ಭಾರತದ ಎಡಪಂಥೀಯರು ದೇಶವಿರೋಧದತ್ತೇಕೆ ಸಾಗುತ್ತಾರೆ?

– ವಿನಾಯಕ್ ಹಂಪಿಹೊಳಿ

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇಂದು ಎಡಪಂಥವು ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಎಲ್ಲ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಪಡೆದರೂ, ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಎಲ್ಲ ಆಯಕಟ್ಟಿನ ಜಾಗಗಳನ್ನು ಆವರಿಸಿದರೂ, ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬಹುತೇಕ ಪತ್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ದೃಶ್ಯ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಎಡಪಂಥೀಯ ಚಿಂತನೆಯನ್ನೇ ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡಿದ್ದರೂ, ಸರ್ಕಾರೀ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಪಾಲನ್ನು ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೆ ಮೀಸಲಿಟ್ಟಿದ್ದರೂ, ಹಲವಾರು ಜನಪರ ಸರ್ಕಾರೀ ಯೋಜನೆಗಳು ಎಡಪಂಥೀಯ ಚಿಂತನೆಯನ್ನೇ ಅವಲಂಬಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಅದೇಕೋ ಬಹುತೇಕ ಭಾರತೀಯರು ಮಾತ್ರ ಎಡಪಂಥವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೇ ಇಲ್ಲ.

ಎಡಪಂಥ ಶಬ್ದವು ಫ್ರೆಂಚ್ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿರುವ ಶಬ್ದವಾದರೂ ಕಾಲಕ್ರಮದಲ್ಲಿ, ಸೋಶಿಯಾಲಿಸಂ, ಕಮ್ಯುನಿಸಂ ಮುಂತಾದ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳುತ್ತ ಹೋಯಿತು. ಸಮಾಜದಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಯೋಜನ ಪಡೆಯಲಾಗದವರ ಕುರಿತು ವಿಶೇಷ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುವದು ಎಡಪಂಥದ ತತ್ತ್ವ. ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ರಿಲಿಜನ್ನಿನವರಿಂದ ತುಳಿತಕ್ಕೊಳಗಾಗುವ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಜನರ ಕುರಿತು ಕಾಳಜಿ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಶ್ರೀಮಂತರಿಂದ ಅನ್ಯಾಯಕ್ಕೊಳಗಾದ ಬಡವರ ಪರವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಸಮಾನತೆ ಎಂಬ ಆದರ್ಶ ಸ್ಥಾಪಿಸುವದೇ ಇದರ ಉದ್ದೇಶ.

ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಎಡಪಂಥವು ವಿರೋಧಿಸುತ್ತದೆ. ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರಿರುವ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಜನರಿಂದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಜನರಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅನ್ಯಾಯಗಳಾಗುವದರಿಂದ ರಿಲಿಜನ್ನುಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುತ್ತದೆ. ಖಾಸಗೀ ಉದ್ಯಮಗಳಿಂದಾಗಿ ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಪತ್ತುಗಳು ಉದ್ದಿಮೆದಾದರಲ್ಲಿಯೇ ಕ್ರೋಢೀಕರಣಗೊಳ್ಳುವದರಿಂದ ಖಾಸಗೀಕರಣವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುತ್ತದೆ. ರೈತರು ಬೆಳೆಯುವ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಜಮೀನುದಾರರನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುತ್ತದೆ.

ಪಶ್ಚಿಮದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಎಡಪಂಥವು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿಯಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸದಿದ್ದರೂ, ಅಲ್ಲಿನ ಸಂವಿಧಾನಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಾನತೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾಶಸ್ತ್ಯವನ್ನು ನೀಡಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಾನತೆಯು ಆರ್ಥಿಕ ಅಸಮಾನತೆಗೆ ಬಲಿಯಾಗದೇ ಉಳಿಯುವಂತೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಎಡಪಂಥವು ಎಂದಿಗೂ ದೇಶಕ್ಕೆ ವಿರೋಧವಾಗಿ ಚಿಂತಿಸುವದಿಲ್ಲ. ಅದು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಅಸಮಾನತೆಗಳ ಕಾರಣವನ್ನಷ್ಟೇ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತಾಗಿ ದೇಶದ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡುವದಿಲ್ಲ. ಪೆಟ್ರಿಯೋಟಿಸಂ ಅನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವದಿಲ್ಲ. ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳ ಪರವಾಗಿ ಮಾತಾಡುವದಿಲ್ಲ.

ಎಡಪಂಥವು ರಿಲಿಜನ್ನುಗಳಲ್ಲಿರುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ಪ್ರೀಸ್ಟಹುಡ್ ನಂತಹ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತದೆ. “ಜನರು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟೂ ತಾರ್ಕಿಕವಾಗಿ, ವೈಚಾರಿಕವಾಗಿ ಸಿದ್ಧವಾಗುವ ಅಂಶಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಒಪ್ಪಬೇಕು, ಗಾಡ್ ಮುಂತಾದ ಫೇಥ್ ಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಾರದು. ಇದ್ದರೂ ಅದು ಖಾಸಗಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಎಂಬುದು ಎಡಪಂಥದ ವಿಚಾರ. ಕೆಲವು ಜನರು ತಮ್ಮ ಲಾಭಕ್ಕಾಗಿ ರಿಲಿಜನ್ನನ್ನು ಬಡಜನರ ಮೇಲೆ ಅಫೀಮಂತೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ರಿಲಿಜನ್ನುಗಳು ಸಮಾನತೆ, ಸಹೋದರತೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನೇ ಬೋಧಿಸುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಬೋಧಿಸಬೇಕು” ಎಂಬುದು ಎಡಪಂಥದ ವಾದ.

ಇನ್ನು ಭಾರತೀಯರ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರೋಣ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜಾತಿಗಳಿವೆ, ಮತಗಳಿವೆ ಮತ್ತು ಅನೇಕ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಿವೆ. ಈ ಹಿಂದೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ತಮ್ಮ ಪರಂಪರಾಗತ ವೃತ್ತಿಯೊಂದನ್ನು ಪಾಲಿಸಿ, ರಕ್ಷಿಸಿ ತಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಹಸ್ತಾಂತರಿಸಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಂಥ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ತಮ್ಮ ಕ್ರಿಯಾಜ್ಞಾನವನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟೂ ಅದನ್ನು ಗುಪ್ತವಾಗಿರಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಈಗ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ವೃತ್ತಿಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿವೆ, ಆದರೂ ಜಾತಿಗಳು ಹಾಗೆಯೇ ಮುಂದುವರೆದಿವೆ.

೧೮೫೭ರ ಸಂಗ್ರಾಮದ ನಂತರ ವಸಾಹತುಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆದ ಭಾರತೀಯರು ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ನಮ್ಮದೇ ಸರ್ಕಾರ ನಡೆಸುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಅಗತ್ಯತೆಯನ್ನು ಮನಗಂಡರು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಜನರಲ್ಲಿ ಜನಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಜನರಲ್ಲಿ ದೇಶಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಜಾಗ್ರತಗೊಳಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಇಂಥದೇ ಅಗತ್ಯವು ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಬೇಕಾದರೂ ಬಂದೊದಗಿತ್ತು. ಆಗ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಜನರು ಒಂದು ಭೂಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ನಿಷ್ಠರಾಗಿ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಾವ ಭಾವನೆಯು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿತು?

ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಭೂಮಿಯನ್ನು ತಾಯಿ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತವೆ. ರೈತನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಭೂಮಿಯನ್ನು ತಾಯಿಯೆಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಾನೆ. ರಾಜನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿರುವ ಭೂಪ್ರದೇಶವನ್ನೂ ತಾಯಿಯೆಂದೇ ತಿಳಿಯುತ್ತಾನೆ. ಅದೇ ಭಾವನೆಯೇ ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿತು. ಬಂಕಿಂ ಚಂದ್ರ ಚಟರ್ಜಿ ಬಂಗಾಳದ ದುರ್ಗೆಯನ್ನೇ ಭಾರತ ಮಾತೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಭಾವಿಸಿ ವಂದೇ ಮಾತರಂ ಎಂದು ಹಾಡಿದರು. ಕುವೆಂಪು ಕನ್ನಡ ಭಾಷಿಕರ ಭೂಪ್ರದೇಶವನ್ನೇ ಕರ್ನಾಟಕ ಮಾತೆಯೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ನಾಡಗೀತೆ ಬರೆದರು. ಈಗಲೂ ನಾವು ಭುವನೇಶ್ವರಿಯ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾಯಿಸಿಯೇ ತಾನೇ ಕರ್ನಾಟಕ ಮಾತೆ ಎಂದು ಕರೆಯುವದು!!

ನಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ರಚಿಸಲ್ಪಡುವ ಬಹುತೇಕ ದೇಶಭಕ್ತಿ, ನಾಡಭಕ್ತಿ ಗೀತೆಗಳು ನಮ್ಮ ದೇಶ ಅಥವಾ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತಾಯಿ ಎಂದೇ ವರ್ಣಿಸುತ್ತವೆ. ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯರ ಪೆಟ್ರಿಯೊಟಿಸಂ ಶಬ್ದವು ಪೆಟ್ರೊಸ್ (ತಂದೆ) ಎಂಬುದರಿಂದ ಹೊರಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಭೂಮಿಯನ್ನು ಪರಂಪರಾಗತವಾಗಿ ತಾಯಿ ಎಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ. ಭಾರತ ಪಿತಾ, ಕರ್ನಾಟಕ ಪಿತಾ ಎಂಬುದು ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಗೂ ಬರುವಂಥದ್ದಲ್ಲ. ಒಂದು ಗುಂಠೆ ಹೊಲದ ಜಾಗದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಇಡೀ ಭೂಮಿಯ ತನಕ ಯಾವುದೇ ಪ್ರದೇಶವವನ್ನು ನಾವು ತಾಯಿ ಎಂದು ಕರೆದರಷ್ಟೇ ನಮಗೆ ಅದರ ಜೊತೆ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಂಬಂಧವೊಂದು ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯ.

ಈ ಭಾವನೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ತರ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿದೆ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರವೂ ಯೋಧರಿಗೆ, ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಯುದ್ಧಗಳಲ್ಲಿ ಗೆಲ್ಲುವಂತೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದೆ. ಸೈನಿಕರ ತ್ಯಾಗವನ್ನು ಜನರಿಗೆ ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಡುವಲ್ಲಿ ಈ ತಾಯಿ ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯು ಹೇರಳವಾಗಿ ವಿನಿಯೋಗವಾಗಿದೆ. ಕನ್ನಡ ನಾಡನ್ನು ಕಟ್ಟುವಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ದೇಶವನ್ನು, ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತಾಯಿ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ ಪ್ರೀತಿಸುವದು ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಜನರಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವದು ಸಹಜ. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಜನರು ದೇಶಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಭಾವಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವಿಧಾನವೇ ಹೀಗೆ, ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಚೋದಿತರಾಗುವ ಬಗೆಯೇ ಹೀಗೆ ಎಂದರೊ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಭಾರತ ಮಾತೆಯ ನಗ್ನ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವದನ್ನು ನಾವು ವಿಕೃತಿ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತೇವೆ. ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದಾಗ ನಮ್ಮ ತಾಯಿಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ತೋರಿಸುವ ಆವೇಶವನ್ನೇ ತೋರಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಎಡಪಂಥದ ಸಮಸ್ಯೆ ಈಗ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಮೊದಲನೇಯದಾಗಿ ಈ ಎಡಪಂಥವು ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ ಎಂಬುದಾಗಿ ಗುರುತಿಸುತ್ತದೆ. ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ನಿಗೆ ಮನುಸ್ಮೃತಿ, ವೇದಗಳನ್ನು ಡಾಕ್ಟ್ರಿನ್ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಈ ಡಾಕ್ಟ್ರಿನ್ನುಗಳು ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಸಾರುವದರಿಂದ ಈ ರಿಲಿಜನ್ನೇ ಅನೈತಿಕವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಪ್ರೀಸ್ಟ್ ಎಂದು ಗುರುತಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯೇ ತನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಇಂಥ ಅಸಮಾನತೆ ಸಾರುವ ಡಾಕ್ಟ್ರಿನ್ನುಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಜನರನ್ನು ಶೋಷಣೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದಾಗಿ ಭಾವಿಸುತ್ತದೆ. ವೇದಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪದ ಬೌದ್ಧ ಮತ್ತು ಜೈನರನ್ನು ಹಾಗೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದ ಶರಣರನ್ನು ಅಸಮಾನತೆಯ ವಿರೋಧಿಗಳಾದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸುಧಾರಕರೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ.

ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ನನ್ನೇ ಅನೈತಿಕ ಗೂಡು ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಇದೇ ಗೂಡಿನಿಂದ ಬಂದ ಭಾರತ ಮಾತೆ, ವಂದೇ ಮಾತರಂ, ಕನ್ನಡ ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸಲೇಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ ಎಡಪಂಥೀಯರು ಸಿಲುಕಿ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಕೇವಲ ನಕಾಶೆ ಮತ್ತು ಬಾವುಟ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ದೇಶಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಉಕ್ಕಿಸಲಾರವು. ದೇಶಭಕ್ತಿಯ ಭಾವನೆ ಉಕ್ಕಲು ತಾಯಿಯ ಕಲ್ಪನೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ತಾಯಿ ಎಂಬ ದೈವೀ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಎಡಪಂಥೀಯರು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾರರು. ಹೀಗಾಗಿ ಎಡಪಂಥೀಯರು ದೇಶದ ಕುರಿತು ನಿರ್ಭಾವುಕರಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೇ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಎಡಪಂಥೀಯರು ಈ ತಾಯಿಯ ಕಲ್ಪನೆಯುಳ್ಳ ದೇಶಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳದೇ, ಪರ್ಯಾಯ ಮಾರ್ಗವನ್ನೂ ಕಾಣದೇ, ಬೇಸತ್ತು ಕೊನೆಗೆ “ನಾನೂ ಕೂಡ ದೇಶದ್ರೋಹಿ” ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಉಗ್ರವಾದವು ನಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ಬಹುವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ನಕ್ಸಲಿಸಂ ಮತ್ತು ಮಾವೋಯಿಸಂ ಆಂತರಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಾದರೆ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಉಗ್ರವಾದವು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಸೃಷ್ಟಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ. “ಇದು ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲಿ ಇಸ್ಲಾಂ ಕುರಿತು ಒಂದು ಅನಪೇಕ್ಷಿತ ಚಿತ್ರಣ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಇಸ್ಲಾಂ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ರಿಲಿಜನ್ ಆಗಿರುವದರಿಂದ ಈ ಚಿತ್ರಣವು ಇಸ್ಲಾಂ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಜನರಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಅನ್ಯಾಯಕ್ಕೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ” ಎಂದು ಭಾವಿಸುವ ಎಡಪಂಥಕ್ಕೆ ಆ ಅನ್ಯಾಯದಿಂದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವದು ಜರೂರಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ದೇಶಕ್ಕೆ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಬಂದ ರಿಲಿಜನ್ನುಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ಓಲೈಸುವ, ಮತ್ತು ಮೂಲ ಭಾರತೀಯ ಸಂಪ್ರದಾಯಸ್ಥರನ್ನು ಶೋಷಕರೆಂದು ವಿರೋಧಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ ಸಿಲುಕುತ್ತಾರೆ.

ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಬರುವ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು ಸ್ಥಳೀಯ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಸಹಾಯದಿಂದ ವಸತಿ ಮತ್ತು ಸೌಕರ್ಯಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯರಿಗೆ ಈ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳ ಉದ್ದೇಶ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪೋಲೀಸರು, ಗುಪ್ತದಳದವರು ಇಂಥ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ನಡೆದಾಗ ಆ ಉಗ್ರಗಾಮಿಯೊಡನೆ ಗೊತ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ಬೆರೆತಿದ್ದ ಸ್ಥಳೀಯ ಮುಸ್ಲಿಮರೂ ಇದಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಅವರ ಹಕ್ಕುಗಳ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಧಾವಿಸುವ ಎಡಪಂಥೀಯರು ಸ್ಥಳೀಯರ ಜೊತೆ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳ ಪರವಾಗಿಯೂ ಮಾತನಾಡಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯತೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಪೋಲೀಸ್, ಮಿಲಿಟರಿ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಪಶ್ಚಿಮದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಐಸಿಸ್ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟಿಸಿದಾಗ ಅವರನ್ನು ಹುಡುಕುವ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆ? ಸಿರಿಯಾ, ಇರಾಕಿನ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಕ್ಯಾಂಪಿನಿಂದ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟಗೊಂಡ ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಶೋಧಿಸಿ ಅವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರನ್ನೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಅಲ್ಲಿನ ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಕಾಣುವದಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ, ಶೋಧನೆಯ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮ ವಿಧಾನ ಇನ್ನೊಂದಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಅಲ್ಲಿನ ಎಡಪಂಥೀಯರು ರಿಲಿಜನ್ನನ್ನು ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೆಗೆದು ಬೇರೆಡೆಗೆ ಇರಿಸಬಲ್ಲರು. ಅಂಥವರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾದಾಗ ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಅವರಿಗೆ ಅನಿಸುವದಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸುವ ಆ ಕ್ರಿಯೆಯು ಅಲ್ಲಿನ ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೆ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರಿಂದಾದ ಶೋಷಣೆ ಎಂದು ಅನಿಸುವದೇ ಇಲ್ಲ.

ಭಾರತದ ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೂ ಹಾಗೇ ಅನಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಲ್ಲೊಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿರುವ ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ನು ಮೇಲ್ವರ್ಗದವರು ಶ್ರಮಿಕ ವರ್ಗದವರನ್ನು ಶೋಷಣೆ ಮಾಡಲು ಸೃಷ್ಟಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ “ಇಸ್ಲಾಮಿಗೂ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಗೂ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಹೇಳುವಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ “ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ನಿಗೂ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿನ ಅಸಮಾನತೆಗೂ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲ” ಎಂದು ಯಾವ ಎಡಪಂಥೀಯನೂ ಹೇಳುವದಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ನ್ಯಾಯಾಂಗ, ಪೋಲೀಸ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲೂ ಹಿಂದೂ ರಿಲಿಜನ್ನಿನ ಅನೈತಿಕ ಅಂಶಗಳು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿವೆ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಈ ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೆ ಉಂಟಾಗಿದೆ. ಭಾರತೀಯ ಪೋಲೀಸರು ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟದ ವಿಚಾರಣೆಯ ವೇಳೆ ಹಲವಾರು ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಬಂಧಿಸಿದಾಕ್ಷಣ ಅದೊಂದು ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯ ಅಂಗವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಅನೈತಿಕ ಹಿಂದೂ ಶಕ್ತಿಗಳ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅನ್ಯಾಯ ಎಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಅಫ್ಜಲ್, ಕಸಬ್ ನಂಥವರ ವಿಧ್ವಂಸಕತೆಯನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡಿದ್ದರೂ ಅವರ ಪರವಾಗಿ ವಾದಿಸಲು ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಜನಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ.

ಮಾವೋವಾದಿಗಳು ಮತ್ತು ನಕ್ಸಲರಿಗೂ ನಮ್ಮ ಎಡಪಂಥೀಯರು ಕನಿಕರ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಜಮೀನುದಾರರ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ವಿರುದ್ಧ ಸೆಣೆಸುವದು ಒಳ್ಳೆಯ ವಿಷಯವೇ. “ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಗಳಿಂದ ವಂಚಿತರಾದ ಬಡವರು ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಶಸ್ತ್ರ ಹಿಡಿದರೆ ತಪ್ಪೇನು?” ಎಂಬ ಎಡಪಂಥೀಯರ ತರ್ಕ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅವರು ಹಿಡಿಯುವ ಎಕೆ-೪೭. ಅಂತಹ ದುಬಾರಿ ಶಸ್ತ್ರಗಳು ಬಡವರ ಕೈಗೆ ಹೇಗೆ ತಲುಪಿದವು? ಕೊಟ್ಟವರು ಬಿಟ್ಟಿ ಏಕೆ ಕೊಟ್ಟರು? ಕೊಟ್ಟವರಿಗೆ ಆ ಬಡವರ ಕಲ್ಯಾಣವೇ ಮುಖ್ಯವಾಗಿದ್ದರೆ ಅದೇ ದುಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೊಂದು ಸ್ವ-ಉದ್ಯೋಗ ನಿರ್ಮಿಸಿ ಕೊಡಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲವೇ? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬದಿಗೊತ್ತಿ ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದಿದೆಯೆನ್ನಲ್ಲಾದ ಶ್ರೇಣೀಕೃತ ವರ್ಣವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಥಿಯರಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮಾವೋವಾದಿಗಳ ಮತ್ತು ನಕ್ಸಲರ ಹಿಂಸೆಯ ಸಮರ್ಥನೆಗೆ ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ.

ಪಶ್ಚಿಮದ ದೇಶಗಳಿಗೆ ವಿಪರೀತವಾಗಿ ಭಾರತದ ಎಡಪಂಥೀಯರು ಭಾರತೀಯರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾವನೆಯನ್ನೂ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿಚಾರವನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತೀಯ ಜನಸಾಮಾನ್ಯನೊಬ್ಬ ಏನನ್ನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾನೋ ಅದನ್ನೆಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತ ಸಾಗುವದು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಬಹುಪಾಲು ಜನರ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳೇ ಅನೈತಿಕ ಎಂದು ಸಾರಿದ ಮೇಲೆ ಬೇರೆ ಆಯ್ಕೆಯಾದರೂ ಏನಿದೆ ಅವರಿಗೆ?

ನಮ್ಮ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳೂ ಎಡಪಂಥವನ್ನು ಊಟದಲ್ಲಿನ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಯಂತೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಮೇಲ್ವರ್ಗೇತರ ವೋಟುಗಳನ್ನು ಕ್ರೋಢೀಕರಿಸುವಲ್ಲಿ, ಅಂಥವರಿಗೆ ಸಮಾಜವಾದೀ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಎಡಪಂಥೀಯ ವಿಚಾರಧಾರೆಗಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪರಂಪರಾಗತ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ತುಂಬಾ ನಿಷ್ಠೆಯಿಂದ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಬೈದು ತೆಗಳಿ ಮರುದಿನ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಕರೆಸಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಸಿದ ಮನೆಯ ಗೃಹಪ್ರವೇಶವನ್ನು ವೇದೋಕ್ತವಾಗಿ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅಂದ ಹಾಗೆ ಗೃಹಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿಸುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಗೂ ಆ ರಾಜಕಾರಣಿ ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಮಾಡಿದ್ದ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿ ವಿರುದ್ಧದ ಭಾಷಣದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಇರುತ್ತದೆ. ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಈ ಇಬ್ಬಂದಿತನವು ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಆ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಬದಲು, ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಬೇರೂರಿರುವ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯ ಹೆದರಿಕೆಯೇ ಕಾರಣವೆಂದು ಸಂಶಯಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ತೀರಿಕೊಂಡ ಸಾಹಿತಿಯೊಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ಮರಣೋಕ್ತ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ತಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿಯೇ ನಡೆಯಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆಯು, ಅವರ ಎಡಪಂಥೀಯರ ಬಳಗದ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿಹ್ನೆಯೊಂದನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದ್ದನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ನಂತರ ಆ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯ ಕರಾಳ ಛಾಯೆ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು ಎಂದು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೇ ಸಮಾಧಾನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನೂ ನೆನೆಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

ಭಾರತದ ಸಾಮಾಜಿಕ ರಚನೆಗಳು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಎಡಪಂಥೀಯರು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಮತ್ತು ಜಾತಿಗಳು ಅನೈತಿಕ, ಶೋಷಣೆಯ ಹುನ್ನಾರಗಳೆಂಬ ಕಥೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ಸಮಾಜವನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಕೋಣವನ್ನು ನಮ್ಮ ಎಡಪಂಥೀಯರು ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೋ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಅವರ ವಿಚಾರಧಾರೆಗಳು ದೇಶದ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿರುದ್ಧ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿಯೇ ಸಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇವರ ಅತಾರ್ಕಿಕ ವಾದಗಳನ್ನು ಕಸದ ಬುಟ್ಟಿಗೆ ತಳ್ಳಿ ತಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಾರೆ. ಕಾರಣ ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೆ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಜಾತ್ಯತೀತನಾಗುವದು ಆದರ್ಶ. ಆದರೆ ಜನಸಾಮಾನ್ಯನಿಗೆ ಜಾತಿ ಬಿಡುವದು, ಜಾತಿ ಬಿಟ್ಟವನು ಎನ್ನುವದು ನಿಂದನೆಯ ಶಬ್ದ. ಈ ವ್ಯತ್ಯಾಸದಿಂದಾಗಿ ಎಡಪಂಥೀಯರ ಹುನ್ನಾರಗಳ ಕಥೆ, ಅವರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಳಕಳಿಗಳು ಅರಣ್ಯರೋದನವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯ ಬೇರುಗಳು ತುಂಬಾ ಆಳವಾಗಿ ಬೇರೂರಿವೆ ಹೀಗಾಗಿ ನಮ್ಮೆಲ್ಲ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ವಿಫಲವಾಗುತ್ತಿವೆ ಎಂಬ ಹತಾಶೆಯು ಅವರಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯ ಕಪಿಮುಷ್ಟಿಗೆ ಸಿಲುಕಿರುವ ಈ ಅನೈತಿಕ ಸಮಾಜದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾವನೆಗಳೂ ಸಮಾಜದ ಶೋಷಣೆಗಾಗಿಯೇ ಇದೆ ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸಲೇಬೇಕು ಎಂಬ ಅನಿಸಿಕೆ ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಸನ್ನಿವೇಶವು ದೇಶವನ್ನು ತಾಯಿಯೆಂದು ಗೌರವಿಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾವನೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ಅಪರಾಧಿಗಳು ಮತ್ತು ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೇ, ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ಓಲೈಸುವ ಅಗತ್ಯತೆಯನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಜಿಂಕೆಯ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಯೋಚಿಸುತ್ತ ಕೂತ ಭರತ ಜಿಂಕೆಯೇ ಆದ ಕಥೆಯಂತೆ ಎಡಪಂಥೀಯರು ದೇಶದ ಜನಸಾಮಾನ್ಯನ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ವೈಚಾರಿಕತೆಯನ್ನು ಹಾಕುತ್ತ, ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ದೇಶದ ಬಾವುಟವನ್ನೂ, ದೇಶದ ಚಿಹ್ನೆಗಳನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸುವ ಹಂತಕ್ಕೆ ಬಂದು ದೇಶಕ್ಕೇ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದ ಎಡಪಂಥೀಯರು ದೇಶವಿರೋಧದತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ : http://www.rediff.com