ನುಡಿಸಿರಿಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ನೈತಿಕತೆ ಇಂದಿನ ಸಾಹಿತಿಗಳಿಗಿದೆಯೇ?

– ಸಂತೋಷ್  ಕುಮಾರ್ ಪಿ.ಕೆ

ಕನ್ನಡ ನಾಡು ನುಡಿಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಮ್ಮೇಳನವಾದ ಆಳ್ವಾಸ್ ನುಡಿಸಿರಿ 2014 ನ್ನು ಅದ್ಧೂರಿಯಾಗಿ ಮತ್ತು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಮೂಡಬಿದಿರೆಯ ಆಳ್ವಾಸ್ ಶಿಕ್ಷಣ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾನದಿಂದ ನಡೆಸಲಾಯಿತು. ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಡಾ.ಮೋಹನ್ ಆಳ್ವರ ಶ್ರಮ ಶ್ಲಾಘನೀಯವಾದುದು. ನುಡಿಸಿರಿಯ ವೈಭವವು ಆಗಮಿಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರೇಮಿಗಳಿಗಳಿಗೆ ಮನತಣಿಸುವಷ್ಟು ವಿಷಯ, ಮನರಂಜನೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿರುವುದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಅತ್ಯದ್ಭುತ ಮೆರವಣಿಗೆಯ ಮೂಲಕ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ನುಡಿಸಿರಿಯು ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿಯೂ ಸಮಯ ಮತ್ತು ಶಿಸ್ತು ಪಾಲನೆಯ ಅಣತಿಯಂತೆ ಜರುಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

ಕನ್ನಡವು ಕರ್ನಾಟಕದ ವ್ಯವಹಾರಿಕ ಮತ್ತು ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯ ಭಾಷೆಯಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ ಇತರ ಭಾಷೆಗಳಿರುವುದನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ತುಳು, ಕೊಂಕಣಿ, ಬ್ಯಾರಿ, ಬಂಜಾರ, ಕೊಡವ ಇನ್ನೂ ಮುಂತಾದ ಭಾಷೆಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ. ಈ ಬಾರಿಯ ನುಡಿಸಿರಿಯಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳಿಗೂ ಸಹ ಮನ್ನಣೆ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಅವುಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಹಲವಾರು ಸಾಂಸ್ಕøತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಆಯೋಜಿಲಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಒಂದೊಂದು ದಿನವೂ ತುಳು, ಕೊಂಕಣಿ ಹಾಗೂ ಬ್ಯಾರಿ ಭಾಷಾ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳೂ ಪ್ರತಿದಿನ ಸಂಜೆ ಜರುಗಿದವು. ಹಾಗೂ ಕೃಷಿ ಸಲಕರಣೆಗಳ ಮೇಳ, ಆಹಾರ ತಿಂಡಿತಿನಿಸುಗಳ ಮೇಳ ಹಾಗೂ ಪುಸ್ತಕ ಮೇಳ ಇವೆಲ್ಲವೂ ನುಡಿಸಿರಿಯ ವಿಶೇಷ ರಂಗುಗಳು.

ಕರ್ನಾಟಕ ಸರ್ಕಾರದ ಸಹಯೋಗದೊಂದಿಗೆ ವರ್ಷಂಪ್ರತಿ ನಡೆಯುವ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನ ಹಾಗೂ ಆಳ್ವಾಸ್ ನುಡಿಸಿರಿಯನ್ನು ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ನುಡಿಸಿರಿಯು ತುಂಬಾ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾದ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾದ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ವಸಿದ್ಧತೆಯೊಂದಿಗೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಯಾವ ಹಂತದಲ್ಲಿಯೂ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ತೊಂದರೆ, ಗೊಂದಲ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಯಾರು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದೇ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಗೆ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ, ಆ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಂಯೋಜಕರುಗಳು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ವಿಶೇಷ ಯಾವುದೇ ಐಡಿಯಾಲಜಿಗಳಿಗೆ ಕಟ್ಟುಬೀಳದೆ ಆಳ್ವಾಸ್ ನುಡಿಸಿರಿ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ನೀಡುತ್ತದೆ.

ಇದುವರೆಗಿನ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತ ಮತ್ತು ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯನಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಂತಹ ನನಗೆ ಅಥವಾ ನನ್ನಂತವರಿಗೆ ನುಡಿಸಿರಿಯು ಒಂದು ಸುಂದರ ಅನುಭವವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಸಮ್ಮೇಳನಗಳನ್ನು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ವರ್ಗದ ಸ್ವತ್ತು ಎಂಬಂತೆ ನಡೆದುಕೊಂಡ ಬಂದ ದಾರಿಗೆ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ನುಡಿಸಿರಿಯ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ. ಎಡಪಂಥೀಯ ಬಲಪಂಥೀಯ ಅಥವಾ ನಡುಪಂಥೀಯ ಎಂಬ ಯಾವುದೇ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹವಿಲ್ಲದೆ ಕೇವಲ ಸಾಹಿತ್ಯಾಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಮಾತ್ರ ಇಡೀ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಾಹಿತ್ಯವು ಎಡಪಂಥೀಯರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮೀಸಲಾಗಿದೆಯೇನೋ ಎನ್ನುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರ್ಕಾರವು ಅದನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತದೆ. ಬಂಡಾಯ, ನವೋದಯ, ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಣೆಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತೇವೆಂದು ಭ್ರಮ ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಸಾಹಿತ್ಯ ಬರವಣಿಗೆಗಳಿಗೆ ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಣೆಯನ್ನು ಇದುವರೆಗೂ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವ ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಗಿದೆ.

ಒಬ್ಬ ಸಾಹಿತಿಯು ಬರೆಯುವ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಬಲಪಂಥದ ವಾಸನೆಯೇನಾದರೂ ಬರುತ್ತಿದೆ ಎಂದರೆ, ಅಥವಾ ಇವರ ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಣೆಯ ಭಾಗವಾಗಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ರೂಪುಗೊಂಡಿಲ್ಲವೆಂದಾದರೆ ಅಂತಹ ಸಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಅಂಚಿಗೆ ತಳ್ಳುವ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಕೃಪಾಪೋಷಿತ ಸಾಹಿತಿಗಳಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಎಸ್.ಎಲ್ ಭೈರಪ್ಪನವರನ್ನು ಮತ್ತು ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ‘ವಿಮರ್ಶಕರು’ ನಗಣ್ಯ ಮಾಡಿರುವುದು ಸೂಕ್ತ ನಿದರ್ಶನವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಸಾಹಿತ್ಯದ ರೂಪುರೇಷೆಯನ್ನು ಯಾರು ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಕು ಯಾವ ವಿಷಯಗಳು ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟವೇ ಆಗುತ್ತದೆ.

ಸಾಹಿತ್ಯ ಎಂದೊಡನೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅದೊಂದು ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಸಂಕೇತ ಎಂದು ಪರಿಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ, ಹಾಗೂ ಬಹುತೇಕ ಸಾಹಿತಿಗಳು ಹಾಗೆಯೇ ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಸೃಜನಶೀಲ ಎಂಬುದರ ಅರ್ಥ ಹಲವಾರು ಇದ್ದರೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಒಬ್ಬಾತ ತನ್ನ ಕ್ರಿಯೇಟಿವಿಟಿಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಮಾಡುವುದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯವಲಯವನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿದ್ದೇವೆಂದು ಬೀಗುವ ಸಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಸಾಹಿತ್ಯದ ನೈಜ ಅರ್ಥ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯಲ್ಲವೆನೋ ಅನ್ನುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅನುಮಾನವೊಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಒಂದೋ ಪ್ರಗತಿಪರರಾಗಿರಬೇಕು ಇಲ್ಲವೆ ಸಮಾಜಸುಧಾರಣೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಮುದಾಯದ ವಿರುದ್ಧ ಕತ್ತಿ ಮಸೆಯುವಂತಹ ವಿಫುಲ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಬೇಕು ಹಾಗಾದರೆ ಮಾತ್ರ ಅದು ಸಾಹಿತ್ಯ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.

ಒಬ್ಬ ಸಾಹಿತಿ ತಾನು ಏನು ಬರೆಯಬೇಕೆಂದು ತನ್ನ ಆಲೋಚನೆ ಹಾಗೂ ಅನುಭವದ ಹೊರತಾಗಿ ಕೆಲವು ಸಂಗತಿಗಳು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತವೆ ಎಂದರೆ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಅರ್ಥವು ಇಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ಇನ್ನೂ ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಪ್ರಸ್ತುತ ಮುಖ್ಯವಾಹಿತಿ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೂ ಸೃಜನಶೀಲತೆಗೂ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲ ಅಥವಾ ಸೃಜನಶೀಲೇತರವಾಗಿಯೂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಇರಬಹುದು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಪ್ರಗತಿಪರ ಸಾಹಿತ್ಯಗಳೇ ಸಾಕ್ಷಿ. ಇದು ನಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯ ಲೋಕದ ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ನೀಡುವ ಅರ್ಥಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದಾದರೆ ಅದು ವಿಪರ್ಯಾಸವಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನೂ ಅಲ್ಲ.

ಇಂತಹ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನ, ಸರ್ಕಾರದ ಕೃಪಾಪೋಷಿತ ಸಾಹಿತಿಗಳು ತೊಳಲಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ, ವಿಭಿನ್ನ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಕೇವಲ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕಷ್ಟೇ ಗೌರವವನ್ನು ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಎಲ್ಲಾ ಪಂಥದ ಸಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಕಲೆಹಾಕಿ ಚಿಂಥನ ಮಂಥನ ನಡೆಸುವ ಮೂಲಕ ಉತ್ತಮ ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿದ ಕೀರ್ತಿ ಡಾ.ಮೋಹನ್ ಆಳ್ವರವರಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನದ ಅಧ್ಯಕ್ಷಗಿರಿಯನ್ನು ವಹಿಸುವ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಭಾಷಣವನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಒಂದೇ ರಾಗವನ್ನು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಟ್ಯೂನ್ ನಲ್ಲಿ ಹಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ, ಅದೆಂದರೆ ಸರ್ಕಾರವು ಕನ್ನಡದ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಹಲವಾರು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿಬೇಕು ಎಂಬುದಾಗಿ ಭಾಷಣ ಬಿಗಿಯುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಕನ್ನಡದ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ (ಹಿಂದಿನ ಸಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ) ಇಂದಿನ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಕೊಡುಗೆಗಳೇನು? ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸರ್ಕಾರ ಮಾಡಬೇಕೆಂದಿದ್ದರೆ, ಸಾಹಿತಿಗಳಾಗಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅವರ ಬದ್ಧತೆಯೇನು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏಳುತ್ತವೆ. ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಸ್ವತಃ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಬಳಿಯೂ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ.

ಕನ್ನಡಕ್ಕಾಗಿ ಏನೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ಬೂಸಿ ಬಿಡುವ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತಿಗಳ ನಿಲುವುಗಳನ್ನು ಅಕ್ಷರಶಃ ಕಾರ್ಯರೂಪಕ್ಕೆ ತರುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಆಳ್ವಾಸ್ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳನ್ನು, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಹಲವಾರು ಸಾಂಸ್ಕøತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸುವ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡ ನಾಡು ನುಡಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುವಲ್ಲಿ ಈ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಯು ಕಟಿಬದ್ಧವಾಗಿ ನಿಂತಿದೆ.