ಪೀರಾಯರ ಒಂದು ಕಥಾನಕ – ನೀಳ್ಗತೆ ಭಾಗ 1

– ಮು. ಅ. ಶ್ರೀರಂಗ,ಬೆಂಗಳೂರು

ಪದ್ಮನಾಭರಾಯರು (ಪೀರಾಯರು) ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಗ್ರಾಹಕ  ಸೇವಾ  ಕಚೇರಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತು ಮೂರು ವರುಷ ಕೆಲಸಮಾಡಿ ಸ್ವಯಂ ನಿವೃತ್ತಿ ಹೊಂದಿ (ವಿ ಆರ್ ಎಸ್ ) ಇಂದಿಗೆ ಐದು ವರುಷಗಳಾದವು. ನಿನ್ನೆಯ ವರ್ತಮಾನ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ನೌಕರರಿಗೆ ‘ಅಚ್ಛೆದಿನ್’ ಎನ್ನಬಹುದಾದ ಏಳನೇ ವೇತನ ಆಯೋಗದ ವರದಿ ಓದಿದ ಮೇಲೆ ತಾನು ಅವಸರ ಪಟ್ಟು   ವಿ ಆರ್ ಎಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು,  ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಧನಲಕ್ಷ್ಮಿಗೆ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿದೆನೇನೋ  ಎಂಬ  ಸಣ್ಣ ಎಳೆಯ ವಿಷಾದಾವೊಂದು ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಇನ್ನೂ ಐದು ವರ್ಷ ಸರ್ವಿಸ್ ಬಾಕಿ  ಇತ್ತು. ಕಮ್ಮಿ ಎಂದರೂ ಒಂದು ಹತ್ತು ಹನ್ನೆರೆಡು ಲಕ್ಷ  ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ವಿ ಆರ್ ಎಸ್ ಅನ್ನು ತೀರಾ ಆತುರ ಪಟ್ಟು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಇಲಾಖೆಗೆ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಮುಂಚಿತವಾಗಿಯೇ ನೋಟಿಸ್ ಕೊಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಕೊಟ್ಟರು. ಆ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ತಮ್ಮ ಅರ್ಜಿಯನ್ನು ವಾಪಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಮತ್ತೆ ವಿ ಆರ್ ಎಸ್ ಗೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಿದರು. ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದರೆ ಕೊನೆಯ ದಿನವೂ ಸಹ ವಿ ಆರ್ ಎಸ್ ಬೇಡ ಎಂದು ಅರ್ಜಿಯನ್ನು  ವಾಪಸ್ ಪಡೆಯುವ ಅವಕಾಶವಿತ್ತು. ಅವರ ಮೇಲಾಧಿಕಾರಿ ದೂರವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿ ‘ರಾಯರೇ ನಿಮ್ಮ ಫೈಲಿನಲ್ಲಿ ಮೂರು ಅರ್ಜಿಗಳಿವೆ. ಇಂದು ಕೊನೆಯ ಅವಕಾಶ. ಏನು ಮಾಡೋಣ ನೀವೇ ಹೇಳಿ’ ಎಂದಾಗ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರದ ಯುದ್ಧ ಇನ್ನೂ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಶರ ಶಯ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗುವ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿದ ಭೀಷ್ಮನಂತೆ ತಮ್ಮ ಸ್ವಯಂ ನಿವೃತ್ತಿಯ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಸೂಚಿಸಿದರು.

ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಗಾಂಧೀ ಜಯಂತಿ ಆದ ಮಾರನೇ ದಿನ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ಮೂರರಂದು ಆಫೀಸು ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಮೇಲೆ ಹನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ  ತಾವು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಖುರ್ಚಿ ಬಿಟ್ಟು ಮೇಲೆದ್ದರು. ಅಂದು ಅವರ ಕಣ್ಣು ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿಯೇ ಒದ್ದೆಯಾಯಿತು. ತಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು  ಅವರು  ತುಂಬಾ  ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು,ಬೇಸರವಿಲ್ಲದೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದರು. ರಾಯರು  ತಮ್ಮ ಕೆಲವು ಮೇಲಾಧಿಕಾರಿಗಳು,ಕೆಲ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು ಹಾಗೂ ಗ್ರಾಹಕರ ಜತೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಿರಿಕಿರಿ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದರು. ಇಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದೆಲ್ಲಾ part and parcel of the game ಎಂದು ಅಂದಂದಿಗೆ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಿನ್ನೆಯ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಸುದ್ದಿ  ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ, ಇಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಕಾಫಿ ಕುಡಿದ ನಂತರ ತಮ್ಮ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ತೆಗೆದು  ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಗೂಗಲ್ ಸರ್ಚ್ ಗೆ ಹೋಗಿ ತಮ್ಮ ನಿವೃತ್ತಿ ವೇತನ ಎಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಬಹುದೆಂದು ನೋಡಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಇಲಾಖೆಯ ಅಕೌಂಟ್ಸ್ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದಿನವೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದವರಲ್ಲ. ಇತರೇ ವಿಭಾಗದಲ್ಲೇ ತಮ್ಮ ಇಡೀ ಸರ್ವಿಸ್ ಮುಗಿಸಿದ್ದರು. ಹೀಗಾಗಿ ಏಳನೇ ವೇತನ ಆಯೋಗದ ಮುಖ್ಯಾಂಶಗಳನ್ನು ಓದಿದಾಗ  ಆ  ಗೂಢ, ತಾಂತ್ರಿಕ ಪದಗಳಾವುವೂ ಅವರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ದುಡ್ಡು ಕೈಗೆ  ಬಂದಾಗ ಹೇಗೂ ತಿಳಿಯುತ್ತದಲ್ಲ ಎಂದು ನಿರ್ಲಿಪ್ತರಾಗಿ ಪೇಪರ್ ಓದಲು ಕುಳಿತರು.

 -೨-

ಮೈಸೂರು ಆನಂದರಾವ್ ಪದ್ಮನಾಭರಾವ್ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಛೋಟಾ ಸಹಿಗಾಗಿ MAP ಆಯಿತು. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು, ಮೇಲಾಧಿಕಾರಿಗಳು ದಿನನಿತ್ಯದ ಕಚೇರಿ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ‘ಪದ್ಮನಾಭರಾವ್’ ಎಂದು ಅಷ್ಟು ಉದ್ದದ ಹೆಸರನ್ನು ದಿನಕ್ಕೆ ಹತ್ತು ಹನ್ನೆರೆಡು ಬಾರಿ ಪೂರ್ತಿ ಕರೆಯಲು ಕಷ್ಟ ಪಡುವಂತಾಯಿತು. ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾಟಕದವರಾದ ಅವರಿಗೆ ಹೆಸರಿನ ಜತೆ ಸೇರುವ  ಮನೆತನದ, ಊರಿನ ಹೆಗಡೆ, ಹಿತ್ತಲಮನಿ, ನಾಯಕ ಇತ್ಯಾದಿ ಸರ್ ನೇಮ್ ಇಲ್ಲ. ಮ್ಯಾಪ್ ಎಂದು ಕರೆಯುವುದು ಆಫೀಸಿನ ಶಿಷ್ಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಅಪಚಾರ ಮಾಡಿದಂತೆ. ಪದ್ಮ ರಾವ್ ಎಂದು ಹ್ರಸ್ವ ಮಾಡಿದರೆ ಹೆಂಗಸಿನ ಹೆಸರು; ಬರೀ ರಾವ್ ಎನ್ನಲು ಇನ್ನಿಬರು ರಾವ್ ಗಳು ಆಗಲೇ ಆ ಆಫೀಸ್ ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದರು. ಒಬ್ಬರು ರಾಮರಾವ್ ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಗುರುರಾಜರಾವ್. ಹೀಗಾಗಿ ಅವರುಗಳು ಆರ್ ರಾವ್, ಜಿರಾವ್ ಆಗಿದ್ದರು. ಅದೇ ರೀತಿ ಈ ನಮ್ಮ ಪದ್ಮನಾಭರಾವ್ ಪೀರಾವ್, ಪೀರಾಯರಾಗಿ ಅವರ ನಿಜ ನಾಮಧೇಯವೇ ಮರೆತುಹೋಗುವಷ್ಟು ಖಾಯಂ ಆಗಿಹೋಯಿತು. ಕಳೆದ ಮಾರ್ಚಿಗೆ ರಾಯರಿಗೆ ಐವತ್ತೊಂಬತ್ತು ವರ್ಷ ತುಂಬಿತು. ಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ ಹೊಸ ಪೇ ಸ್ಕೇಲಿನಲ್ಲಿ ಕೈತುಂಬಾ ಹಣ, ನಿವೃತ್ತಿವೇತನದ ಆರ್ಡರ್ ಪಡೆದು, ಸರ್ಕಾರಿ ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ಶಾಲು ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡು, ಎರಡೂ ಕೈಗೆ ನಿಂಬೆಹಣ್ಣು, ಕೊರಳಿಗೊಂದು ಹೂವಿನಹಾರವನ್ನು ತಮ್ಮ ಮೇಲಧಿಕಾರಿಯಿಂದ ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬರಬಹುದಿತ್ತು. ಐದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆಯೇ ಇವನ್ನೂ ಅವರ ಆಫೀಸಿನವರೇ ಸೇರಿ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಇಲ್ಲವೆಂದೆಲ್ಲ. ಕಳೆದು ಹೋದ ದಿನಗಳನ್ನು ಜ್ಞಾಪಿಸಿಕೊಂಡು ಪ್ರಯೋಜನವೇನು ಎಂದು ಒಮ್ಮೆ ತಲೆಕೊಡವಿ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ  ಮಗ್ನರಾದರು. ರಾಯರ ಆಸಕ್ತಿಗಳೂ ವಿಭಿನ್ನವಾದವು. ಯಾವುದನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡವರಲ್ಲ. ಈಗ ಮೊಬೈಲ್ ಅನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ. ಲ್ಯಾಂಡ್ ಲೈನ್ ಫೋನಿಗೆ ಒಗ್ಗಿಹೋಗಿದ್ದ ಅವರಿಗೆ ಬೇಸಿಕ್ ಸೆಟ್ ಮೊಬೈಲ್ ಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ಸುಮಾರು ಮೂರ್ನಾಲಕ್ಕು ತಿಂಗಳು ಹಿಡಿಯಿತು. ಯಾರಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಬೇಕೋ ಆ ಮೊಬೈಲ್ ಸಂಖ್ಯೆ ಅಲ್ಲೇ ಸೇವ್ ಆಗಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂದು  ಮೊದಮೊದಲಿಗೆ ತಿಳಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಲ್ಯಾಂಡ್ ಲೈನ್ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಬಟನ್ ಮೂಲಕ ಒಂದೊಂದೇ ಸಂಖ್ಯೆ ಒತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲೂ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು . ನಂತರ ಕಾಲೇಜು ಓದುತ್ತಿದ್ದ  ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಸೇವ್ ಆಗಿದ್ದ ನಂಬರ್ ಹುಡುಕುವುದನ್ನು ಕಲಿತರು. ಹಾಗೇ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಹೊಸ  ಮೊಬೈಲ್ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಸೇವ್ ಮಾಡುವುದು, sms ಮಾಡುವುದು ಕಲಿತರು. ನಂತರ ಒಂದೊಂದೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದುವರೆದು touch screen, smart phone, whatsapp ತನಕ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಲಿಯುವಾಗ, ಕಲಿತ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಒಂದಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವಿತ್ತು. ಈಗ ತೀರಾ ಅನಿವಾರ್ಯವಾದರೆ ಮಾತ್ರ. ವಾಟ್ಸಪ್ಪ್ ನಲ್ಲೇ ಮುಳುಗಿಹೋಗುವ ಮಂದಿ ಅಲ್ಲ ರಾಯರು. ದಿನಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸಲ ಐದಾರು ನಿಮಿಷ ನೋಡಿದರೆ ಹೆಚ್ಚು. ಡೆಸ್ಕ್ ಟಾಪ್ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುವುದು, ಹಾಡು ಕೇಳುವುದು, ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ಈಮೈಲ್ ಕಳಿಸುವುದು ಇಷ್ಟು ಕಲಿತುಕೊಂಡಿದ್ದರು . ಮಕ್ಕಳು ಆ ಹಳೆಯ ಡಬ್ಬಾ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಅನ್ನು ಅಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹಾಕಿ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ತಂದಾಗ ರಾಯರಿಗೆ ಬೇಸರವೇ ಆಯಿತು.

ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಓದು, ಕೆಲಸದ ನಡುವೆ ಒಂದೆರೆಡು ದಿನ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರು. ಅಪ್ಪನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ಟೂ ಕೊಟ್ಟೂ ಬೇಸರವಾಗಿ ಇದು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರೆ ಬರಲ್ಲ. ನೀವೇ ಕಲಿಯಿರಿ ಎಂದು ಬಿಟ್ಟರು. ಕೊನೆಗೆ ಪೀರಾಯರು ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ಎಂಬ ಮೋಹಿನಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಅಡಿಕ್ಟ್ ಆದರೆಂದರೆ  facebook, ಯು ಟ್ಯೂಬ್, ಅರ್ನಾಬ್ ಗೋಸ್ವಾಮಿಯವರ times hour ನ debateಗಳ ಹಿಂದಿನ ಸಂಚಿಕೆಗಳು, ಹಳೆಯ ಹಿಂದಿ ಸಿನಿಮಾಗಳು ಒಂದೇ ಎರಡೇ? ಹೆಂಡತಿ, ಮಕ್ಕಳು ಅಷ್ಟು ಕಾಲ ಆ ಮೋಹಿನಿಯ ಜತೆ ಇರಬೇಡಿ; ನಿಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ ಎಂದು ದಿನಾ ಬೈಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಆ ವೇಳೆಗೆ ರಾಯರಿಗೂ  ಸಾಕು ಎನಿಸಿತ್ತು.ಈಗ ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ತಮ್ಮ mail  inbox ನೋಡಿ  ಬೇಡದ ಈಮೈಲ್ ಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಡಿಲೀಟ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ. ಆ ಮೋಹಿನಿಯ ಮೇಲಿನ ಆಸೆ ಈಗ  ಮೊದಲಿನಷ್ಟು ಇಲ್ಲ. ಯಾವುದನ್ನೂ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳದ ರಾಯರ  ರೀತಿ ಕಂಡು  ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೇ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಆಗುತ್ತದೆ. ಜತೆಗೆ ಆತಂಕವೂ ಸಹ.  ಮಕ್ಕಳ ಓದು, ಕೆಲಸ, ಮದುವೆ ಎಲ್ಲಾ ಆಯಿತು. ಎಂದಾದರೊಂದು ದಿನ ಈ ಸಂಸಾರವೂ ಸಾಕೆಂದು ಯಾವುದಾದರೂ  ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮಕ್ಕೋ,ಮಠಕ್ಕೋ, ಹಿಮಾಲಯಕ್ಕೋ ಹೊರಟುಹೋಗುತ್ತಾರೇನೋ ಎಂದು. ಮದುವೆಯಾದ ಹೊಸ ಬಿಸಿಯಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ  ಹೆಂಡತಿಗೆ  ತಮಗೆ ಆಲ್ ಇಂಡಿಯಾ ಪರ್ಮಿಟ್ ಇರುವ ಬಸ್ಸಿನ  ಡ್ರೈವರ್ ಅಥವಾ ಲಾರಿ ಡ್ರೈವರ್ ಆಗ ಬೇಕೆಂದು ಆಸೆಯಿತ್ತು. ಅದರಿಂದ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಊರು,ಪಟ್ಟಣ,ನಗರಗಳನ್ನು ಸುತ್ತಬಹುದಿತ್ತು ಎಂದಿದ್ದರು. ಅದ್ಯಾವುದೂ ಆಗದಿದ್ದರೆ  ಹಿಮಾಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸನ್ಯಾಸಿ ಆಗುವ ಬಯಕೆಯಿತ್ತೆಂದೂ   ಹೇಳಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಸಂಸಾರ  ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಸನ್ಯಾಸಿ ಆಗುತ್ತೇನೆಂದು   ಹೋಗಬಾರದು. ಹೋದರೆ ತಪ್ಪು ಎಂದಿದ್ದರು. ಅದು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ತಲುಪಿ ಈಗ ರಾಯರ ಹಿಮಾಲಯದ ಯಾತ್ರೆ  ಅವರ ಹೆಂಡತಿ  ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹಾಸ್ಯದ ವಸ್ತು ಆಗಿದ್ದರೂ  ಸಹ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಅವರ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ  ಆತಂಕವೂ ಇತ್ತು.

 -೩-

ರಾಯರು ಹೊಸದಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದ್ದ ಕನ್ನಡ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೊದಲ ಸಂಚಿಕೆಯನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ತಮ್ಮ ಫ್ಲ್ಯಾಟ್ ನ ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ್ದ ಆರಾಮ ಖುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಕೂತಿದ್ದರು. ಒಂದೊಂದೇ ಪುಟಗಳನ್ನು ತಿರುವಿಹಾಕುತ್ತಾ ಹಾಗೆಯೇ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದರು. ನಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಎಂಬ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಜಿಲ್ಲಾ ವರದಿಗಾರರ ತನಕ ಅವರವರ ಫೋಟೋ ಮತ್ತು ಕಿರು ಪರಿಚಯವಿತ್ತು. ಈ ಪತ್ರಿಕೆಯವರೂ ಒಂದು ತರಹ ಐ ಟಿ ಮಂದಿಯಂತೆ. ಒಂದೇ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಜಾಸ್ತಿ ವರುಷ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ರೆಕ್ಕೆ  ಪುಕ್ಕ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡವರಂತೆ ಒಂದರಿಂದ ಮತ್ತೊಂದಕ್ಕೆ ಹಾರುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ರಾಯರು ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಹಿಂದಿನ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕರನ್ನು ಆ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಕೊಂಡುಕೊಂಡ ಹೊಸ  ಮಾಲೀಕರು ‘ನಿಮ್ಮ ಸೇವೆ ನಾಳೆಯಿಂದ ನಮಗೆ ಬೇಡ’ ಎಂದು ಲೆಕ್ಕಾ ಚುಕ್ತಾ ಮಾಡಿ ಮನೆಗೆ ಕಳಿಸಿದ್ದರು. ಆ ಸಂಪಾದಕರ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಒಂದಷ್ಟು ಜನ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳೂ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿದರು. ಒಂದಾರು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಈ ಹೊಸ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಹೊಸ ಗೆಟಪ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಮಿಂಚುತ್ತಿದ್ದರು. ಜತೆಗೆ ಒಂದಷ್ಟು ಜನ ಹೊಸ ಸಿಬ್ಬಂದ್ಧಿಯೂ ಇದ್ದರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮುಖ, ಹೆಸರು ನೋಡಿದಾಕ್ಷಣ ರಾಯರಿಗೆ ಖುಷಿಯಾಯಿತು. ತಮ್ಮ ಕೆಲಸದ ಹೊಸದರಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹಿತನಾಗಿದ್ದ ಆತ ಬೇರೆ ಊರಿಗೆ ವರ್ಗವಾಗಿ ಹೋದ ನಂತರ ಸಂಪರ್ಕವೇ ತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಪತ್ರಿಕೆಯ ಎಡಿಟೋರಿಯಲ್ ವಿಭಾಗದ ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಅನ್ನು ತಮ್ಮ ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ಸೇವ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು. ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಪಕ್ಕಕ್ಕಿಟ್ಟು ಫೋನ್ ಮಾಡೇ ಬಿಟ್ಟರು. ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಬರುವ ಧ್ವನಿಗಾಗಿ ಕಾದರು.

‘ರಾಜು ವಶಿಷ್ಠ ಇದ್ದಾರೇನಮ್ಮಾ? ಅವರ ಕ್ಯಾಬಿನ್ ಗೆ ಕನೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡಕ್ಕಾಗುತ್ತಾ?’