ಸತ್ತ ನಂತರ ‘ಒಳ್ಳೆಯವರಾಗಿಬಿಡುವ’ ಪರಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿಗೊಳ್ಳುತ್ತ….

ಡಾ ಅಶೋಕ್ ಕೆ ಆರ್

‘ಸತ್ತವರ ಬಗ್ಗೆ ಕೆಟ್ಟದ್ದಾಡಬಾರದಂತೆ’; ಅವರು ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಕೆಟ್ಟವರಾಗಿದ್ದಾಗಲೂ ಸಹ! ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ಸತ್ತು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಆತನ ಹಳೆಯ ಪುರಾಣಗಳನ್ನು ಕೆದಕುವುದು ಬೇಡವೆಂಬ ಭಾವನೆಯನ್ನೇನೋ ಒಪ್ಪಬಹುದು ಆದರೆ ಇದ್ದ – ಇರದ – ಸೃಷ್ಟಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ವಿಶೇಷಣಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸತ್ತ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಆರೋಪಿಸಿ ಸತ್ತವರಿಗೇ ಬೇಸರ ಬರಿಸುವಷ್ಟು ಹೊಗಳುವುದು ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರಿ?! ಶಿವಸೇನೆ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಬಾಳ ಠಾಕ್ರೆಯ ಮರಣದ ನಂತರ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ, ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಬಾಳ ಠಾಕ್ರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಬರುತ್ತಿರುವ ವರದಿಗಳನ್ನು ಓದಿದರೆ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದ ಅಧಃಪತನದ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಪ್ರತಿಬಿಂಬದಂತೆಯೇ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ.

‘ಮರಾಠಿ ಮಾನೂಸ್’ ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಅದರ ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲೇ ರಾಜಕೀಯದಾಟವಾಡಿದ, ಹಿಂದೂ ಮುಸ್ಲಿಮರ ದ್ವೇಷ ಹೆಚ್ಚಳಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಕೈಲಾದ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಇಂದು ರಾಷ್ಟ್ರನಾಯಕರಂತೆ, ದೇಶಭಕ್ತನಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಶಿವಸೇನೆಯ ಕಟ್ಟರ್ ಹಿಂದುತ್ವದ ಬೆಂಬಲಿಗರು ಠಾಕ್ರೆಯ ಅಂತಿಮ ಯಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತ ಆತ ಒಬ್ಬ ಮಹಾನ್ ನಾಯಕನೇ ಹೌದು ಎಂದ್ಹೇಳಬಹುದು. ಹಿಟ್ಲರನಿಗೂ ಅಪಾರ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಬೆಂಬಲಿಗರಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಬಾಳ ಠಾಕ್ರೆ ಸಂದರ್ಶನಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಟ್ಲರನನ್ನು ಹಾಡಿ ಹೊಗಳಿದ್ದೂ ಇದೆ!

ಇರಲಿ; ಕೊನೇ ಪಕ್ಷ ಬಾಳ ಠಾಕ್ರೆಯ ಶವಯಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಮರಾಠಿಗರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಶಕ್ತ ಕಾರಣವಾದರೂ ಇದೆ. ಮರಾಠಿಗರಿಗೇ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕೆಲಸ ಸಿಗಬೇಕು ಎಂದು ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಶಿವಸೇನೆಯ ಪಾತ್ರ ಹಿರಿದು[ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷವೇ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ‘ಮರಾಠಿಗರಿಗಷ್ಟೇ ಕೆಲಸ’ ಎಂಬ ತತ್ವವನ್ನು ಮರೆತ ಆರೋಪವೂ ಶಿವಸೇನೆಗಿದೆ]. ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಕನ್ನಡಿಗರು ಠಾಕ್ರೆಯನ್ನು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮ ರಕ್ಷಕನೆಂದು ಹೊಗಳುತ್ತ, ‘ಅಯ್ಯೋ ಇಂಥ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸತ್ತುಹೋದರಲ್ಲ’ ಎಂದು ವಿಷಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇಂಥ ಒಬ್ಬ ನಾಯಕ ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂದು ಹಲಬುತ್ತಿರುವವರ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ಕಡಿಮೆಯೇನಿಲ್ಲ. ಹೋಗಲಿ ಈ ನೆಟ್ಟಿಗರಿಗೆ ಠಾಕ್ರೆ ಕನ್ನಡಿಗರ – ಕರ್ನಾಟಕದ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಯಾವ ಮನಸ್ಥಃತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರು ಎಂಬುದು ತಿಳಿದಿಲ್ಲವೇನೋ ಎಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಆದರೆ ‘ಏಕ್ ಥಾ ಟೈಗರ್, ವಿಶ್ರಮಿಸಿದ ಹುಲಿ’ ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೆಡ್ಡಿಂಗುಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯೇನಿತ್ತು ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ? ಬಾಳ ಠಾಕ್ರೆಯ ಶಿವಸೇನೆ ಮೊದಮೊದಲು ಪ್ರವರ್ಧಮಾನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದೇ ಗುಜರಾತಿ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಮತ್ತು ಕನ್ನಡಿಗ ಕೆಲಸಗಾರರ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆ ನಡೆಸುವ ಮೂಲಕ. ಅದೆಲ್ಲ ಅರವತ್ತು ಎಪ್ಪತ್ತರ ದಶಕದ ಮಾತಾಯಿತು ಬಿಡಿ ಎಂದು ತಳ್ಳಿಹಾಕುವ ಹಾಗೂ ಇಲ್ಲ. ಬೆಳಗಾವಿ ವಿಷಯವಾಗಿ ಪದೇ ಪದೇ ವಿಷಕಾರುವುದರಲ್ಲಿ ಠಾಕ್ರೆಯದು ಎತ್ತಿದ ಕೈ. ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ಹಾವುಗಳೆಂದು ಕರೆದು, ಮರಾಠಿಗರಿಗೆ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಹುಯಿಲೆಬ್ಬಿಸುತ್ತ, ಕರ್ನಾಟಕ ಸರಕಾರವನ್ನು ವಜಾ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯವರಿಗೆ ಮನವಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವವರೆಗೆ ಅವರಿಗೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಹನೆಯಿತ್ತು. ಇಂಥ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ದೇವರನ್ನಾಗಿಸುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡಿಗರ ಮನಸ್ಥಃತಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿಪಡದಿರಲಾದೀತೆ?

ಮರಾಠಿಗರನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಉಳಿದೆಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯದ ಜನರನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬಾಳ ಠಾಕ್ರೆಯವರನ್ನು ‘ದೇಶಭಕ್ತ’ನೆಂಬಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸುವುದಾದರೂ ಯಾಕೆ? ಮುಂಬೈಗೆ ಇತರ ರಾಜ್ಯಗಳ ಜನರು ವೀಸಾ ಪಡೆದು ಬರುವಂತಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿದ, ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪರರಾಜ್ಯದ ವರ್ತಕರಿಂದ ‘protection money’ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಹಫ್ತಾ ವಸೂಲಿ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರನಾಯಕನೆಂದು ಕರೆಯಲಾದೀತೆ? ಸತ್ತವರು ಯಾರೇ ಇರಲಿ, ಅವರ ಮತ – ಪಂಥ – ತತ್ವ ಸಿದ್ದಾಂತಗಳನ್ನು ನೋಡದೆ ವಿಷಾದಿಸಬೇಕಿರುವುದು ಮನುಷ್ಯ ಧರ್ಮ. ಅಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗಿನ ವಿಷಾದ ಠಾಕ್ರೆಯ ಸಾವಿನೆಡೆಗೂ ಇರಲಿ. ಆದರೆ ಈ ಪರಿಯ ಹೊಗಳಿಕೆ?! ‘ಹುಲಿ’ ಕೂಡ ನಗುತ್ತಿರಬೇಕು.