ವಸಾಹತುಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಪ್ರಾಯೋಜಿತ ಪಂದ್ಯಾವಳಿಗಳು – ಭಾಗ ೧

– ವಿನಾಯಕ ಹಂಪಿಹೊಳಿ

ಸಂಸ್ಕೃತ v/s ಆಡುಭಾಷೆ, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ v/s ಜಾನಪದ, ಪುರೋಹಿತ v/s ಭಕ್ತ, ಆರ್ಯ v/s ದ್ರಾವಿಡ … – ಭಾಗ ೧

ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೪೦೦ರ ತನಕ ಬೈಬಲ್ಲಿನ ಹಳೇ ಒಡಂಬಡಿಕೆ ಮತ್ತು ಹೊಸ ಒಡಂಬಡಿಕೆಗಳು ಹಿಬ್ರೂ, ಗ್ರೀಕ್ ಮತ್ತು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದವು. ಆಕ್ಸಫರ್ಡ್ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಆಗಿದ್ದ ಜಾನ್ ವಿಕ್ಲಿಫ್ ಎಂಬಾತನು ೧೩೮೦ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬೈಬಲ್ಲಿನ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷಾಂತರವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹಿಂದೆಯೂ ಭಾಷಾಂತರಗಳಾಗಿರಬಹುದಾದರೂ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸಾಕ್ಷ್ಯವಾಗಿ ಇದೊಂದು ದೊರಕುತ್ತದೆ. ಇದು ಪೋಪನ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾಗಿ, ವಿಕ್ಲಿಫ್ ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ ಆತನ ಎಲುಬುಗಳನ್ನು ಪುಡಿ ಮಾಡಿಸಿ ಪೋಪ್ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿಸಿದ್ದ ಎಂದು ಕಥೆ.

ವಿಕ್ಲಿಫ್ ನಂತರ ಆತನ ಅನುಯಾಯಿಯಾದ ಜಾನ್ ಹಸ್ ಎಂಬಾತನು ವಿಕ್ಲಿಫ್ ಯೋಚನೆಗಳನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಪ್ರಚುರಪಡಿಸಿದನು. ಪ್ರತಿಯೋರ್ವನಿಗೂ ಆತನ ಮಾತೃಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಬೈಬಲ್ಲನ್ನು ಓದಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡಬೇಕು ಎಂಬುದು ಆತನ ಆಗ್ರಹವಾಗಿತ್ತು. ಲ್ಯಾಟಿನ್ನೇತರ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಬೈಬಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ ಮರಣದಂಡನೆ ವಿಧಿಸುವದಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದ ಚರ್ಚಿನ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲು ಜನರಿಗೆ ಕರೆಯಿತ್ತಿದ್ದನು. ೧೪೧೫ರಲ್ಲಿ ಆತನನ್ನು ವಿಕ್ಲಿಫ್ ನ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಬೈಬಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಸುಡಲಾಯಿತು. ಆತನ ಕೊನೆಯ ಮಾತುಗಳು “ಯಾರ ಸುಧಾರಣೆಯ ಕರೆಯನ್ನು ತುಳಿಯಲಾಗದೋ ಅಂತ ಮನುಷ್ಯನೊಬ್ಬನನ್ನು ದೇವನು ಬೆಳೆಸುವನು” ಎಂದು ಪ್ರತೀತಿ.

೧೪೫೦ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಿಂಟಿಂಗ್ ಪ್ರೆಸ್ ಕಂಡುಹಿಡಿದ ಜೊಹನ್ ಗುಂಟನ್ಬರ್ಗ್ ಲ್ಯಾಟಿನ್ನಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಬೈಬಲ್ಲಿನ ಮೊದಲ ಪ್ರತಿಯನ್ನು ತಂದನು. ಇದು ಪ್ರೊಟೆಸ್ಟಂಟ್ ಸುಧಾರಣೆಗೆ ಮೊದಲ ಅಡಿಗಲ್ಲಾಯಿತು. ನಂತರ ಎರಾಸ್ಮಸ್ ಅದರಲ್ಲಿನ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿ ಇನ್ನೊಂದು ಮುದ್ರಿತ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ತಂದನು. ೧೪೯೦ರಲ್ಲಿ ಥೊಮಸ್ ಲಿನೇಕರ್ ಬೈಬಲ್ಲಿನ ಭಾಷಾಂತರದ ಪರವಾಗಿ ವಾದಿಸಿದನು. ೧೪೯೬ರಲ್ಲಿ ಜಾನ್ ಕೋಲೆಟ್ ಎಂಬ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಆಕ್ಸಫರ್ಡ್ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಹೊಸ ಒಡಂಬಡಿಕೆಯನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಭಾಷಾಂತರಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಲು ಚರ್ಚು ಅದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿತು. ಅಷ್ಟರೊಳಗಾಗಲೇ ವಿಲಿಯಮ್ ಟಿಂಡೇಲ್ ಎಂಬ ಸುಧಾರಣಾ ಚಳುವಳಿಗಾರರ ಮುಖಂಡ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಹೊಸ ಒಡಂಬಡಿಕೆಯನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಮುದ್ರಿಸಿದನು. ಹೀಗಾಗಿ ಆತನನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯ ಆರ್ಕಿಟೆಕ್ಟ್ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಎಲ್ಲ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಳನ್ನು ಚರ್ಚ್ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಲೇ ಬಂದಿತು.

ಜಾನ್ ಹಸ್ ೧೪೧೫ರಲ್ಲಿ ಸಾಯುವಾಗ ಕೊನೆಗೆ ಹೇಳಿದ್ದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ದೇವನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಈಡೇರಿಸಿದನೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ೧೫೧೭ರಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಟಿನ್ ಲೂಥರ್ ರೋಮನ್ ಕೆಥೊಲಿಕ್ ಚರ್ಚಿನ ಮೇಲೆ ೯೫ ದೋಷಗಳನ್ನು ಹೇರಿದನು. ಬೈಬಲ್ಲು ಜರ್ಮನಿ ಭಾಷೆಗೆ ಭಾಷಾಂತರವಾಯಿತು. ಅದೇ ವರ್ಷ, ದೇವನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯನ್ನು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಬದಲು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕಾಥೊಲಿಕ್ ಚರ್ಚು ೭ ಜನರನ್ನು ಸಜೀವದಹನಕ್ಕೆ ನೂಕಿತು. ದೇವವಾಣಿಯನ್ನು ದೇವಭಾಷೆಯಿಂದ ಹೊರತಂದು ಮಾನವಭಾಷೆಗೆ ತಂದಿದ್ದು ಚರ್ಚಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಂತರ ಪ್ರಿಂಟಿಂಗ್ ಪ್ರೆಸ್ಸುಗಳು ಅನೇಕ ಬೈಬಲ್ ಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೊರತಂದಿತು. ಕ್ಯಾಥೊಲಿಕ್ ಚರ್ಚಿಗೆ ಇದು ಒಪ್ಪಿಗೆಯಿರಲಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಜನರ ಚಳುವಳಿಯಿಂದಾಗಿ ಪ್ರೊಟೆಸ್ಟೆಂಟ್ ವಾದವು ಜನಪ್ರಿಯವಾಯಿತು. ಬೈಬಲ್ ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಷಾಂತರಗೊಂಡಿತು.

ಈ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವೆಲ್ಲ ಅಂಶಗಳು ಎದುರು ಬದುರಾಗಿ ನಿಂತು ಯುದ್ಧ ಮಾಡಿದವು ಎನ್ನುವದನ್ನು ಗಮನ ಹರಿಸೋಣ. ದೇವಭಾಷೆ ಎಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡ ಹಿಬ್ರೂ, ಗ್ರೀಕ್ ಮತ್ತು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಗಳಲ್ಲೇ ದೇವವಾಣಿಯು ಇರಬೇಕು ಎಂಬ ಧೋರಣೆ ಒಂದು ಕಡೆಯಾದರೆ, ಜರ್ಮನ್, ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ನಂಥ ಆಡುಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ದೇವವಾಣಿಯು ಭಾಷಾಂತರವಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಆಗ್ರಹ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ. ದೇವವಾಣಿಯ ಕುರಿತಾದ ಗ್ರಂಥಗಳು, ಅನ್ವಯಗಳು, ಪ್ರವಚನಗಳು, ಪ್ರಾರ್ಥನೆಗಳು ಕೇವಲ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲೇ ಇರಬೇಕು ಎಂಬ ಧೋರಣೆ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ಇವು ಆಡುಭಾಷೆಗಳಲ್ಲೂ ಬರಬೇಕು ಎಂಬ ಆಗ್ರಹ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ. ದೇವವಾಣಿಯು ಮೂಲತಃ ಚರ್ಚಿನ ಮತ್ತು ಪ್ರೀಸ್ಟಿನ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿರಬೇಕು ಎಂಬ ಧೋರಣೆ ಒಂದು ಕಡೆಯಾದರೆ, ಬೈಬಲ್ಲಿನ ತತ್ತ್ವಗಳು ಜನರಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಮುಟ್ಟಬೇಕು ಎಂಬ ಆಗ್ರಹ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ. ಈ ರೀತಿ ದೇವಭಾಷೆ v/s ಆಡುಭಾಷೆ, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ v/s ಜಾನಪದ ಮತ್ತು ಕ್ಯಾಥೊಲಿಕ್ ಪ್ರೀಸ್ಟ್ ಹುಡ್ v/s ಪ್ರೊಟೆಸ್ಟಂಟ್ ಚಳುವಳಿ ಎಂಬ ಮೂರು ಯುದ್ಧಗಳನ್ನು ನಾವು ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡಬಹುದು. ಬ್ರೀಟಿಷರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುವ ಮುನ್ನ ಬೈಬಲ್ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳ ಕಥೆ ಇಂತಿಷ್ಟು.

ಇನ್ನು ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬರೋಣ. ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ಭಾಷೆಗಳು. ಊರಿಗೊಂದು, ಜಾತಿಗೊಂದು ಆಡುಭಾಷೆ, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಿಗಂತೂ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲ. ಕಲೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಗೀತ, ನೃತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಪ್ರಕಾರಗಳು. ಜಾತಿಗಳು, ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಉಪಜಾತಿಗಳು, ಕುಲಕಸುಬು ಸಮುದಾಯಗಳು, ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನಾಂಗಗಳು, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮನೆಗೂ ಅದರದೇ ಪರಂಪರೆಗಳು, ಅನೇಕ ದೇವತಾ ಕಲ್ಪನೆಗಳು, ಪೂಜಾ ಪದ್ಧತಿಗಳು, ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳು. ಎರಡು ಜಾತಿಗಳ ನಡುವೆ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ, ತರತಮಗಳು, ಈ ಸಮಾಜ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಅನೇಕ ರೀತಿಯ ಸನ್ಯಾಸ ಪ್ರಭೇದಗಳು, ವೇದಾಂತ, ಬೌದ್ಧ, ವಚನಗಳಾದಿಯಾಗಿ ಅನೇಕ ದರ್ಶನಗಳು, ಎಲ್ಲ ಭೇದಗಳನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ ಆತ್ಮವನ್ನರಸುವ ಸಂಘಗಳು, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೂ ದಾರ್ಶನಿಕ ತತ್ತ್ವಗಳ ಕುರಿತ ವಿವರಣೆಗಳು. ಅವುಗಳ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ.

ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಎರಡು ರೀತಿಯ ಜನರನ್ನು ಗುರುತಿಸಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಒಂದಾನೊಂದು ಕರ್ಮದಲ್ಲಿ ಸ್ವಂತ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದಲೋ ಇಲ್ಲವೇ ಪರಂಪರಾಗತವಾಗಿಯೋ ತೊಡಗಿಕೊಂಡು ಒಂದಾನೊಂದು ಜಾತಿಯ ಭಾಗವಾಗಿ, ಧನವನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸಿ, ಕುಟುಂಬಕ್ಕಾಗಿ ವ್ಯಯಿಸಿ, ದಾನಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ, ನಂತರ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು, ತಮ್ಮ ಕಸುಬನ್ನೂ, ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಪರಂಪರೆಗಳನ್ನು ಮುಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ದಾಟಿಸುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವ ಜನರು ಒಂದು ಬಗೆಯವರು. ಇನ್ನೊಂದು ಬಗೆಯ ಜನರು, ತಮ್ಮೆಲ್ಲ ಕರ್ಮಗಳನ್ನೂ ತ್ಯಜಿಸಿ, ಮೊದಲ ವರ್ಗದ ಜನರು ನೀಡುವ ದಾನದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಮೂಲ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳನ್ನು ನೀಗಿಸಿಕೊಂಡು, ಅಲೆಮಾರಿಗಳಾಗಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮ ಸಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿ, ತಮ್ಮ ಜ್ಞಾನದಿಂದ ಮೊದಲ ವರ್ಗದ ಜನರಿಗೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ನೀಡುವ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ದಾಟಿಸುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವವರು. ಎರಡೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ರಚನೆಗಳಲ್ಲೂ ಹಲವಾರು ಪ್ರಭೇದಗಳು ಮತ್ತು ಅನೇಕ ಮಾರ್ಗಗಳು. ಜನರು ಮೊದಲ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ, ಎರಡು ಜಾತಿಗಳ ನಡುವಿನ ತರತಮವನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸಹಜವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದರೋ, ಅಷ್ಟೇ ಸಹಜವಾಗಿ ಎರಡನೇ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಜಾತಿಭೇದವನ್ನು ಮತ್ತು ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದರು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ವೈದಿಕರ ಜ್ಞಾನಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಪಯಣಿಸಲಿಚ್ಛಿಸುವವನು ಆತ್ಮಶ್ರಾದ್ಧವನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡೇ ಹೋಗಬೇಕು. ಜಾತಿಯ ಮಾತು ಹಾಗಿರಲಿ, ದೇಹಾಭಿಮಾನವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟೇಳಬೇಕಾದದ್ದು ಜ್ಞಾನಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಹೋಗುವವನ ಮೊದಲ ಕರ್ತವ್ಯ.

ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯರ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ವಿಲಕ್ಷಣವಾಗಿದ್ದ ಇಂಥದೊಂದು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟೀ಼ಷರು ವಸಾಹತುವನ್ನಾರಂಭಿಸಿದರು. ಕಾಥೊಲಿಕ್ ಮತ್ತು ಪ್ರೊಟೆಸ್ಟಂಟ್ ಎಂಬ ಕಾಮಾಲೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದ ಬ್ರಿಟೀಷರಿಗೆ ಈ ಲೋಕವೂ ಅವರ ಲೋಕದಂತೆ ಹಳಿದಿಯಾಗೇ ಕಂಡಿತು. ಅತ್ಯಂತ ವಿರಳವಾಗಿ ಆಡುಭಾಷೆಯಾಗಿ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಆದರೆ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಶಾಸ್ತ್ರಗಳಿಗೆ ಭಾಷೆಯಾಗಿದ್ದ, ಬಹುಜನರಿಗೆ ಅನಗತ್ಯವಾಗಿದ್ದ ಆದರೆ ಬಹುಜನರಿಗೆ ಕಲಿಯಲು ಅವಕಾಶವೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದ ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆ ಸರಳವಾಗಿ ದೇವಭಾಷೆ ಅಥವಾ Classical ಭಾಷೆಯ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿತು. ಅದರ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾದ ವ್ಯಾಕರಣದ ಪರಿಪಾಲನೆಯೂ ಕಾರಣವಾಗಿರಬಹುದು.

ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಾಮಾಣ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಪವಿತ್ರತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ವೇದಗಳು ಬೈಬಲ್ಲಿನಂತೆ ಕಂಡುಬಂದವು. ವೇದಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ೫ ರೀತಿಯ ಜನರ ವರ್ಣನೆ, ಚಾತುರ್ವರ್ಣ್ಯಗಳ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಕುರಿತ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಆಧಾರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದರು. ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ನಾಟಕಗಳು, ಭರತಮುನಿಯ ನಾಟ್ಯಶಾಸ್ತ್ರದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಭರತನಾಟ್ಯ, ಹಿಂದುಸ್ತಾನಿ-ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಗೀತಗಳು ಇವೆಲ್ಲವೂ Classical ಎನಿಸಿಕೊಂಡವು. ನಾವು ಅವಗಳನ್ನು ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಎಂದು ಅನುವಾದಿಸಿಕೊಂಡೆವು. ವ್ಯಾಕರಣದಿಂದ ಬೆಳೆದ ಛಂದೋಬದ್ಧ ಕಾವ್ಯಗಳು ಸಾಹಿತ್ಯಗಳೆಲ್ಲವೂ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡವು. ಹೀಗೆ ಒಂದಾನೊಂದು ಶಾಸ್ತ್ರಗ್ರಂಥವನ್ನು ಪರಿಪಾಲಿಸುವ ಕಲೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟವು. ವೈದಿಕ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಸಹಜವಾಗಿ ಕ್ಯಾಥೊಲಿಕ್ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡವು.

ಬ್ರಿಟೀಷರು ಭಾರತದ ಇನ್ನಿತರ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳ ಕುರಿತೂ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರು. ಆ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಅವುಗಳದೇ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಗೀತ, ನೃತ್ಯಕಲೆಗಳಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಇವುಗಳ ಕುರಿತಾದ ಯಾವುದೇ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಸಹಜವಾಗಿ ಇವೆಲ್ಲ Folk ಎಂದು ಕರೆಯಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಅದನ್ನು ನಾವು ಜಾನಪದವೆಂದು ಭಾಷಾಂತರಿಸಿಕೊಂಡೆವು. ಸರಿ ಎರಡು ಪ್ರಕಾರಗಳು ಇವೆಯೆಂದಾದ ಮೇಲೆ ಈ Classical ಮತ್ತು Folk ನಡುವೆ ಯುದ್ಧವೊಂದಿರಲೇಬೇಕಾಯಿತಲ್ಲವೇ? ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ನಿಂದಿಸುವ ವಾಕ್ಯಗಳು ಇಲ್ಲಿನ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಹೇರಳವಾಗಿ ಕಂಡಿತು. ಸಹಜವಾಗಿ ಅವುಗಳು ಪ್ರೊಟೆಸ್ಟೆಂಟ್ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆದವು. ಸಂಸ್ಕೃತದ ವೇದಗಳನ್ನು ಅರಿತಿದ್ದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಪ್ರೀಸ್ಟ್ ಹುಡ್ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಬೇಕಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಆಡುಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಾತ್ಮವನ್ನು, ರಾಮಾಯಣ ಭಾರತವನ್ನು ಬರೆದವರು ಸಹಜವಾಗಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಳುವಳಿಗಾರರಾದರು.

ಈ ರೀತಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿಯೂ ಸಂಸ್ಕೃತ ಮತ್ತು ಆಡುಭಾಷೆಗಳ ನಡುವೆ ಯುದ್ಧವಿದೆ, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಮತ್ತು ಜಾನಪದಗಳ ನಡುವೆ ವೈರತ್ವವಿದೆ, ಭಕ್ತನು ನೇರವಾಗಿ ಭಗವಂತನನ್ನು ಸೇರದಂತೆ ಪುರೋಹಿತ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಡಾಕ್ಟ್ರಿನ್ನುಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ ಎಂಬ ಅದೇ ಮೂರು ಯುದ್ಧಗಳು ಅವರಿಗೆ ಕಂಡವು. ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ವೇದದ ಭಾಗವೇ ಆಗಿರುವ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಉಳಿದವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವರು ತಮ್ಮದೇ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡರು. ಅವರು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಕೊಂಡ ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಲು ಆರ್ಯ ಮತ್ತು ದ್ರಾವಿಡ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನೂ ಹಾಕಿಕೊಂಡರು. ಆರ್ಯರಿಂದ ಸಂಸ್ಕೃತ, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಗ್ರಂಥಗಳು, ಪೌರೋಹಿತ್ಯಗಳು ಬಂದಿವೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಂಡರು.

ದ್ರಾವಿಡರಿಂದ ಆಡುಭಾಷೆಗಳು, ಬೌದ್ಧ, ಶರಣ ಮುಂತಾದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ ಚಳುವಳಿಗಳು ನಡೆದವು ಎಂಬುದನ್ನೂ ಅರಿತರು. ಅವರ ಈ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗದ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು ಬೌದ್ಧಮತದ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ಕಸಿಯುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಹುನ್ನಾರವಾದವು ಮತ್ತು ಪುರಾಣಗಳು ಭಕ್ತಿಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯಡಿಯಲ್ಲಿ ತರುವ ಹುನ್ನಾರದ ಭಾಗಗಳಾದವು. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಸಾವಿರಾರು ಜಾತಿಗಳ ಹಿಂದೆ ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿದೆಯೆಂದು ಊಹಿಸಿದರು. ವೇದದಲ್ಲಿ ಬರುವ ೫ ರೀತಿಯ ಜನಾಂಗದ ಕುರಿತಾದ ವಾಕ್ಯಗಳು, ವರ್ಣವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕುರಿತಾದ ವಾಕ್ಯಗಳು ಈ ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಕಾರಣಗಳಾದವು. ವೇದಗಳು ಅದಾಗಲೇ ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಡಾಕ್ಟ್ರಿನ್ನುಗಳಾಗಿದ್ದರಿಂದ ವೇದಗಳಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಅನೇಕ ಆಚರಣೆಗಳು ಮೂಢನಂಬಿಕೆ ಎಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡವು. ಆರ್ಯ-ದ್ರಾವಿಡ ವೈರುಧ್ಯ ಉಳಿದೆಲ್ಲ ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುವದರಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಸಫಲವಾಯಿತು. ಹೀಗೆ ಪ್ರೊಟೆಸ್ಟೆಂಟ್ ಯುಗದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಯುದ್ಧಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ನಡೆದವು ಎಂಬುದನ್ನು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಿದರು. ಸಂಸ್ಕೃತ v/s ಆಡುಭಾಷೆ ಎಂಬ ಯುದ್ಧ, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ v/s ಜಾನಪದ ಎಂಬ ಯುದ್ಧ ಮತ್ತು ಪುರೋಹಿತ v/s ಭಕ್ತ ಎಂಬ ಯುದ್ಧಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ನಡೆದಿವೆ ಎಂದು ಅವರು ಅರಿತುಕೊಂಡರು.

ಇದೆಲ್ಲ ಅವರಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಕಂಡಿತು ಎಂದೇ ಭಾವಿಸೋಣ. ಅವರು ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಕಾರಣ ಅವರು ಬಂದಿದ್ದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಚರಿತ್ರೆ ಅವರನ್ನು ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇವರಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಕಂಡ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವು ನಮಗೆ ಸಹಜವೇ ಎಂಬುದು ಪ್ರಶ್ನೆ. ರಾಮಾಯಣ ಭಾರತಗಳನ್ನು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದವರು ಜನರಿಗೆ ಸರಳವಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗಲಿ ಎಂದೇ ಬರೆದಿದ್ದಾರಾದರೂ ಅವರಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗಾದರೂ, ರಾಮಾಯಣ ಭಾರತಗಳನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತದ ಕಪಿಮುಷ್ಟಿಯಿಂದ ಬಿಡಿಸುವ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆ ಬಂದಿದೆಯೇ? ಯಾರಾದರೂ ಹಾಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಇತಿಹಾಸಗಳು (ರಾಮಾಯಣ ಮತ್ತು ಮಹಾಭಾರತವನ್ನು ಇತಿಹಾಸ ಎಂದು ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ) ಬಂದಾಗ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಅದನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದರೋ ಅಥವಾ ಹಾಗೆ ಬರೆದವರನ್ನು ಬೆಂಕಿಗೆ ದೂಡಿದರೋ? ಸಂಸ್ಕೃತಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ಆಡುಭಾಷೆಗೂ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಯುದ್ಧವಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಒಪ್ಪಬಹುದೇ? ಏಕೆಂದರೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ನಾಟಕಕಾರರು ಪ್ರಾಕೃತ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಹೇರಳವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿರುವಾಗ ಸಂಸ್ಕೃತಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ಆಡುಭಾಷೆಯಾದ ಪ್ರಾಕೃತಕ್ಕೂ ಯುದ್ಧವಿತ್ತು ಎನ್ನುವದನ್ನು ಒಪ್ಪುವದು ಹೇಗೆ?

ಕುಮಾರವ್ಯಾಸ ಸ್ವತಃ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಾಗಿದ್ದು ಮಹಾಭಾರತವನ್ನು ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದನ್ನು ಈ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ವಿವರಿಸಬಲ್ಲದೇ? ಪುರಂದರದಾಸರು ವೈದಿಕರ ಕರ್ಮಠತೆಯನ್ನು ನಿಂದಿಸಿದ್ದನ್ನು ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ವಿವರಿಸಬಲ್ಲದೇ? ಬುದ್ಧ ಅಥವಾ ಶರಣರು ಹೇಳುವ ನಿಜವಾದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ್ಯದ ಕಲ್ಪನೆ, ಕೀಳುಜಾತಿಯ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಬೈಗುಳವಾಗಿ ಬಳಸಿದ್ದು ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿವರಿಸಬಲ್ಲದೇ? ಕೆಳಜಾತಿಗಳಲ್ಲೇ ಬಲಗೈ ಎಡಗೈಗಳ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ವಿವರಿಸಬಲ್ಲದೇ? ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರವಿಲ್ಲದ ಸ್ತ್ರೀ ಶೂದ್ರರಿಗಾಗಿ ಪುರಾಣ ಇತಿಹಾಸಗಳ ರಚನೆಯಾಗಿದೆ ಎಂಬ ವ್ಯಾಸವಾಣಿಯನ್ನು ಇದು ವಿವರಿಸಬಲ್ಲದೇ? ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅಧಿಕಾರವಿದೆ ಎಂಬ ಶಂಕರಾಚಾರ್ಯರ ನಿಲುವನ್ನು ಹೇಗೆ ವಿವರಿಸುವದು? ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಜ್ಞಾನವನ್ನೇ ತಲುಪಿಸುವದು ಬೌದ್ಧದರ್ಶನದ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದ್ದರೆ, ಬೌದ್ಧರು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನೇಕೆ ಬರೆದರು? ಅಲ್ಲಿಗೆ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಮತ್ತು ಜಾನಪದಗಳ ನಡುವೆ ದೊಡ್ಡ ಯುದ್ಧವಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಒಪ್ಪಬಹುದೇ?