಲಾಗಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶವಿದೆ, ಅರಿಮೆ ಮತ್ತು ತರ್ಕಕ್ಕೆ ಗೆಲುವಿದೆ, ಕನ್ನಡಿಗರ ಏಳಿಗೆಗೆ ಸರಿಯಾದುದು ಯಾವುದೋ ಅದಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಸ್ತಾನವಿದೆ.

ಈ ಶಾಲೆಯೇನು ಕಟ್ಟಿ ಮುಗಿಸಿಯೂ ಆಗಿಲ್ಲ, ಅದರ ನಕ್ಶೆಯೂ ಪೂರ್ತಿ ಬರೆದಾಗಿಲ್ಲ. ಈಗಿನ್ನೂ ಗುದ್ದಲಿಪೂಜೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಆ ಗುದ್ದಲಿ ನಮ್ಮದೇ ನೆಲದಲ್ಲಿ ನೆಟ್ಟಿದೆ, ಅಶ್ಟೆ. ಎಲ್ಲರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ಬರಬೇಕು!