ವಸಾಹತುಪ್ರಜ್ಞೆಯಲ್ಲಿ ಪುಣ್ಯಯೋನಿ-ಪಾಪಯೋನಿ

– ವಿನಾಯಕ್ ಹಂಪಿಹೊಳಿ

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಕೆ. ಎಸ್. ಭಗವಾನ್ ಎಂಬ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಯೋರ್ವರಿಂದಾಗಿ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಒಂಬತ್ತನೇ ಅಧ್ಯಾಯದ ೩೨ ಮತ್ತು ೩೩ನೇ ಶ್ಲೋಕಗಳು ಭಾರೀ ವಿವಾದಕ್ಕೊಳಗಾದವು. ಆ ಶ್ಲೋಕಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವೇ ವರ್ಗದ ಜನರನ್ನು ಪುಣ್ಯಯೋನಿಗಳೆಂತಲೂ ಉಳಿದ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ಪಾಪಯೋನಿಗಳೆಂತಲೂ ಕೃಷ್ಣ ಕರೆದದ್ದು ಈ ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಇರುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಸಾಕ್ಷಿ ಎಂಬಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಯಿತು. ಆ ಎರಡು ಶ್ಲೋಕಗಳನ್ನು ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿನ ಕಳೆಗೆ ಹೋಲಿಸಿ, ಇವುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಹಾಕಬೇಕೆಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟರು. ಆ ಎರಡು ಶ್ಲೋಕಗಳು “ಶ್ರುಣ್ವಂತು ವಿಶ್ವೇ ಅಮೃತಸ್ಯ ಪುತ್ರಾಃ” ಎಂಬ ಉಪನಿಷದ್ವಾಕ್ಯಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾದ ಆಶಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಬುದಾಗಿ ಸಾರಿದರು. ಈ ಹಿಂದೂ ಎಂಬ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಭಾಗಗಳಿವೆ, ಅವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ, ಎರಡೂ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಕೃತಿಗಳಿವೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಕೃತಿಗಳ ಕುರಿತು ಅವರಿಗೆ ಸಮ್ಮತಿಯಿದೆ, ಆದರೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕೃತಿಗಳ ಕುರಿತು ಅವರಿಗೆ ಭಾರೀ ಆಕ್ಷೇಪವಿದೆ ಎಂಬ ಅವರ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ಅವರ ವಾದದ ಸಾರಾಂಶ ಎನ್ನಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಪುನರ್ಜನ್ಮವನ್ನು ನಂಬುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಪರಿಣಾಮಗಳಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಕಾಣದ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಪೂರ್ವಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಸಿ ಅರಿಯುವದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿನಿಂದ ಇರುವ ಪರಂಪರೆ. ತನ್ಮೂಲಕ ಒಬ್ಬ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಪಡೆದಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಕಾರಣವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುವದು ಸಹಜವಾದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಲಿಂಗವಿರುವದಿಲ್ಲ, ಲಿಂಗವೆಂಬುದು ಕೇವಲ ದೇಹದ ಒಂದು ಗುಣ ಎಂಬುದು ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿರುವ ವಿಚಾರ. ಹೀಗಾಗಿ ಆತ್ಮ-ಪುನರ್ಜನ್ಮ-ದೇಹಗಳ ಕುರಿತು ಇರುವ ಈ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆತ್ಮ ಒಮ್ಮೆ ಗಂಡಾಗಿ, ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣಾಗಿ ಮತ್ತೊಂದು ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿ ಹುಟ್ಟುವ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಕಥೆಗಳು ಹೇರಳವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಜನ್ಮದಿಂದ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಅಲೆಯುವ ಒಂದು ಆತ್ಮ ಗಂಡು ದೇಹ ಪಡೆಯುವದಕ್ಕೋ, ಇಲ್ಲವೇ ಹೆಣ್ಣು ದೇಹ ಪಡೆಯುವದಕ್ಕೋ ಒಂದು ಕಾರಣ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಜನನ ಎನ್ನುವದು ಒಂದು ಆತ್ಮದ ಆರಂಭವೆಂದಾಗಲೀ, ಮರಣವನ್ನು ಅಂತ್ಯವಾಗಲೀ ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ತಿಳಿಯುವದಿಲ್ಲ. ಜನನ ಮರಣಗಳು ಆತ್ಮದ ಅನಾದಿ ಪ್ರಯಾಣದ ಹಂತಗಳಷ್ಟೇ. ಮನುಷ್ಯ ಜನ್ಮ ಪಡೆಯಲು ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿರಬೇಕು ಎನ್ನಲು ಕಾರಣ ಮನುಷ್ಯ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಪುರುಷಾರ್ಥ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಬಹುದು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ಪುಣ್ಯವಂತ ಮತ್ತು ಪಾಪವಂತ ಎಂದು ಕರೆಯುವಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಸಂದರ್ಭದ ಆಧಾರವನ್ನು ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ ಎಂಬುದು ಗಮನಾರ್ಹ. ಒಂದಾನೊಂದು ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಪಡೆಯುವಿಕೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಪಡೆದವನನ್ನು ಪುಣ್ಯಶಾಲಿಯೆಂದು ಕರೆಯುವದು ಅತೀ ಸಾಮಾನ್ಯ ವಿಚಾರ. ೪ ಮಕ್ಕಳ ತಾಯಿಯಾಗಲೂ ಕೂಡ ಹೆಣ್ಣಾದವಳು ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿರಬೇಕು ಎಂಬ ಮಾತು ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರಿಂದ ಕೇಳಲ್ಪಡುವದು ಅತೀ ಸಾಮಾನ್ಯ ವಿಚಾರ. ಹೀಗಾಗಿ ಪುಣ್ಯವಂತ, ಅದನ್ನು ಗಳಿಸದ ಪಾಪವಂತ ಎಂಬ ಭೇದಗಳು ಒಂದು ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ವಸ್ತುವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಇಲ್ಲವೇ ಪಡೆಯದಿರುವಿಕೆ ಎಂಬ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅರ್ಥೈಸಲು ಸಾಧ್ಯ. ಬಹಳ ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿದೀಯಪ್ಪ ಎಂದು ಒಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ಹೇಳಬೇಕಾದರೆ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಸಂದರ್ಭದ ಸಾಂಗತ್ಯ ಬೇಕು.

ಹೀಗೆಯೇ ಸಿಗಬೇಕಾದದ್ದು ಸಿಗದಿದ್ದಾಗ, ಬರಬಾರದಿದ್ದು ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಪಾಪಕ್ಕೆ ಹಚ್ಚುತ್ತೇವೆ. ಪೂರ್ವಜನ್ಮ ಕೃತಂ ಪಾಪಂ ವ್ಯಾಧಿ ರೂಪೇಣ ಪೀಡತಿ ಎಂದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮಾತಿದೆ. ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಪಾಪವು ವ್ಯಾಧಿರೂಪದಲ್ಲಿ ಕಾಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಮದುವೆಯಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಾಗದಿದ್ದಾಗ ಇದು ಯಾವುದೋ ಜನ್ಮದ ಪಾಪ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವದು ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಅತ್ಯಂತ ಸಹಜ ಭಾವನೆ. ಹೀಗೆ ಪುಣ್ಯವಂತ, ಪಾಪವಂತ ಎಂಬ ಶಬ್ದಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾಗಿಯೇ ಪ್ರಯೋಗವಾಗುತ್ತವೆ. ಆ ಸಂದರ್ಭದಿಂದಾಚೆ ಆ ರೀತಿಯ ಭೇದಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಅಥವಾ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಪುರುಷನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿ ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರ ಪಡೆಯುವದನ್ನೂ ಪುಣ್ಯ ಎಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಅದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಆ ಅಧಿಕಾರ ಪಡೆಯದವರು ಪಾಪವಂತರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಭಕ್ತಿಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಮಾನಾಧಿಕಾರವಿದೆ. ಪುರಾಣ, ವ್ರತ ಪೂಜೆ ಇವುಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಸ್ತ್ರೀಯರು, ಶೂದ್ರರು, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಎಲ್ಲರೂ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಗೀತ, ನಾಟ್ಯಕಲೆಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟೆಷ್ಟು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಿವೆಯೋ ಅವೆಲ್ಲವುಗಳಲ್ಲೂ ಈ ಪೌರಾಣಿಕ ಮತ್ತು ಐತಿಹಾಸಿಕ (ರಾಮಾಯಣ ಮತ್ತು ಮಹಾಭಾರತ) ಕಥೆಗಳು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿವೆ. ಕವಿಗಳು ಈ ಕಥೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮದೇ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ, ಗಾಯಕರು ಹಾಡಿದ್ದಾರೆ, ನರ್ತಕರು ನಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಮೂರುಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ಕಲೆಗಳಲ್ಲೂ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಸೆದುಕೊಂಡಿದೆ.
ಹೀಗೆ ಸ್ವರ್ಗ ಮುಂತಾದ ಅಭ್ಯುದಯಕ್ಕೆ ಎರಡು ಮಾರ್ಗಗಳು ಮೊದಲನೇದು ವೇದೋಕ್ತ ಕರ್ಮಮಾರ್ಗ ಮತ್ತು ಎರಡನೇಯದು ಪುರಾಣೋಕ್ತ ಭಕ್ತಿಮಾರ್ಗ. ಹಾಗೆಯೇ ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೂ ಎರಡು ಮಾರ್ಗಗಳು, ಒಂದು ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳ ಸನ್ಯಾಸದಿಂದ ಮತ್ತು ಉಪನಿಷತ್ತಿನಿಂದ ಆತ್ಮಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುವದು, ಇನ್ನೊಂದು ಮಾರ್ಗ, ಫಲಾಪೇಕ್ಷೆಯಿಲ್ಲದೇ ಭಗವಂತನಿಗೆ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಪಿಸಿ ಸತ್ವಶುದ್ಧನಾಗಿ ಪುರಾಣಗಳಿಂದ ಆತ್ಮಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುವದು. ಅಭ್ಯುದಯವನ್ನು ಆಶಿಸುವವರು ಪ್ರವೃತ್ತಿಧರ್ಮೀಯರು. ಮೋಕ್ಷವನ್ನಪೇಕ್ಷಿಸುವವರು ನಿವೃತ್ತಿಧರ್ಮೀಯರು. ಮೋಕ್ಷಕ್ಕಿರುವ ಎರಡು ಹಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿಯ ಮಾರ್ಗದ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಕೃಷ್ಣ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ರಾಜವಿದ್ಯಾರಾಜಗುಹ್ಯಯೋಗದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಓದಿದ್ದೇವೆ.

ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು ಬಂದ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ೯:೩೨ ಮತ್ತು ೯:೩೩ ಶ್ಲೋಕಗಳು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಶಂಕರಾಚಾರ್ಯರು ನೀಡಿರುವ ಭಾಷ್ಯ ಸಹಜವಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಶ್ಲೋಕಗಳು ಭಕ್ತಿಯ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಹೇಳುವದಕ್ಕಾಗಿ ಬಂದಿದೆಯೆಂದು ಶಂಕರಾಚಾರ್ಯರು ೯:೩೦ರ ಭಾಷ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಒಮ್ಮೆ ಇವುಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಬರೋಣ.

ಮಾಂ ಹಿ ಪಾರ್ಥ ವ್ಯಪಾಶ್ರಿತ್ಯ ಯೇಽಪಿ ಸ್ಯುಃ ಪಾಪಯೋನಯಃ | ಸ್ತ್ರೀಯೋ ವೈಶ್ಯಾಸ್ತಥಾ ಶೂದ್ರಾಸ್ತೇಽಪಿ ಯಾಂತಿ ಪರಾಂ ಗತಿಂ
ಕಿಂ ಪುನರ್ಬ್ರಾಹ್ಮಣಾಃ ಪುಣ್ಯಾ ಭಕ್ತಾ ರಾಜರ್ಷಯಸ್ತಥಾ | ಅನಿತ್ಯಮಸುಖಂ ಲೋಕಮಿಮಂ ಪ್ರಾಪ್ಯ ಭಜಸ್ವ ಮಾಮ್ ||

ಪಾರ್ಥನೇ, ನನ್ನನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸಿದರೆ ಯಾರು ಪಾಪಯೋನಿಗಳಾಗಿರುವರೋ ಅಂಥ ಸ್ತ್ರೀಯರೂ, ಶೂದ್ರರೂ ಪರಗತಿಯನ್ನು ಹೊಂದುವರು. ಹೀಗಿರುವಲ್ಲಿ ಪುಣ್ಯಯೋನಿಗಳೂ ಭಕ್ತರೂ ಆದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೂ ರಾಜರ್ಷಿಗಳೂ (ಪರಮಗತಿಯನ್ನು ಹೊಂದುವರೆಂದು) ಹೇಳತಕ್ಕದ್ದೇನಿದೆ? ಅನಿತ್ಯವೂ ಅಸುಖವೂ ಆದ ಈ ಲೋಕವನ್ನು ಪಡೆದಿರುವ (ನೀನು) ನನ್ನನ್ನೇ ಭಜಿಸು.
ಈ ಎರಡು ಶ್ಲೋಕಗಳಿಗೆ ಶಂಕರಾಚಾರ್ಯರ ಭಾಷ್ಯ ಹೀಗಿದೆ.

ಕಿಂ ಚ ಮಾಂ ಹಿ ಯಸ್ಮಾತ್ ಪಾರ್ಥ ವ್ಯಪಾಶ್ರಿತ್ಯ ಮಾಮ್ ಆಶ್ರಯತ್ವೇನ ಗೃಹಿತ್ವಾ ಯೇಽಪಿ ಸ್ಯುಃ ಭವೇಯುಃ ಪಾಪಯೋನಯಃ ಪಾಪಾ ಯೋನಿಃ ಯೇಷಾಂ ತೇ ಪಾಪಯೋನಯಃ ಪಾಪಜನ್ಮಾನಃ | ಕೇತೇ ಇತಿ? ಆಹ – ಸ್ತ್ರಿಯಃ ವೈಶ್ಯಾಃ ತಥಾ ಶೂದ್ರಾಃ ತೇಽಪಿ ಯಾನ್ತಿ ಗಚ್ಛಂತಿ ಪರಾಂ ಪ್ರಕೃಷ್ಟಾಂ ಗತಿಮ್ | ೯:೩೨

ಮತ್ತು ನನ್ನನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸಿದರೆ ನನ್ನನ್ನು ಆಶ್ರಯವಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡರೆ, ಯಾರು ಯಾರು ಪಾಪಯೋನಿಗಳಾಗಿರುವರೋ ಪಾಪ(ದ ಫಲವಾಗಿರುವ) ಯೋನಿಯು ಯಾರದೋ ಅವರು ಪಾಪಯೋನಿಗಳು; (ಯಾರು) ಪಾಪಜನ್ಮದವರಾಗಿರುವರೋ, ಅಂಥವರು, ಅವರು ಯಾರು? ಎಂದರೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಹೆಂಗಸರು, ವೈಶ್ಯರು ಮತ್ತು ಶೂದ್ರರು ಅವರು ಕೂಡ ಹೆಚ್ಚಿನ ಉತ್ತಮವಾದ ಗತಿಯನ್ನು ಹೊಂದುವರು, ಸೇರುವರು. (ಹಿ = ಯಸ್ಮಾತ್) ಹೀಗಿರುವದಷ್ಟೇ?

ಕಿಂ ಪುನಃ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಾಃ ಪುಣ್ಯಾಃ ಪುಣ್ಯಯೋನಯಃ ಭಕ್ತಾಃ ರಾಜರ್ಷಯಃ ತಥಾ | ರಾಜಾನಶ್ಚ ತೇ ಋಷಯಶ್ಚ ಇತಿ ರಾಜರ್ಷಯಃ | ಯತ ಏವಮ್ ಅತಃ ಅನಿತ್ಯಂ ಕ್ಷಣಭಂಗುರಂ ಅಸುಖಂ ಚ ಸುಖವರ್ಜಿತಮ್ ಇಮಂ ಲೋಕಂ ಮನುಷ್ಯಲೋಕಂ ಪ್ರಾಪ್ಯ ಪುರುಷಾರ್ಥಸಾಧನಂ ದುರ್ಲಭಂ ಮನುಷ್ಯತ್ವಂ ಲಬ್ಧ್ವಾ ಭಜಸ್ವ ಸೇವಸ್ವ ಮಾಮ್ || ೯:೩೩

ಇನ್ನು ಪುಣ್ಯವಾದ ಎಂದರೆ ಪುಣ್ಯಯೋನಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ, ಭಕ್ತರಾದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೂ ರಾಜರ್ಷಿಗಳೂ – ರಾಜರೂ ಋಷಿಗಳೂ ಆಗಿರುವವರು ರಾಜರ್ಷಿಗಳು. (ಅವರು – ಪರಮಗತಿಯನ್ನು ಹೊಂದುವದೆಂದು) ಹೇಳುವದೇನಿದೆ? ಹೀಗಿರುವದರಿಂದ ಈ ಕಾರಣದಿಂದ ಅನಿತ್ಯವಾದ, ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಾಶವಾಗುವಂಥದ್ದೂ, ಅಸುಖವೂ ಸುಖವರ್ಜಿತವೂ ಆಗಿರುವ, ಈ ಲೋಕವನ್ನು ಎಂದರೆ ಮನುಷ್ಯಲೋಕವನ್ನು ಪಡೆದಿರುವ, ಪುರುಷಾರ್ಥವನ್ನು ಸಾಧನ ಮಾಡುವ ದುರ್ಲಭವಾದ ಮನುಷ್ಯತ್ವವನ್ನು ಪಡೆದಿರುವ, (ನೀನು) ನನ್ನನ್ನು ಭಜಿಸು, ಸೇವಿಸು.

ಇಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀಯರು, ಶೂದ್ರರು ಮತ್ತು ವೈಶ್ಯರನ್ನು ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಪಾಪಿಗಳೆಂದು ಕರೆದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಅವರು ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಆಚರಿಸುವ ಅಧಿಕಾರ ಪಡೆದಿಲ್ಲ ಆದರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಮತ್ತು ಕ್ಷತ್ರಿಯರು ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಪುಣ್ಯಯೋನಿ ಮತ್ತು ಪಾಪಯೋನಿ ಪದಗಳ ಪ್ರಯೋಗವಾಗಿದೆ ಎಂಬುದು ಸಹಜವಾಗಿ ಹೊರಡುವ ಅರ್ಥವಾಗಿದೆ. ಋಗ್ವೇದದಲ್ಲಿ ಸಾವಿತ್ರಿಯಂಥ ಮಂತ್ರದೃಷ್ಟಾರೆಯರಿದ್ದರೂ, ಉಪನಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಗಾರ್ಗಿ ಮೈತ್ರೇಯಿಯರಂಥ ಜ್ಞಾನಿಗಳಿದ್ದರೂ, ಸತ್ಯಕಾಮನಂಥ ದಾಸೀಪುತ್ರರಿಗೆ ವೇದಾಧಿಕಾರವಿದ್ದರೂ, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಬೆಳೆದಂತೆ, ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳು ಕೇವಲ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಮತ್ತು ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಪುರುಷರಿಂದ ಮಾತ್ರ ನೇರವೇರಿಸಲ್ಪಡಲಾರಭಿಸಿದವು. ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಹೆಚ್ಚಿದಂತೆ, ವಲಸೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಿದಂತೆ, ಸ್ತ್ರೀಯರ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರಿಂದ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಗತ್ಯತೆಗಳಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ಶೂದ್ರ ಮತ್ತು ವೈಶ್ಯರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಕರ್ಮಮಾರ್ಗಕ್ಕಿಂತ ಭಕ್ತಿಮಾರ್ಗವೇ ಅನುಕೂಲಕರವೆಂದು ಆಯ್ದುಕೊಂಡಿರಬಹುದು ಅದು ಕ್ರಮೇಣವಾಗಿ ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಅನಧಿಕಾರತ್ವವನ್ನು ತಂದಿರಬಹುದು. ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ, ಜಾತಿಗಳು ಉದಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಆ ಜಾತಿಗಳೇ ಸ್ವತಃ ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳ ಬದಲಾಗಿ ಪೌರಾಣಿಕ ವ್ರತ-ಪೂಜೆಗಳ ಭಕ್ತಿಮಾರ್ಗವನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಂಡಿರಬಹುದು.

ಈ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ನೀಡಲು ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ, ಸುಮ್ಮಸುಮ್ಮನೇ ಶೂದ್ರರಿಗೆ, ವೈಶ್ಯರಿಗೆ ಸ್ತ್ರೀಯರಿಗೆ ವೇದಾಧಿಕಾರವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಒಂದಾನೊಂದು ಸ್ಮೃತಿಯಲ್ಲಿ ಘೋಷಿಸಿ, ಅದನ್ನು ಇಡೀ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಮೇಲೂ ರಾಜರುಗಳು ಹೇರಹೊರಡುವದು ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಅಸಂಭವವಾದ ಮಾತು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡ ಈಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹಳ್ಳಿಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನೇ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೇರಲಾಗದ, ಅರ್ಧಕ್ಕರ್ಧ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಈಗಿನ ಭಾರತ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೇ ಇರುವಾಗ, ಈಗಿರುವದಕ್ಕಿಂತ ಎರಡು ಪಟ್ಟು ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಅಖಂಡ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ವೇದ ಕೇಳುವ ಶೂದ್ರ ಕಿವಿಗೆ ಕಾದ ಸೀಸ ಬಿಡುವ ಕಾನೂನನ್ನು ಒಂದಾನೊಂದು ಸ್ಮೃತಿಯಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು, ಆಸೇತು ಹಿಮಾಚಲದವರೆಗೆ ಪ್ರಚಲಿತದಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ರಾಜರುಗಳಿಂದ ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ಜಾರಿಗೆ ತರುವ ಸಿಸ್ಟಂ ಭಾರತದಲ್ಲಿತ್ತೇ ಎಂಬುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ. ಹೀಗಾಗಿ ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು ವೈದಿಕ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಸ್ವತಃ ತ್ಯಜಿಸಿ ಭಕ್ತಿ ಮಾರ್ಗವೇ ಅವರ ಜೀವನಶೈಲಿಗೆ ಶ್ರೇಯಸ್ಕರವೆಂದು ನಿರ್ಣಯಿಸಿ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಿರುವದು ಹೆಚ್ಚು ಸಂಭವನೀಯ ವಿವರಣೆ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ನಿರ್ಣಯವೇ ವೈದಿಕ ಪರಂಪರೆ ಅನುಸರಿಸುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಷ್ಟೇ ಅಧಿಕಾರಿ ಎಂಬ ಸ್ಮೃತಿವಾಕ್ಯಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿರಬಹುದು. ಹೀಗಾಗಿ ಆ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಪುಣ್ಯವಂತವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವದು ವೈದಿಕ ಸ್ಮೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಹಜ.

ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವ ಈ ಪುಣ್ಯಯೋನಿ-ಪಾಪಯೋನಿ ಶಬ್ದಗಳು, ಕಳೆದ ೨೦೦೦ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಸದ ವಿವಾದವನ್ನು ಈಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೂ ಅತ್ಯಂತ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ವಸಾಹತುಪ್ರಜ್ಞೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ನು ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದಾಗ, ಪಾಪ ಎನ್ನುವದು ಸಿನ್ ಎಂಬ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಸಮೀಕರಣ ಹೊಂದುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಪಾಪಯೋನಿ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಸೆಮೆಟಿಕ್ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಸಿನ್ನರ್ ಶಬ್ದದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಆರೋಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ರಿಲಿಜನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಸಿನ್ನರ್ ಎನ್ನುವದು ಗಾಡ್ ನಿಂದ ತಿರಸ್ಕೃತನಾದವನು, ಏಕದೇವನ ವಾಣಿಯನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿದವನು, ಆತ ಪ್ರವಾದಿಯ ಮೂಲಕ ಇಂಥದ್ದನ್ನು ಮಾಡಬಾರದೆಂದು ಹೇಳಿರುವದನ್ನು ಮಾಡಿದವನು ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಈ ಸಿನ್ನರ್ ನಿರ್ಣಾಯಕ ದಿನದಂದು ಏಕದೇವನಿಂದ ಶಿಕ್ಷಿತನಾಗುವ ವ್ಯಕ್ತಿ. ಸೆಮೆಟಿಕ್ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಗಂಡಾದವನು, ನಿರ್ಣಾಯಕ ದಿನದಂದು ನ್ಯಾಯ ಪಡೆಯುವಾಗಲೂ ಗಂಡೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಆ ಸಿನ್ನರ್ ಜಡ್ಜಮೆಂಟ್ ದಿನದ ನಂತರ ಅನಂತ ನರಕದಲ್ಲಿ ನರಳಬೇಕಾಗಿರುವ ಸೋಲ್. ಈ ಸಿನ್ನರ್ ಶಬ್ದದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಪಾಪಯೋನಿ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಸಮೀಕರಿಸಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಸಮಾಜದ ಬಹುತೇಕ ಜನರನ್ನು ಪಾಪಯೋನಿ ಎಂದು ಕರೆದಿರುವದು ಆಕ್ಷೇಪಾರ್ಹವಾಗಿ ಕಾಣಲು ಸಾಧ್ಯ.

ಆದರೆ ಕೃಷ್ಣ ಆ ಶ್ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಪಾಪಯೋನಿಗಳಿಗೂ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಸದ್ಗತಿ ನೀಡುವ ಭರವಸೆ ನೀಡಿದ್ದಾನೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ತಾಯಂದಿರೂ ಅತಿಯಾಗಿ ತುಂಟತನ ಮಾಡುವ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಗದರಿಸಲು ಸುಮ್ಮನಿರೋ ಪಾಪಿ ಎಂದು ಗದರುವದುಂಟು. ಆದರೆ ತನ್ನ ಮಗುವಿನ ತುಂಟಾಟಕ್ಕೆ ಸಿಟ್ಟೆದ್ದು ಮಗುವನ್ನು ಸಿನ್ನರ್ ಎಂದು ಕ್ರಿಶ್ಚನ್ ತಾಯಿ ಕರೆದಾಳೇ? ಖಂಡಿತ ಇಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಪಾಪ ಎನ್ನುವದು  ಈಗಾಗಲೇ ಲಭಿಸಿರುವ ಒಂದಾನೊಂದು ಫಲಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಘಟಿಸಿರುವ ಪರಿಣಾಮಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲ್ಪಡುವ ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ಯೋಜನೆಯೇ ಹೊರತು ಪುಣ್ಯವಂತ ಪಾಪವಂತ ಎಂಬುದನ್ನು ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಸತ್ಯವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವದು ತಪ್ಪು. ಹೀಗಾಗಿ ಪಾಪಯೋನಿಗೆ ಸಿನ್ನರ್ ಅರ್ಥ ಕಲ್ಪಿಸುವದು ತಪ್ಪು. ಹೀಗಾಗಿ ಪಾಪಯೋನಿ ಮತ್ತು ಪುಣ್ಯಯೋನಿ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಅರ್ಥೈಸುವಾಗ ವಸಾಹತುಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಯೋಚಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ ಈ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಗಣನೆಗೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೇ, ಪಾಪಯೋನಿ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಇರುವ ಸಂದರ್ಭವನ್ನೇ ಗಣನೆಗೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೇ, ಸಿನ್ನರ್ ಎಂಬ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿ, ಸ್ತ್ರೀಯರ ಶೂದ್ರರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಾನಮಾನಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡು ಗೀತೆಯು ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥೈಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ತಪ್ಪು ಅರ್ಥೈಸುವಿಕೆ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಕಾರಣ, ಭಗವದ್ಗೀತೆ ಸಮಾಜವನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ಸಂವಿಧಾನವಲ್ಲ. ಯಾವ ಆಚಾರ್ಯರೂ, ಗೀತೆಯನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಘಟನೆಗಳ ವಿವರಣೆಗೆ ಬಳಸಿಲ್ಲ. ಸ್ವತಃ ಅರ್ಜುನ ಅದನ್ನು ತನ್ನಲ್ಲಿ ಉದಯಿಸಿದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಗೀತೆಯು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ತತ್ತ್ವಗಳ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬಳಕೆಯಾಗಿದೆ. ಶಂಕರಾಚಾರ್ಯರು ಗೀತೆಯನ್ನು ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಮತ್ತು ನಿವೃತ್ತಿ ಧರ್ಮಗಳ ವಿವರಣೆಗೆ ಬಳಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಎದುರಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಬರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಶೂದ್ರ ಎಲ್ಲಿ/ಹೇಗೆ ಅಡಗಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಯಾವ ಯಾವ ಕೆರೆಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವ ಯಾವ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ನೀರು ಬಳಸಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಬೇಕು, ಯಾವ ಯಾವ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವ ಯಾವ ಜಾತಿಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಬೇಕು ಎಂದು ಮಾನವರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲು ಗೀತೆ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಯಾರಿಂದಲೂ ಬಳಕೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ಗೀತೆ ಉಪಯೋಗವಾಗುವದೇ, ಒಬ್ಬ ತನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಲ್ಲವೇ ತನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅನುಭವವನ್ನು ಒಂದು ಸಮಂಜಸ ಸಿದ್ಧಾಂತದೊಂದಿಗೆ ವಿವರಿಸಲು. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಈ ಗೀತೆಯನ್ನು ಸಮಂಜಸವಾಗಿ ವಿವರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ. ಗೀತೆಯನ್ನು ಒಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಪ್ರವರ್ತಕವೆಂದು ವಿವರಿಸಹೊರಟರೆ ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಒಂದು ಸಮಂಜಸವಾದ ವಿವರಣೆ ಸಿಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಲು ಹೊರಟರೆ, ಗೀತೆಯ ಒಂದು ವಾಕ್ಯವೇ ಇನ್ನೊಂದು ವಾಕ್ಯಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. “ಭುಂಜತೇ ತೇ ತ್ವಘಂ ಪಾಪಾ ಯೇ ಪಚಂತ್ಯಾತ್ಮಕಾರಣಾತ್” (ತನ್ನ ಸಲುವಾಗಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವವನು ಅಷ್ಟು ಪಾಪವನ್ನೇ ಉಣ್ಣುತ್ತಾನೆ) ಎಂಬ ಗೀತಾವಾಕ್ಯವು ೨೦ನೇ ಶತಮಾನದವರೆಗೂ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಲಿತದಲ್ಲಿದ್ದ ವಾರಾನ್ನದ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು, ಈಗಲೂ ಇರುವ ಅನ್ನದಾನದ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ವಿವರಿಸಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಹಾಯವಾಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಆ ಶ್ಲೋಕವಾಗಲೀ, ವಾರಾನ್ನ, ಅನ್ನದಾನದ ಕಲ್ಪನೆಯಾಗಲೀ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನಲ್ಲಿಯೇ ಸರಿಯಾದ ಮತ್ತು ಸಮಂಜಸವಾದ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯ.

ಪುಣ್ಯಯೋನಿ-ಪಾಪಯೋನಿ ಶಬ್ದಗಳು ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಕರ್ಮಗಳೆಂಬ ಸಂದರ್ಭದಿಂದಾಚೆಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಅರ್ಥವನ್ನೂ ಪಡೆಯುವದಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ, ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಪುರುಷರು ಪುಣ್ಯಯೋನಿಗಳು, ಶೂದ್ರರು, ವೈಶ್ಯರು, ಸ್ತ್ರೀಯರೆಲ್ಲರೂ ಪಾಪಯೋನಿಗಳು ಎಂಬುದು ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಸತ್ಯ ಎಂದು ಹೇಳುವದು, ಸಮಂಜಸ ವಿವರಣೆಯಾಗುವದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ವಿವರಣೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಪುರುಷ ಪುಣ್ಯಯೋನಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ ಆದರೆ ಆತನ ತಾಯಿ ಪಾಪಯೋನಿಯಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಪಾಪಯೋನಿಯಲ್ಲಿ ಪುಣ್ಯಯೋನಿಯು ಜನಿಸುವದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏಳುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಜನ್ಮದಿಂದ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಲಿಂಗವು ಬದಲಾಗುವದನ್ನು ಒಪ್ಪುವದಾದರೆ, ಪಾಪಯೋನಿಯು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೇ ಪುಣ್ಯಯೋನಿಯಾಗಲು ಕಾರಣವೇನು ಎಂಬುದನ್ನು ವಿವರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಪಾಪಯೋನಿ-ಪುಣ್ಯಯೋನಿಗಳೆಂಬುದು ಸಾರ್ವತ್ರೀಕರಣವಾದರೆ, ಲಿಂಗವು ಆತ್ಮದ ಗುಣವೆಂದು ಒಪ್ಪಲೇಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ವೈಚಾರಿಕತೆಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ. ಮತ್ತು ಈ ಸಾರ್ವತ್ರೀಕರಣವು ವಸಾಹತುಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ವಾದವಾಗಿದೆ.

ಭಗವಾನ್ ಅವರು ರಾಮನ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣನ ಕುರಿತಾಗಿ ಇತಿಹಾಸಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ವಿವರಗಳ ಆಧಾರದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಯೋಗ್ಯತೆಯನ್ನು ಅಳೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆ ಯೋಗ್ಯತೆ ಅಳೆಯುವದೇ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದ್ದರೆ ಸಾವಿರಾರು ವಿವರಗಳನ್ನೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ವಿವರಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಅಳೆಯುವದರ ಉದ್ದೇಶವೇನೇ ಇರಲಿ. ಅದು ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿರುವದು ರಾಮ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣನ ಕುರಿತಾಗಿ ಇರುವ ವಿವರಗಳನ್ನು ಹಿಸ್ಟಾರಿಕಲ್ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವದು ಸರಿಯೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಜೀಸಸ್ ಜೊತೆ ಇದ್ದವರು ಗಾಸ್ಪೆಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಬರೆದರು. ಮಹಮದ್ ಜೊತೆ ಇದ್ದವರು ಹದೀಸ್ ಗಳನ್ನು ಬರೆದರು. ಇವುಗಳನ್ನು ಹಿಸ್ಟಾರಿಕಲ್ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವದು ಸಹಜ. ಆದರೆ ರಾಮನ ಕುರಿತಾದ ವಾಲ್ಮೀಕಿಯ ಕೃತಿಯನ್ನು ಒಂದಾನೊಂದು ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿಯಂತೆ ಪರಿಗಣಿಸಿವದು ಸಮಂಜಸವೇ? ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ೧೬೦೦೦ ಹೆಂಡಂದಿರು, ೯೦೦೦ ಮಕ್ಕಳು ಇದ್ದರಿಂದ ಅವನು ಯೋಗಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕಾದರೆ, ಮಹಾಭಾರತವನ್ನು ಒಂದು ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವದು ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ರಾಮಾಯಣ/ಭಾರತಗಳು ನಾವು ಮುಂಚಿನಿಂದಲೂ ಜಗತ್ತಿನ ಆದಿಕಾವ್ಯಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಕಾವ್ಯದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಸತ್ಯವೋ ಎಂಬಂತೆ ಭಾವಿಸುವದು ಕಾವ್ಯದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನೇ ಹಾಳುಗೆಡವಿದಂತೆ. ಬಹುಶಃ ಅವರ ಈ ನಡೆಯ ಹಿಂದೆಯೂ ವಸಾಹತುಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಛಾಯೆ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.

ವಾಲ್ಮೀಕಿಯ ರಾಮಾಯಣವೇ, ನಿಜವಾದ ರಾಮಾಯಣ, ವ್ಯಾಸನ ಭಾರತವೇ ನಿಜವಾದ ಭಾರತ, ಉಳಿದವೆಲ್ಲ ಚಾರಿತ್ರಿಕವಾಗಿ ಎಂದು ಭಾರತೀಯರು ಎಂದಿಗೂ ಭಾವಿಸಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ವೈದಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಮಂತ್ರಗಳಂತೆ ಅವುಗಳೂ ಕೂಡ ಪ್ರಯೋಗವಾಗಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹಾಗಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಎಷ್ಟೋ ಜನಪದಗಳಲ್ಲಿ ಪುರಾಣಗಳು ಗಣನೀಯ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ, ಇತಿಹಾಸ ಪುರಾಣಗಳು ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಬಂದಿವೆ. ನಂತರದ ಕವಿಗಳು ರಾಮಾಯಣ, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪುರಾಣಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವಾಗ, ಬಹುತೇಕ ಕತೆಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ, ಕೆಲವನ್ನು ಕೈಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವಿಷ್ಟು ಬದಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಭಾಸ ರಾಮಾಯಣದ ಮೂಲ ಕಥೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ಬಾರದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಂಥರೆಯನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯವಳನ್ನಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸುವ ಕಾರ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಕುವೆಂಪುರವರೂ ಕೂಡ ಸೀತೆಯ ಜೊತೆ ರಾಮನನ್ನೂ ಅಗ್ನಿಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ದೂಡಿದ್ದಾರೆ. ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ಕಥೆಯನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ಮೂಲವನ್ನೇ ಓದುತ್ತಾರೆಯೇ?
ವಾಲ್ಮೀಕಿ/ವ್ಯಾಸರ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಕಾವ್ಯಗಳೆಂದು ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಏಕೆ ಭಾವಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ? ಅವುಗಳ ಹಿಸ್ಟಾರಿಕಲ್ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆಯು ಸಂಶೋಧನೆಗಳಿಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿವೆ ನಿಜ. ದ್ವಾರಕೆಯ ಸಮುದ್ರದಡಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ನಗರದ ಅವಶೇಷಗಳು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ನಿಜ. ಮಹಾಭಾರತ ಯುದ್ಧವು ಸತ್ಯವಾಗಿರಲೂಬಹುದು. ಧನುಷ್ಕೋಟಿಯ ಸೇತುವೆ ಪ್ರಾಕೃತಿಕವೂ ಇರಬಹುದು ಇಲ್ಲವೇ ಅದರಲ್ಲಿ ಮಾನವನ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪವೂ ಇರಬಹುದು. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಅನ್ವೇಷಣೆ, ಸಂಶೋಧನೆಗಳಿಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿವೆ. ಆದರೆ ಇವುಗಳ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆ ಈಗಾಗಲೇ, ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಆವರಿಸಿರುವ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತವೆಯೇ? ನಾಳೆ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ೧೬೦೦೦ ಹೆಂಡಂದಿರ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಸಾಕ್ಷಿ ಸಿಗದೇ ಇದ್ದರೆ, ಭಾಗವತ ಪುರಾಣಿಕರು ನರಕಾಸುರನ ಕಥೆಯನ್ನು, ನಾರದ ಕೃಷ್ಣನ ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ಹುಳಿ ಹಿಂಡಿ ವಿನೋದ ನೋಡುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ದ್ವಾರಕೆಗೆ ಬಂದು ತಾನೇ ಸ್ವತಃ ಕೃಷ್ಣನ ೧೬೦೦೦ ರೂಪಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತನಾಗುವ ಹಾಸ್ಯಮಯ ಕಥೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಪ್ರವಚನಗಳಿಂದ ಕೈಬಿಡುವರೇ?

ನಿಜವಾದ ರಾಮನನ್ನು ಅರಿಯಲು ವಾಲ್ಮೀಕಿಯನ್ನೇ ಓದಬೇಕು, ನಿಜವಾದ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಅರಿಯಲು ವ್ಯಾಸನನ್ನೇ ಓದಬೇಕು ಎಂಬ ಆಗ್ರಹ ವಸಾಹತುಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಉಡುಗೊರೆ. ರಾಮಾಯಣದ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿವರವನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ, ಇಲ್ಲವೇ ತಾವೊಂದು ಸ್ವಂತ ರಾಮಾಯಣವನ್ನು ಬರೆಯುವದಕ್ಕಾಗಿ ಮೂಲರಾಮಾಯಣವನ್ನು ಓದುವ ಪರಿಪಾಠ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಇದೆಯೇ ಹೊರತು, ಒಬ್ಬ ಬರೆದ ರಾಮಾಯಣವನ್ನು ವಾಲ್ಮೀಕಿಯ ರಾಮಾಯಣನೊಡನೆ ಹೋಲಿಸಿ, ವಾಲ್ಮೀಕಿಯ ಈ ಅಂಶವನ್ನು ಲೇಖಕ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ, ಈ ಲೇಖಕ ಬರೆದ ಈ ಅಂಶ ಮೂಲರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಯಾರೂ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ವ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ವಾಲ್ಮೀಕಿಯ ಕಾವ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಡಾಕ್ಟ್ರಿನ್ನಿನಂತೆ ಪರಿಗಣಿಸಿ, ನಂತರದ ಕಾವ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕಾವ್ಯದಂತೆ ನೋಡುವದು ವಸಾಹತುಪ್ರಜ್ಞೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ. ದ್ರೌಪದಿಯ ವಸ್ತಾಪರಣದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಸರು ಕೇವಲ “ಗೋವಿಂದ, ದ್ವಾರಕಾವಾಸಿಯೇ, ಗೋಪೀಜನಪ್ರಿಯ ಕೃಷ್ಣನೇ” ಎಂದು ದ್ರೌಪದಿ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ಕುಮಾರವ್ಯಾಸ “ಹಲಬುತಪ್ಪಿದ ಹುಲ್ಲೆ ಬೇಡನ ಬಲೆಗೆ ಬಿದ್ದಂತಾದೆನೈ..” ಎಂದೆಲ್ಲ ಮೂಲವ್ಯಾಸ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದ ನಾಲ್ಕಾರು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ. ಎಂದೆಲ್ಲ ಆಕ್ಷೇಪ ಮಾಡಿರುವದನ್ನು ನಾವ್ಯಾರೂ ಓದಿಲ್ಲ.

ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವದಾದರೆ, ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಹೊಸದೊಂದು ವೈಚಾರಿಕ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಬಿತ್ತುವದು ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹವೇ. ಆದರೆ, ಅವರು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಪ್ರಕ್ರಿಯಯನ್ನು ಒಪ್ಪುವದೇ ಆದರೆ ಅವರ ವೈಚಾರಿಕತೆಯಲ್ಲಿ ಅಸಮಂಜಸತೆ ಉಂಟಾದಾಗ ಆ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿನ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಪುನಃ ಅದನ್ನು ಮಂಡಿಸುವ ಯತ್ನ ಮಾಡಬೇಕು. ಸಾವಿರಾರು ಅಸಮಂಜಸ ವಿವರಣೆಗಳಿದ್ದರೂ ಅದೇ ವೈಚಾರಿಕತೆಗೇ ಜೋತು ಬೀಳುವದು ಖಂಡಿತ ವೈಜ್ಞಾನಿಕತೆಯ ಲಕ್ಷಣವೇ ಅಲ್ಲ. “ಬುದ್ಧನ ನಂತರ ರಾಮ ಕೃಷ್ಣರುಗಳು ಬಂದರು”, “ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮದ ನಂತರ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು ಬಂದವು”, ಇಂಥವೆಲ್ಲ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಆರ್ಯ-ದ್ರಾವಿಡ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಅನುಮಾನಗಳಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಜೋತು ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿರುವದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಅರ್ಥವೂ ಇಲ್ಲ. ಶ್ರುಣ್ವಂತು ವಿಶ್ವೇ ಅಮೃತಸ್ಯ ಪುತ್ರಾಃ ಎಂಬ ಉಪನಿಷತ್ತಿನ ಸಂದರ್ಭವನ್ನೂ, ಪುಣ್ಯ-ಪಾಪಯೋನಿಯೆಂದು ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿರುವ ಸಂದರ್ಭವನ್ನೂ ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಇವೆರಡೂ ಪರಸ್ಪರ ವಿರುದ್ಧವೋ, ಅಥವಾ ಸಮಂಜಸವೋ ಎಂಬುದನ್ನು ಸಾಧಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. “ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಬಿತ್ತುವ ಕೇವಲ ೯:೩೨ ಮತ್ತು ೯:೩೩ ಶ್ಲೋಕಗಳು ಮಾತ್ರ ಗದ್ದೆಯ ಕಳೆಗಳು, ಅವನ್ನು ಕೀಳೋಣ, ಪಂಡಿತರು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸಮನಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಸಮಾನತೆಯ ಶ್ಲೋಕವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ, ಅಸಮಾನತೆ ಬಿತ್ತುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂಶಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತೆಗೆಯೋಣ, ಸಮಾನತೆ ಸಾರುವ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಂಶಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ” ಎಂದು ಫತ್ವಾ ಹೊರಡಿಸುವದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹಾಗೊಂದು ವೇಳೆ ಎಲ್ಲ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಸೇರಿ, ಗೀತೆಯ ಸರ್ಕಾರೀ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿ ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿದರೂ, ಅದು ಈಗಿರುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನಾಗಲೀ, ಇಲ್ಲಿನ ಜನರ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನಾಗಲೀ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಅಲುಗಾಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಆಧಾರ:
೧. ಶ್ರೀ ಶಾಂಕರಭಾಷ್ಯ ಸಮೇತ ಶ್ರೀಮದ್ಭಗವದ್ಗೀತೆ – ಅನುವಾದಕರು: ಶ್ರೀ ಶ್ರೀ ಸಚ್ಚಿದಾನಂದೇಂದ್ರ ಸರಸ್ವತೀ ಸ್ವಾಮಿಗಳು
೨. ಬೌದ್ಧಿಕ ದಾಸ್ಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತ (ಮೂಲ: ಪ್ರೊ. ಬಾಲಗಂಗಾಧರ. ಅನುವಾದ: ಪ್ರೊ. ರಾಜಾರಾಮ ಹೆಗಡೆ)