ದೀಪಾವಳಿ ಅಭ್ಯಂಜನ!

– ತುರುವೇಕೆರೆ ಪ್ರಸಾದ್

ಪ್ರತಿವರ್ಷ ದೀಪಾವಳಿ ಬರುತ್ತದೆ, ಹೋಗುತ್ತದೆ. ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ದೀಪಾವಳಿ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬೆಲೆ ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ರೂಪಾಯಿ ತರ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಜಾರುತ್ತಲೇ ಹೋಗುತ್ತಾ ಪಾತಾಳ ಮುಟ್ಟುತ್ತಿದೆ. ಮದುವೆಯಾದ ಹೊಸದರಲ್ಲಿ ಢಂ..ಢಮಾರ್ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ದೀಪಾವಳಿ ಈಗ ಟುಸ್ಸಾಗಿದೆ. ಆಗಿನ ಉಪಚಾರಕ್ಕೂ ಈಗಿನ ಸಂಭ್ರಮಕ್ಕೂ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ಹೇಗೆ ಎಂದಿರಾ? ಕೇಳಿ ಹೇಳ್ತೀನಿ..!

ಮದುವೆಯಾದ ಹೊಸದರಲ್ಲಿ ದೀಪಾವಳಿಗೆಂದು ಮಾವನ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅದೇನು ಉಪಚಾರ? ಅದೇನು ಗೌರವ..? ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದ ಕೂಡಲೇ ಹೆಂಡತಿ ಟವಲ್ ಹಿಡಿದು ನಗುನಗುತ್ತಾ ಹಿಂದೆಯೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲುದ್ದಕ್ಕೂ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಟ್ಟಿರುತ್ತಿದ್ದ ಕೆರಕ( ಸಗಣಿ ಉಂಡೆ) ತುಳಿಯದಂತೆ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಸಗಣಿಯನ್ನು ಮೈ ಕೈಗೆಲ್ಲಾ ಬಳಿದುಕೊಂಡು ತಟಪಟ ತಟ್ಟುತ್ತಾ ಕೆರಕನ ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದ ಚಿಲ್ಟಾರಿಗಳನ್ನು ‘ ಏಯ್! ಸ್ವಲ್ಪ ಇರ್ರೋ! ಇವರಿಗೆ ಸಿಡಿಯುತ್ತೆ’ ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಸೆರಗಲ್ಲಿ ಮರೆಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಚ್ಚಲಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಒಮ್ಮೆ ಬಾಗಿಲ ಪಕ್ಕ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಇಂತದ್ದೊಂದು ಸಗಣಿ ಉಂಡೆಯನ್ನು ತುಳಿದೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆಗಂತೂ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಬಾಂಬ್ ತುಳಿದೆ ಎನ್ನುವಂತೆ ಮನೆಯವರ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ಎಗರಾಡಿ ನನ್ನ ಕಾಲಿಗೆ ಎರಡು ಮೂರು ಟ್ರಿಪ್ ಅಭಿಷೇಕ ಮಾಡಿಸಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಘಂ ಎನ್ನುವ ಗಂದದೆಣ್ಣೆ ಪೂಸಿ ಪುಣ್ಯಾಹ ಮಾಡಿ ಸಗಣಿ ವಾಸನೆಯಿಂದ ಮುಕ್ತವಾಗಿಸಿದ್ದಳು.

ಈಗ ಮದುವೆಯಾಗಿ 20 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಸೀನೇ ಬೇರೆ! ದೀಪಾವಳಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವುದೇ ನನ್ನ ಸುಗುಣೆ ಹೆಂಡತಿಯ ಸಗಣಿ ಸುಪ್ರಭಾತದಿಂದ! ‘ ಏನ್ರೀ! ಇನ್ನು ಮಲಗೇ ಇದೀರಿ? ಸಗಣಿ ಯಾವಾಗ್ರೀ ಹಾಕೋದು?’ ಎಂದು ಕೂಗಿದರೆ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರು ಏನಂದ್ಕೊಬೇಕು ಹೇಳಿ? ಗಂಡ ಸಗಣಿ ಹಾಕುವ ದನ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ಜಗಜ್ಜಾಹೀರಾದರೆ ನನ್ನ ಮರ್ಯಾದೆ ಗತಿ ಏನು ಎಂದು ಇವಳು ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ಯೋಚಿಸಿದ್ದಾಳಾ? ನಾನು ಮೇಲೆದ್ದು ಸಗಣಿ ಹಾಕುವ ದನ ಹುಡುಕಿ ಮನೆ ಮನೆ, ಹಟ್ಟಿ ಹಟ್ಟಿ ತಿರುಗಬೇಕಿತ್ತು. ಯಾರದ್ದೋ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸಗಣಿಗಾಗಿ ಕಾದು ನಿಂತವರ ಹಿಂದೆ ನಿಂತು ದನ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸಗಣಿ ಹಾಕುವ ತನಕ ಕಾದು ಆ ಸಗಣಿ ಭೂಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡುವ ಮುಂಚೆಯೇ ಡೈವ್ ಹೊಡೆದು ಅದನ್ನು ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಯಬೇಕಿತ್ತು.ಆಗ ನನಗೆ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನಾಗಿದ್ದಾಗ ಉಡುಸಲಮ್ಮ ಉತ್ಸವದ ಮುಂದೆ ಸೋಮಂಗೆ ಬಾಳೆಹಣ್ಣಿನ ರಸಾಯನ ಮಣೆ ಹಾಕಿದಾಗ ಹುಡುಗರು ಅದಕ್ಕೆ ಮುಗಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದುದು ನೆನಪಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ದೇವರೇ ಎಂತ ಕಾಲ ಬಂತಪ್ಪ ? ಎಂದು ಸಗಣಿಯನ್ನು ಎರಡೂ ಕೈಲಿ ಹಿಡಿದು ಬರುವಾಗ ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಆಂಟಿಯರು ಕಿಸಕ್ಕನೇ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವರಂತೂ ‘ತಲೆಲಿರೋದನ್ನ ಕೈಗೆ ಯಾಕೆ ತಕ್ಕೊಂಡ್ರಿ?’ ಅಂತ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದ್ದೂ ಇತ್ತು. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಆಂಟಿಯರು ದಡಾರನೆ ಮನೆಯಿಂದಾಚೆ ಹೊಸಲು ದಾಟಿ ಓಡಿ ಬಂದು ‘ಅಂಕಲ್! ಒಂದು ಗಜುಗ ಸಗಣಿ ಕೊಡ್ತೀರಾ? ನಮ್ಮೆಜಮಾನರು ಸಗಣಿ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಎಲ್ಲಿ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋದ್ರೋ! ಇನ್ನೂ ಬಂದಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಸಗಣಿ ಹುಡುಕಲು ಹೋದ ಗಂಡಂದಿರಿಗೆ ಹಿಡಿಶಾಪ ಹಾಕುತ್ತಾ ನನ್ನ ಕೈಯ್ಯಿಂದ, ಮೊರದಿಂದ ಸಗಣಿ ಬಾಚಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ಅವರ ಒನಪು, ಒಯ್ಯಾರದಿಂದ ಏನನ್ನು ಕೇಳಿದಿರೂ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಎಂಬ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಆಫ್ಟರ್ ಆಲ್ ಒಂದು ಗಜುಗ ಸಗಣಿ ಕೊಡಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳುವುದು? ಸಗಣಿಗಾಗಿ ಅಂದದ ತರುಣಿಯರನ್ನು ನಿಷ್ಠೂರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಾ ? ಎಷ್ಟಾದರೂ ತಗೊಳ್ಳಲಿ ಎಂದು ‘ಹೆಹೆಹೆ..’ ಎಂದುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಹೆಂಡ್ತಿ ಮಾತ್ರ ‘ಏನ್ರೀ? ಈ ಗಜುಗದ ಗಾತ್ರದ ಸಗಣಿ ತರೋಕೆ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಹೋಗಿದ್ರಾ? ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಏನ್ರೀ ಮಾಡ್ತಿದ್ರಿ? ನೀವೇ ಸಗಣಿ ಹಾಕಿಸಿ ಎಲ್ರಿಗೂ ಹಂಚಿ ಬಂದಿರೋ ತರ ಇದೀರಿ..’ ಎಂದು ಮೂದಲಿಸಿ’ಹೂ ! ಹೊತ್ತಾಯ್ತು, ಮಕ್ಕಳು ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಬರೋ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮೊದ್ಲು ಕೆರಕ ಹಾಕಿ’ ಎಂದು ಅಪ್ಪಣೆ ಕೊಟ್ಟು ಸಗಣಿ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಕೂರಿಸಿ ಜಾಗ ಕಾಲಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾನು ಆ ಸಗಣಿಯನ್ನು ಮೈ ಕೈಗೆಲ್ಲಾ ಬಳಿದುಕೊಂಡು ಸಗಣಿ ಉಂಡೆ ಮಾಡಿ ಅದಕ್ಕೆ ರಾಗಿ, ಜೊಳ, ಹುಚ್ಚಳ್ಳು ಹೂವು ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಎಲ್ಲಾ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಎರಡೆರಡು ಕೆರೆಕದ ಉಂಡೆ ಇಟ್ಟು ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಾಕು ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು.ಕೆರಕ ಮಾಡಲು ಹೋಗಿ ನಾನು ಮಹಾನ್ ಪೆಕರನಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ.

            ಈಗ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಈ ಸಗಣಿಗಾಗಿ ಅಲೆಯುವುದು ತಪ್ಪಿದೆ. ನಾನು ಕಂಡ ಕಂಡ ಹೆಂಗಸರಿಗೆ ಸಗಣಿ ದಾನ ಮಾಡುತ್ತೇನೆಂಬ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿಯಿಂದ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಹಾಲಿಗೆ ವರ್ತನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ ಸಗಣಿಗೂ ವರ್ತನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ. ಪ್ರತಿ ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಗೌಳಿಗ ಸೋಮ ಒಂದು ಕಾನ್‍ಸ್ಟಿಪೇಶನ್ ಎಮ್ಮೆ ತಂದು ಮನೆ ಮುಂದೆ ಎರಡು ಹಿಕ್ಕೆ ಸಗಣಿ ಹಾಕಿಸಿ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಸಗಣಿ ಹಿಡಿದು ಬೀದಿಯ ಆಂಟಿಯರಿಗೆಲ್ಲಾ ಹಂಚುವ ಥ್ರಿಲ್ ಇಲ್ಲದಾಗಿದೆ. ಇದಲ್ಲದೆ ಗೌರಮ್ಮಜ್ಜಿ ತರ್ಲೆಕ್ಯಾತನಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಬಂದಾಗ ಉಂಡ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಸಗಣಿ ಗೋಮೆ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ತಗಣಿಗಿಂತ ಕಡೆಯಾಗಿ ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ಜನ್ಮ ಜಾಲಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಜ್ಜಿ ವಕ್ಕರಿಸಿದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಸೋಮ ಎಮ್ಮೆ ಹಿಡಿದು ತಂದು ಸಗಣಿ ಹಾಕಿಸಿಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಇನ್ನೂ ಮುಂದೆ ಆ ಸಗಣಿಯೂ ಸಿಗದಾಗಿ ಅದನ್ನೂ ಯಾವುದಾದರೊಂದು ಕಂಪನಿ ಪೇಟೆಂಟ್ ಪಡೆಯಬಹುದು. ಮಾಲ್‍ನಿಂದ ಪ್ಯಾಕೆಟ್‍ನಲ್ಲಿ 50 ಗ್ರಾಂ, 100 ಗ್ರಾಂ ಸಗಣಿ ಕೊಂಡುತಂದು ಹಬ್ಬ ಮಾಡುವ ಕಾಲವೂ ಬರಬಹುದು. ಅಥವಾ ಯಾರಾದರೂ ಎಂಎನ್‍ಸಿಯವರು ನೇರವಾಗಿ ಹೈಟೆಕ್ ಕೆರಕಗಳನ್ನೇ ಮಾಡಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಸಪ್ಲೈ ಮಾಡುವ ಕಾಲ ಬಂದರೂ ಅಚ್ಛರಿ ಇಲ್ಲ. ಆಗ ನನಗೆ ಈ ಸಗಣಿಯೊಡನೆ ಸರಸ ತಪ್ಪಿದರೂ ತಪ್ಪೀತೇನೋ?

            ಇದು ಕೆರಕದ ವಿಷಯ ಆಯಿತು. ಇನ್ನು ಸ್ನಾನದ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಅದು ಇನ್ನೂ ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರವಾದದ್ದು. ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಹಾಸ್ಟೆಲ್‍ನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೆ ಸ್ನಾನವನ್ನೇ ಮಾಡಿದವನಲ್ಲ! ಸ್ಪೇನ್‍ನ ಮಹಾರಾಣಿ ಇಸ್‍ಬೇಲಾ, ಜೋಸೆಫಿನ್ ಮುಂತಾದವರೇ ವರುಷಗಟ್ಟಲೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡದಿದ್ದಾಗ ನನ್ನದೇನು ಬಿಡಿ.ಆದರೆ ಇಂತಹ ಒಂದು ಗಿನ್ನಿಸ್ ದಾಖಲೆಯನ್ನು ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮುರಿದುಬಿಟ್ಟಳು. ಮೊದಲ ವರ್ಷದ ದೀಪಾವಳಿಗೆಂದು ಮಾವನ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ನನ್ನನ್ನು ಹರಳೆಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಹಾಕಿ, ಬಚ್ಚಲಲ್ಲಿ ಕೆಡವಿ, ಹಂಡೆಗಟ್ಟಲೆ ಸುಡು ಸುಡು ನೀರು ಹುಯ್ದು ಮಗಚು ಕಾಯಲ್ಲಿ ಕೆರೆದು,ಗುಂಜು ಹಾಕಿ ತಿಕ್ಕಿ, ನನ್ನ ಜನಿವಾರ ಕಾಣುವಂತೆ ಉತ್ಖನನ ಮಾಡಿ ಜನುಮ ಜನುಮದ ಕೊಳೆಯನ್ನು ತೊಳೆದಿದ್ದಳು. ಈ ಮಹಾಮಜ್ಜನ ಆದ ಮೇಲೆ ನನಗೆ ಉಪಚಾರವೋ ಉಪಚಾರ! ಗಂಟಲಿಗೆ ಕಹಿ ಕಷಾಯ ಹುಯಿದು ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಡವಿ ದೊಡ್ಡ ಕಂಬಳಿ ಕವುಚಿದ್ದಳು. ಇಂತಹ ಉಪಚಾರ ಒಂದೆರಡು ವರ್ಷಕ್ಕೇ ಬರಕಾಸ್ತಾಯ್ತು. ಈಗ ನಾನು ಯಾರಿಗೂ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೇ ಇಲ್ಲ. ಸಗಣಿ ಲೇಪನ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಗಬ್ಬುನಾರುವ ನನಗೆ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ನಾನದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಎಂದು ಇವರ್ಯಾರಿಗೂ ಅನಿಸಿಯೇ ಇಲ್ಲ.’ ನಿಮಗೇನ್ರೀ? ಅರ್ಜೆಂಟ್? ಯಾವ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ಆಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕು? ಸ್ವಲ್ಪ ಇರಿ’ ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಒತ್ತರಿಸಿ ವೈಟಿಂಗ್ ಲಿಸ್ಟ್‍ನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಹೆಂಡತಿ, ಮಕ್ಕಳು ಮನೆಗೆ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ವಕ್ಕರಿಸಿದ ಅತಿಥಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಬಿಂದಿಗೆಗಟ್ಟಲೆ ನೀರು ಹುಯಿದುಕೊಂಡು ಅಭ್ಯಂಜನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಸ್ನಾನದ ಶಾಸ್ತ್ರ ಮಾಡಲು ಬಚ್ಚಲಿಗೆ ಇಳಿಯುವ ವೇಳೆಗೆ ಬಿಸಿ ನೀರು ಕಾಲಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಟ್ಯಾಂಕಿಗೆ ನೀರು ಪಂಪ್ ಮಾಡೋಣವೆಂದರೆ ಕರೆಂಟ್ ಕೈ ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ‘ಗಂಗೇಚ ಯಮುನೇ ಚೈವ ಗೋದಾವರಿ ಸರಸ್ವತೀ! ನರ್ಮದೇ ಸಿಂಧು ಕಾವೇರಿ ಜಲೇಸ್ಮಿನ್ ಸನ್ನಿಧಿಂ ಕುರು’ ಎಂದು ಮಂತ್ರ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಬೋಡು ತಲೆಗೆ ಉದ್ದರಣೆ ನೀರು ಪ್ರೋಕ್ಷಣೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಗತ ಸ್ನಾನ ವೈಭವನ್ನು ನೆನೆಯುತ್ತಾ, ಹಳಹಳಿಯುತ್ತಾ ಸ್ನಾನದ ಶಾಸ್ತ್ರ ಮುಗಿಸಿದ್ದಿದೆ.

            ಇನ್ನು ಊಟದ ವಿಚಾರವಂತೂ ಹೇಳುವ ಹಾಗೇ ಇಲ್ಲ. ಹಿಂದೆಲ್ಲಾ ಮಾವನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಮಣೆ ಹಾಕಿ ಕೂರಿಸಿ ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಭಕ್ಷ್ಯ ಬೋಜ್ಯಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಿ ಭವ್ಯ ಉಪಚಾರ ಮಾಡಿ ತಿನ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಒಂದೆಡೆ ಅತ್ತೆ, ಒಂದೆಡೆ ಹೆಂಡತಿ ಹೀಗೆ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲಾ ಸುತ್ತ ನೆರೆದು ‘ಹೋಳಿಗೆ ತಿನ್ನಿ ಅಳಿಯಂದ್ರೇ!’ ಇನ್ನೊಂದು ಲೋಟ ಕೀರು ಕುಡೀರಿ ರೀ’ ಸ್ವಲ್ಪ ಫೀರೈಸ್ ಹಾಕಿಸ್ಕೊಳಿ’ ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ! ಮೊಸರನ್ನ ತಿನ್ನದೇ ಏಳ್ತಿದೀರಲ್ಲ’ ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಗಂಟಲೊಳಗೆ ತುರುಕಿ ಹೊಟ್ಟೆಯುಬ್ಬರಿಸಿ ನರಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಈಗ ಎಲೆ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತರೆ ನೂರೆಂಟು ರಗಳೆ! ‘ ಶುಗರ್ ಇದೆ ಎಂದು ಸ್ವೀಟ್ ಕಟ್! ಬಿಪಿ ಇದೆ ಎಂದು ಬೋಂಡ, ವಡೆ ಕಟ್! ದಪ್ಪಗಿದ್ದೇನೆಂದು ತುಪ್ಪಕ್ಕೆ ಕೊಕ್! ಗ್ಯಾಸ್ಟ್ರಿಕ್ ಇದೆ ಎಂದು ಮೇಲೋಗರ, ಸಂಡಿಗೆ ಪೇಣಿ, ಬಾಳಕಕ್ಕೂ ಖೋತಾ! ನೀರು ಮಜ್ಜಿಗೆ ಹಾಕಿ ಮೇಲೆಬ್ಬಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಇಂತ ಚೆಂದಕ್ಕೆ ಹಬ್ಬದ ಊಟಕ್ಕಾದರೂ ಏಕೆ ಕೂರಬೇಕು ಎಂದು ಪೇಚಾಡಿದ್ದಿದೆ. ಇದೆಲ್ಲಾ ಹಾಳಾಗಲಿ ಎಂದರೆ, ಎಲ್ಲಾ ಉಂಡು ಎದ್ದು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಎಂಜೆಲೆಲೆ ಎತ್ತಿ ಹಾಕುವ ಡ್ಯೂಟಿ ಬೇರೆ ನನ್ನ ಮೇಲೇ ಬೀಳುತ್ತದಲ್ಲ, ಇದಕ್ಕೇನು ಹೇಳುವುದು?

            ಇಷ್ಟಕ್ಕೇ ಹಬ್ಬ ಮುಗಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಯದೊಂದು ‘ಡಮಾರ್’ ಪ್ರಸಂಗ ಸಂಜೆಗೆ ಬಾಕಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಪಟಾಕಿ ಹಚ್ಚುವುದು. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಕತ್ತೆ ಬಾಲಕ್ಕೆ ಡಬ್ಬ ಕಟ್ಟಿ ಪಟಾಕಿ ಹಚ್ಚಿ ಪರಾಕ್ರಮ ಮೆರೆದವನು ನಾನು! ಮದುವೆಯಾದ ಹೊಸದರಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಡಬ್ಬಗಟ್ಟಲೆ ಪಟಾಕಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ.ಆಗ ಗಡಾಬಾಜ್ ಹಚ್ಚುವುದು, ರಾಕೆಟ್ ಹಾರಿಸುವುದು, ಬಾಂಬ್ ಸಿಡಿಸುವುದು ನನ್ನ ಪೌರುಷದ ಸಂಕೇತವಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಒಂದು ಚಿಂಕುಳ್ಳಿ ಕಾಗೆ ಪಟಾಕಿ ಹಚ್ಚಲೂ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ‘ನಿಮಗೆ ಕಣ್ ಕಾಣಲ್ಲ, ಕೈ ನಡುಗುತ್ತೆ ‘ಎಂದು ಸಬೂಬು ಹೇಳಿ ಕೈಗೊಂದು ಹನುಮಂತನ ಬಾಲ ಹಚ್ಚಿ ಬೆರ್ಚಪ್ಪನಂತೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಗಹಗಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲಾ ಪಟಾಕಿ ಹಚ್ಚಿ ಕೇಕೆ ಹಾಕುವ ಅಬ್ಬರಕ್ಕೆ ನಮ್ಮನೆ ನಾಯಿ ಪಿಂಟು ಕುಯ್‍ಗುಟ್ಟಿ ಚೈನ್ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ಅದನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರುವ ನಾಯಿಪಾಡೂ ನನ್ನದೇ! ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಎಲ್ಲರೂ ಪಟಾಕಿ ಸಿಡಿಸುವವರೇ! ಕೆಲವು ಹುಡುಗು ಮುಂಡೇವು ಕೈಲೇ ಬಾಂಬ್ ಹಚ್ಚಿ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಎಸೆದು ಬಿಡುತ್ತವೆ. ನಾನು ಹೆದರಿಕೊಂಡು ಓಡಿದ್ದೇ ಓಡಿದ್ದು. ನನ್ನ ಕತೆಯೇ ಹೀಗಾದ ಮೇಲೆ ಪಿಂಟುವಿನ ಕತೆ ಇನ್ನು ಹೇಗಿರಬೇಡ? ಪಿಂಟು ಹೆದರಿಕೊಂಡು ಕಂಡ ಕಂಡ ಮನೆ ಮುಂದೆ ‘ಸೂಸೂ’ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಇನ್ನೂ ತಾಳದಾದಾಗ ರಂಗೋಲಿ ಮೇಲೇ ‘ನಂಬರ್ ಟೂನೂ’ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅಲ್ಲಿಂದಿಲ್ಲಿಗೆ ನೆಗೆದಾಡುತ್ತದೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕೆರಕ ಹಾಕಲು ಸಗಣಿ ಪಡೆದಿದ್ದ ಆಂಟಿಯರೇ ನನಗೆ ಹಿಡಿಶಾಪ ಹಾಕುವಾಗ ಆ ವಾಮನ ಬಂದು ನನ್ನನ್ನು ಪಾತಾಳಕ್ಕೆ ತುಳಿಯಬಾರದಾ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳ ಕಾಲಕ್ಕೇ ಹೀಗೆ! ಇನ್ನು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಕಾಲಕ್ಕೆ ದೀಪಾವಳಿ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪೂರಾ ದಿವಾಳಿಯೇ ಸರಿ!

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ : http://www.dreamstime.com