ಮೋದಿಯಂತವರು ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕು..

– ರಾಕೇಶ್ ಶೆಟ್ಟಿ

ದೇಶದ ಪಾಲಿಗೆ ಮಹತ್ವದ ದಿನಗಳಾಗಿ ಇತಿಹಾಸದ ದಿಕ್ಕು ದೆಸೆಯನ್ನೇ ಬದಲಿಸಿದ ಆಗಸ್ಟ್ ೧೫, ಜನವರಿ ೨೬, ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೨, ಜನವರಿ ೨೩ರ ಸಾಲಿಗೆ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿ ನವೆಂಬರ್ ೮ರ ದಿನವನ್ನು ಸೇರಿಸಬಹುದೆನಿಸುತ್ತದೆ. ನವೆಂಬರ್ ೮ರ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಿಂದ ೫೦೦, ೧೦೦೦ ರೂಪಾಯಿಗಳ ಹಳೆಯ ನೋಟುಗಳ ಚಲಾವಣೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ದೇಶದ ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮಗ್ಗಲು ಬದಲಿಸಲು ಹೊರಟ ದಿನ.

ಹೌದು! ನೋಟ್ ರದ್ದಾದ ನಂತರ ಕೆಲ ದಿನಗಳು ಜನರ ದೈನಂದಿನ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ಅಡೆ-ತಡೆಯುಂಟಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಆಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನೂ ಪ್ರಧಾನಿಯವರೇ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಜನರ ಬದುಕನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಅಸಹನೀಯಗೊಳಿಸಲು ಭ್ರಷ್ಟರ ಕಾರ್ಯಪಡೆಯೇ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗಿಳಿಯಿತು. ಇವರಿಗೆ ಬೆಂಬಲವಾಗಿ ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಕೆಲವು ನಮಕ್ ಹರಾಮ್ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಕೈ ಜೋಡಿಸಿದರು. ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಎಟಿಎಂ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಎರಡು ಸಾವಿರ ಪಡೆಯುವುದೇ ಕಷ್ಟವಾಗಿದ್ದ ದಿನಗಳಲ್ಲೇ ೨೦೦೦ ಮುಖಬೆಲೆಯ ಹೊಸ ನೋಟುಗಳು ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೇ ರಾಜ್ಯದ ಇಬ್ಬರು ಭ್ರಷ್ಟ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಮತ್ತು ಹವಾಲ ಏಜೆಂಟಿನಿಂದಲೇ ಸಿಕ್ಕಿವೆ. ಕೇವಲ ಕರ್ನಾಟಕ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ತಮಿಳುನಾಡು, ಆಂಧ್ರ, ಮಧ್ಯಪ್ರದೇಶ, ಮುಂಬೈ ಹೀಗೆ ದೇಶದ ನಾನಾ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಆದಾಯ ತೆರಿಗೆ, ಇಡಿ, ಸಿಬಿಐ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಲವು ಕಳ್ಳರು ಪಕ್ಷಾತೀತವಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿದ್ದಾರೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿರುವ ಇಬ್ಬರು ಭ್ರಷ್ಟ ಅಧಿಕಾರಿಯ ಪೈಕಿ ಒಬ್ಬನ ಡೈರಿಯಲ್ಲಿರೋ ಮಾಹಿತಿಯಿಂದಲೇ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಭಾವಿ ಸಚಿವರ ಬಣ್ಣವೂ ಬಯಲಾಗಲಿದೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿಯಿದೆ.

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿದ್ದ ಕಳ್ಳರು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರಾಜ್ಯದ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳಿಂದ ಹಣ ತರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಈರೋಡಿನಿಂದ. ನೋಟ್ ಬ್ಯಾನಿನಿಂದಾಗಿ ಬಡವರಿಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಊಳಿಡುತ್ತಿದ್ದ ನರಿಗಳು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿರುವ ಅಂಶವೊಂದಿದೆ. ಈರೋಡು ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ದಿನಗೂಲಿ, ವಾರದ ಕೂಲಿ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಹೆಚ್ಚಿದ್ದು ಅವರ ಸಂಬಳ ವಿತರಣೆಯಾಗುವುದೆಲ್ಲ ಕ್ಯಾಷ್ ಮೂಲಕವೇ. ಬಡವರಿಗೆ ಸೇರಬೇಕಿದ್ದ ಹಣವನ್ನು ಕೆಲವು ನಮಕ್ ಹರಾಮ್ ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ಸಹಾಯದಿಂದ ಭ್ರಷ್ಟರ ಮನೆಗೆ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿರುವ ಭ್ರಷ್ಟರಿಗೇ ತಲುಪಿರುವುದು ಇಲ್ಲಿನ ಹಣವೇ. ಈ ಭ್ರಷ್ಟರಿಂದ ಯಾವ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕರ ಕಪ್ಪುಹಣ ಬಿಳಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆಯೆಂಬುದೇನೂ ಈಗ ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಎಟಿಎಂ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಸತ್ತರು, ರೈತರ ಬಿತ್ತನೆ ನೀಜಕ್ಕೆ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲ, ಬಡವರಿಗೆ ಹಣವಿಲ್ಲವೆಂದು ಮೊಸಳೆ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸಿದವರ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕರೇ ಬಡವರ ಪಾಲಿನ ಹಣವನ್ನು ತಮ್ಮ ಹಾಸಿಗೆಯಡಿಯಿಟ್ಟು ಗೊರಕೆಯೊಡೆದಿದ್ದಾರೆ.

ನೋಟ್ ರದ್ದಾದ ನಂತರ, ಕಪ್ಪುಹಣ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕಾಗಿ ಸರ್ಕಾರದ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ನಿರ್ಧಾರಗಳು, ನೋಟ್ ಸೈಜ್ ಬದಲಾವಣೆಯಿಂದ ಎಟಿಎಂಗಳಿಗೆ ಸಕಾಲಕ್ಕೆ ಹಣ ತಲುಪದೇ ಇದ್ದದ್ದು ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಬಹಳಷ್ಟು ಚರ್ಚೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಆದರೆ, ಅವೆಲ್ಲಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ನಾವು ಗಮನಿಸಬೇಕಾದದ್ದು ಇಂತಹದ್ದೊಂದು ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಛಾತಿ ಈ ದೇಶವನ್ನಾಳಿದ ಹಿಂದಿನ ಯಾವ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲವೆಂಬುದು! ಕಠಿಣ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳುವ ಛಾತಿಯಿದ್ದ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿಯಂತವರು ಹಿಂಜರಿದಿದ್ದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿದವರು ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ.

ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ಸಾಧನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳ ರಾಷ್ಟ್ರೀಕರಣದ ಮೂಲಕ ಉಳ್ಳವರ ಪಾಲಿಗಿದ್ದ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಬಳಿಗೆ ಬರುವಂತಾಯಿತು ಎಂದು ಬರೆಯುವುದನ್ನು ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ನಿಜವೇ. ಆದರೆ, ಅದು ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದವ ಜನರಿಗೆ ನಿಲುಕುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾಗಿತ್ತಷ್ಟೇ (ಅದೂ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲೇನೂ ಅಲ್ಲ!), ಅಂತ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಕೆಳವರ್ಗವೆಂದು ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದವರಿಗೂ ತಲುಪಿದ್ದು ಜನ್-ಧನ್ ಯೋಜನೆಯ ಮೂಲಕ ಎಂಬುದನ್ನು ಒಪ್ಪಲು ಮಾತ್ರ ಅವರು ತಯಾರಿಲ್ಲ.

ಜನ್ ಧನ್, ಮುದ್ರಾ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಯೋಜನೆಯ ಮೂಲಕ ಬಡವರನ್ನು ಬ್ಯಾಂಕ್ ಕಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡುವಂತೆ ಮಾಡಿದ ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣವೇ ಮಾಡಿದ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪುಹಣ ಪತ್ತೆಗಾಗಿ SIT ಮಾಡಿದ್ದು. ಕಾಳ ಧನಿಕರು ತಾವಾಗಿಯೇ ಮುಂದೆ ಬಂದು ತಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಕಪ್ಪುಹಣವನ್ನು voluntary ಯಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ದಂಡ ಕಟ್ಟಿ ಉಳಿದ ಹಣವನ್ನು ಸಕ್ರಮ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ನಾಲ್ಕು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಎರಡೂವರೆ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ತಂದರು. ಈ ಯೋಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ಬಂದು ತಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ ಬೇನಾಮಿ ಸ್ವತ್ತನ್ನು ಸರ್ಕಾರದ ಮುಂದೆ ತೆರೆದಿಟ್ಟವರ ಹೆಸರನ್ನು ಸಾರ್ವಜನಿಕಗೊಳಿಸದೇ ದಂಡ ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಕ್ಷಮಾದಾನ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಅವರನ್ನೂ ಅರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮುಖ್ಯಧಾರೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವ ಸರ್ಕಾರದ ನಿರ್ಧಾರವೂ ಶ್ಲಾಘನೀಯ.

ಮೊನ್ನೆ ಬಿಜೆಪಿ ಸಂಸದರ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿಯವರು ಮಾಡಿದ ಭಾಷಣದಲ್ಲೂ, ಈ ಹಿಂದೆ ಕಡಿಮೆ ಲೆಕ್ಕ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದು ಹಿಂದಿನ ಲೆಕ್ಕ ಕೇಳಬೇಡಿ ಎಂದು ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ತಿಳಿಸಿದ್ದೇನೇ. ಹಿಂದಿನ ಬಾಕಿಯನ್ನು ಕೆದಕುತ್ತ ಕುಳಿತರೆ ಜನರು ಮುಖ್ಯಧಾರೆಗೆ ಬರಲಾರರು ಎನ್ನುವ ಮೂಲಕ, ಮೋದಿಯವರು ‘ಸಬ್ ಕಾ ಸಾಥ್ ಸಬ್ ಕಾ ವಿಕಾಸ್’ ಎಂಬ ತಮ್ಮ ಸರ್ಕಾರದ ಧ್ಯೇಯ ವಾಕ್ಯವನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪುಹಣ ಇರುವಂತೆಯೇ, ಅನ್-ಅಕೌಂಟೆಡ್ ಹಣವೂ ಇದ್ದರೆ ಅದರ ಪಾಲು ನಮ್ಮ ತೆರಿಗೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನ್ಯೂನ್ಯತೆಯಲ್ಲೂ ಇದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಮೋದಿಯವರ ಸರ್ಕಾರ ಅರಿತಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. “ನಾವು ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಯೋಜನೆ/ಯೋಚನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹೊರಡುವಾಗ ದೊಡ್ಡ ಯೋಜನೆಯನ್ನೇ ತಲೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡರೂ ಒಂದೊಂದೇ ಕಾರ್ಡ್ ಅನ್ನು ಚಲಾಯಿಸುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತೇವೆ” ಎನ್ನುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿಯವರು ಈ ದೇಶದ ತೆರಿಗೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬದಲಿಸುವ ಇರಾದೆಯಿರುವುದನ್ನು ಸೂಚ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಿದಂತಿದೆ.

ನೈಜ ಇಚ್ಚಾಶಕ್ತಿಯುಳ್ಳ ನಾಯಕನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಅಧಿಕಾರ ಸಿಕ್ಕರೆ ಏನಾಗಬಹುದು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಪ್ರಧಾನಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರೇ ಸಾಕ್ಷಿ. ಯುಪಿಎ ಸರ್ಕಾರದ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ಭ್ರಷ್ಟಚಾರ, ಜಡ್ಡುಗಟ್ಟಿದ ಭ್ರಷ್ಟ ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿ-ರಾಜಕಾರಣಿ-ಮಾಫಿಯಾ ಜುಗಲ್ ಬಂಧಿಯನ್ನು ಎದುರು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ನಿಲ್ಲುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಕೇವಲ ಸಂತನಾದವನಷ್ಟೇ ಮಾಡಬಲ್ಲ. ಭಾಷಣವೊಂದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿ “ನನ್ನನ್ನೇನು ಮಾಡುತ್ತೀರಿ ನಾನು ಫಕೀರನಂತೆ ಹೊರಟು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ” ಎನ್ನುವ ಮೂಲಕ ಅದನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡೂ ಬಿಟ್ಟರು. ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು, ಅರಬಿಂದೋರಂತ ಸಂತರು ಈ ದೇಶವನ್ನಾಳುವ ನಾಯಕನಿಗೆ ಅಧ್ಯಾತ್ಮದ ಸೆಳೆತವಿರಬೇಕು ಎಂದಿದ್ದರಲ್ಲ, ನಮಗೆ ಸಿಕ್ಕಿರುವ ಪ್ರಧಾನಿ ಅಂತವರೇ. ಎಲ್ಲವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹಿಮಾಲಯ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೋಗಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಿನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ಷೇತ್ರ ಸನ್ಯಾಸವಲ್ಲ, ರಾಜಕಾರಣವೆಂದು ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಆಶ್ರಮದ ಗುರುಗಳು ಹಿಂದೆ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲ. ಈ ದೇಶ ಬಹಳಷ್ಟು ಪ್ರಧಾನಿಗಳನ್ನು, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಆದರೆ ತನ್ನನ್ನು ಪ್ರಧಾನ ಸೇವಕ, ಫಕೀರನೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಧಾನಿಯನ್ನು/ರಾಜಕಾರಣಿಯನ್ನು ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ.

“ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ಯುವಕರು ಬರಬೇಕು” ಎನ್ನುವ ಚರ್ಚೆಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ  ಯುವಕರು ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ/ಯುವಕರ ಕೈಗೆ ಅಧಿಕಾರ ಸಿಕ್ಕರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವುದು ಒಂದು ’ಮಿಥ್’ ಅಷ್ಟೇ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಬದಲಾವಣೆ ತರಲಿಕ್ಕೆ “ಮೋದಿಯಂತವರು ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕು”. ನಾಳೆ ‘ಪ್ರಧಾನಿ’ ಖುರ್ಚಿಯಿಂದ ಇಳಿಸಿದರೆ “ಫಕೀರ”ನಂತೆ ಕೈ ಮುಗಿದು ಹೊರಡುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನಲಿಕ್ಕೆ ಗುಂಡಿಗೆ ಬೇಕು ಮತ್ತು ಅಂತ ಗುಂಡಿಗೆ ಇದ್ದವರಷ್ಟೇ ಒಂದಿಡಿ ದೇಶದ ಅರ್ಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವಂತಹ ಕಠಿಣ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈ ಇಟ್ಟು ಭ್ರಷ್ಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಈಜಲು ಸಾಧ್ಯ. ಮೋದಿಯವರು ಕೇವಲ ಅರ್ಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಹೊರಟು ನಿಂತಿಲ್ಲ, ಬೇನಾಮಿಯಾಗಿ ಎಕರೆಗಟ್ಟಲೇ ಭೂಮಿ ನುಂಗಿರುವವರು ವಿರುದ್ಧವೂ ಇಳಿದಿದ್ದಾರೆ. ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಭ್ರಷ್ಟಚಾರಕ್ಕೆ ಮೂಲವಾದ ಚುನಾವಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬಗ್ಗೆಯೂ ದನಿಯೆತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ಪದೇ ಪದೇ ಬರುವ ಚುನಾವಣೆಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಏಕಕಾಲದಲ್ಲೇ ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಚುನಾವಣೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದರೆ ಆರ್ಥಿಕ, ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ಉಳಿತಾಯವಾಗುವುದರಿಂದ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆಯಾಗಲಿ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಖುದ್ದು ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಪ್ರಣಬ್ ಮುಖರ್ಜಿಯವರು ಸಹ ಪ್ರಧಾನಿಯವರ ಮಾತಿಗೆ ದನಿಗೂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಚುನಾವಣೆಗಳಿಗೆ State Funding ಮಾಡುವ ಸುಧಾರಣ ಕ್ರಮದ ಚರ್ಚೆಗೆ ನಾನು ಮುಕ್ತವಾಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳಿಗೆ ಬರುವ ಹಣದ ಮೂಲದಲ್ಲೂ ಕಪ್ಪುಹಣ ಹರಿಯುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದೇನೂ ಗುಟ್ಟಲ್ಲ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಚುನಾವಣೆಗೆ ಸ್ಟೇಟ್ ಫಂಡಿಂಗ್ ಎಂಬುದು ಹಣಬಲ, ತೋಳ್ಬಲವಿಲ್ಲದ ಸಭ್ಯ ಮತ್ತು ಅರ್ಹರು ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬರುವಲ್ಲಿ ಇದು ಬಹುಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರವಹಿಸಲಿದೆ. (Of-course ಸ್ಟೇಟ್ ಫಂಡಿಂಗ್ ಮಾಡಲು ಬೇಕಾದ ಪಾರದರ್ಶಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಇನ್ನಷ್ಟೇ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಬೇಕಿದೆ)

ಏಕರೂಪ ನಾಗರೀಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಚರ್ಚೆಯೂ ಮುನ್ನೆಲೆಗೆ ಬಂದು ನಿಂತಿದೆ. ಬಹುಶಃ ಮೋದಿಯವರ ಬದಲು ಬೇರೆ ಇನ್ಯಾರೇ ಬಿಜೆಪಿಯ ಪ್ರಧಾನಿ ಬಹುಮತ ಪಡೆದು ಬಂದಿದ್ದರೂ ಏಕರೂಪ ನಾಗರೀಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಜನ್-ಧನ್, ನೋಟ್ ಬ್ಯಾನ್, ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಮನಿ, ಸ್ಟೇಟ್ ಫಂಡಿಂಗ್ ನಂತಹ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬದಾಲವಣೆಯ ಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕುತ್ತಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪಕ್ಷದವರನ್ನು ಕುಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಇಂದಿರಾಗಂಧಿಯಂತವರೇ, ನೋಟ್ ಬ್ಯಾನ್ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಮುಂದಿಟ್ಟ ವೈ.ಬಿ ಚವ್ಹಾಣರಿಗೆ “ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷ ಚುನಾವಣೆಯನ್ನೇ ಎದುರಿಸುವುದು ಬೇಡ ಎಂದು ಹೇಳುತಿದ್ದೀರೆ ಚವ್ಹಾಣ್ಜೀ” ಎಂದಿದ್ದರಂತೆ! ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳಿದ್ದು, ಮೋದಿಯಂತಹ ನೈಜ ಇಚ್ಚಾಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸ್ವಚ್ಚ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವಿರುವಂತವರು ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕೆ ಹೊರತು, ಹಣ ಮಾಡಲೆಂದೋ, ಅಧಿಕಾರ ಪಡೆಯಲೆಂದೋ, ದರ್ಬಾರ್ ನಡೆಸಲೆಂದೋ ಯುವಕರು/ಮಧ್ಯವಯಸ್ಕರು/ಮುದುಕರು ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ನಯಾ ಪೈಸೆಯ ಉಪಯೋಗವೇನಿಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯರಾಗಿರುವ, ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಪಡೆದು ಮುಂದಿನ ಶಾಸಕ/ಸಂಸದ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಟವೆಲ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುವ ನನ್ನ ಓರಗೆಯ ಗೆಳೆಯರು, ಸಹಪಾಠಿಗಳು, ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಸೀನಿಯರ್/ಜ್ಯೂನಿಯರ್ ಗಳಾಗಿದ್ದವರನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕರಿಗೆ ರಾಜಕಾರಣ ಎನ್ನುವುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಹಣ/ಆಸ್ತಿ/ಅಧಿಕಾರ ಪಡೆಯುವ ಭಾಗವೇ ಹೊರತು ಜನ ಸೇವೆಯಲ್ಲ. ಇಂತಹ ವಯಸ್ಸಿನ ಕಿರಿಯರನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡೇನು ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಹಾಕೋಣವೇ?

ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಯುವಕ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುವ ವಯೋಮಿತಿಯನ್ನು 50ರ ಕೆಳಗೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ನೋಡಿದರೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಉಪಾಧ್ಯಕ್ಷ, ಸೋ-ಕಾಲ್ಡ್ ಪ್ರಧಾನಿ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ರಾಹುಲ್ ಗಾಂಧಿ(46), ದೆಹಲಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಅರವಿಂದ ಕೇಜ್ರಿವಾಲ್ (48), ಉ.ಪ್ರದೇಶದ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಅಖಿಲೇಶ್ ಯಾದವ್ (43), ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಮಾಜಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಓಮರ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲಾ (46) ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ಈ ಯುವನಾಯಕರೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ಅಧಿಕಾರವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏನೇನು ಜನಕಲ್ಯಾಣ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಹೇಳಿ ನೋಡೋಣ?

ರಾಹುಲ್-ಕೇಜ್ರಿವಾಲರಂತೂ ರಾಹು-ಕೇತುವಿನ ಜೋಡಿಯಂತೆ ಹೆಣ ಬಿದ್ದೆಡೆ ಹಾರಾಡುವ ರಣಹದ್ದುಗಳ ರಾಜಕೀಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಹುಮತ ಪಡೆದಿದ್ದರೂ ಇವತ್ತಿಗೂ ಟ್ವೀಟರಿನಲ್ಲಿ ಮೋದಿಯವರನ್ನು ಬಯ್ಯುವುದೇ ಆಡಳಿತವೆಂದುಕೊಂಡಿರುವ ಕೇಜ್ರಿವಾಲ್ ಸಾಹೇಬರ ಬಹಳಷ್ಟು ಶಾಸಕರು ಜೈಲಿನಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ದೇಶದ ದೊಡ್ಡ ರಾಜ್ಯವಾದ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ನಿರ್ವಹಿಸಿರುವ ಅಖಿಲೇಶ್ ಯಾದವರದ್ದು ಅಪ್ಪ-ಚಿಕ್ಕಪ್ಪನಿಂದ ಕುರ್ಚಿ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಷ್ಟೇ ಸಾಧನೆ. ಇನ್ನು ಜಮ್ಮುಕಾಶ್ಮೀರದ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ, ತನ್ನ ತಾತ-ಅಪ್ಪನ ದುರುಳ ನೀತಿಯಾದ ಕಾಶ್ಮೀರಿ ಸೆಂಟಿಮೆಂಟಿನ ಜೊತೆ ಆಟವಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದೇ ಓಮರ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲ ಸಾಧನೆ. ಒಬ್ಬ ಯುವ ನಾಯಕನಾಗಿ ಜಮ್ಮುಕಾಶ್ಮೀರ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಹಿಡಿಯಬೇಕೆಂದು ಓಮರ್ ಸಾಹೇಬರಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ, ಅವರ ಗುರಿಯಿದ್ದಿದ್ದು ಅಜ್ಜ ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟಿರೋ ಆಲದ ಮರದಡಿ ಬಿರಿಯಾನಿ-ಕಬಾಬ್ ತಿನ್ನುತ್ತ ಕೂರುವುದಷ್ಟೇ. ಇನ್ನು ರಾಹುಲ್ ಗಾಂಧಿಯವರ ಸಾಧನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿ ಈ ಬರಹವನ್ನು ಹಾಸ್ಯ ಬರಹವನ್ನಾಗಿಸುವ ಯೋಚನೆ ನನ್ನದಲ್ಲ.

ಇನ್ನು 50ಕ್ಕೆ ಮೇಲ್ಪಟ್ಟ ವಯಸ್ಸಿನ ಕೆಲವು ನಾಯಕರನ್ನು ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡುವುದಾದರೇ, ಓಡಿಶಾದ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ನವೀನ್ ಪಟ್ನಾಯಕ್ (70), ತ್ರಿಪುರದ ಮಾಣಿಕ್ ಸರ್ಕಾರ್(67), ಬಿಹಾರದ ನಿತೀಶ್ ಕುಮಾರ್ (64), ಮಧ್ಯಪ್ರದೇಶದ ಶಿವರಾಜ್ ಸಿಂಗ್ ಚೌಹಾಣ್ (57), ಚತ್ತೀಸ್ ಗಢದ ರಮಣ್ ಸಿಂಗ್ (63), ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ಚಂದ್ರಬಾಬು ನಾಯ್ಡು (66), ಪ್ರಧಾನಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ (66) ರಕ್ಷಣಾ ಸಚಿವ ಮನೋಹರ್ ಪರಿಕ್ಕರ್ (61), ರೈಲ್ವೆ ಸಚಿವ ಸುರೇಶ್ ಪ್ರಭು (63). ಇವರ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಮೇಲಿನ ಸೋ-ಕಾಲ್ಡ್ ಯುವ ನಾಯಕರೊಂದಿಗೆ ತಾಳೆ ಹಾಕಿ ನೋಡಿದಾಗ, “ಯುವಕರು ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ” ಎನ್ನುವದೆಷ್ಟು ಮಿಥ್ ಎಂದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾದರೇ ಮೋದಿಯಂತವರೇ ಏಕೆ ಬರಬೇಕು “ವಯಸ್ಸಿನ ಹಿರಿಯರು” ಬಂದರೆ ಸಾಕಲ್ಲವೇ? ಎನ್ನಬಹುದು. ಮೋದಿಯವಂತವರೇ ಏಕೆ ಬರಬೇಕೆಂದರೇ, ನವೀನ್ ಪಟ್ನಾಯಕ್, ನೀತಿಶ್ ಕುಮಾರ್, ಶಿವರಾಜ್ ಸಿಂಗ್, ರಮಣ್ ಸಿಂಗ್ ತರದವರು ಉತ್ತಮ ಆಡಳಿತವನ್ನು ನೀಡಬಲ್ಲರೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವಂತ ರಾಜಕೀಯವಾಗಿ ಮಾರಣಾಂತಿಕವಾಗಬಲ್ಲಂತಹ ಆಟಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕುವಂತ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಉಳ್ಳವರಲ್ಲ. ಇಂತಹವರ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿಯೂ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಬೇಕು ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟದ ಬದಲಾವಣೆಯೆಂಬುದು ಕೇವಲ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯಂತವರಿಂದ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ. ಈ ನಾಯಕರೆಲ್ಲ ಇಂತಹದ್ದೊಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಹೆಗಲು ಕೊಟ್ಟು ನಿಲ್ಲಬಲ್ಲವರಷ್ಟೇ. ಚಾಲಕನೊಬ್ಬ ಬೇಕೆ ಬೇಕಲ್ಲ! ಸಜ್ಜನಿಕೆ, ಸಭ್ಯತೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆ, ಖಡಕ್ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವೂ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಧ್ಯಾತ್ಮದ ಸೆಳೆತವಿರುವವರು ಈ ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯ ರಂಗದೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ದೇಶ ಮಹತ್ತರವಾದ ಬದಲಾವಣೆಗಳಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಕೇವಲ ರಾಜ-ಮಹಾರಾಜರ ರಾಜ್ಯಗಳ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ವಿಷಯವಾಗಿದ್ದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟವೆಂಬುದು ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಆಗಮನದೊಂದಿಗೆ ಜನ ಸಾಮಾನ್ಯರ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಬೃಹತ್ ಸ್ವರೂಪ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿತು. ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರಿಂದ ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಕಿಡಿಯನ್ನು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಗೊಳಿಸುವಲ್ಲಿ ಕೊಂಡೊಯ್ದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದವರು ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಯಾತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದ ನೇತಾಜಿ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್. ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಶಾಂತಿ ಪರ್ವದ ಪ್ರವರ್ತಕರೆನ್ನಬಹುದಾದರೇ, ನೇತಾಜಿಯವರನ್ನು ಕ್ರಾಂತಿ ಪರ್ವದ ಪ್ರವರ್ತಕರೆನ್ನಬಹುದು. ಈ ಇಬ್ಬರ ನಂತರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮದ ಸೆಳೆತವಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ಮಂದಿ ಈ ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಬಂದು ಹೋಗಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವರ್ಯಾರು ತಮ್ಮ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತನ್ನು, ಇರುವಿಕೆಯನ್ನು ಇವರಿಬ್ಬರಷ್ಟು ದಾಖಲಿಸಿ ಹೋಗಿಲ್ಲ. ಈ ಇಬ್ಬರ ನಂತರ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ಫಕೀರ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರು. ಹಾಗಂತ ಮೋದಿಯವರನ್ನು ಈ ಗಾಂಧೀಜಿ, ನೇತಾಜಿಯವರೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಸುವ ಮೂರ್ಖತನವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಾಗೊಂದು ಹೋಲಿಕೆಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೂ ಮೋದಿಯವರಿಗಿಲ್ಲ. ಮೋದಿಯವರ ಕಾಲಘಟ್ಟದ ಧರ್ಮವೇ ಬೇರೆಯದು.

ಈ ದೇಶದ ಸಂಸತ್ತಿನೊಳಗೆ ದೇಶದ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಯಿಂದ ಬಹಳಷ್ಟು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಬಂದು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ, ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಸಂಸತ್ತಿನೊಳಗೊಬ್ಬ ಸಂತ ಬಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ. ಮತ್ತೆ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ, ಅರಬಿಂದೋ ಅವರು ಮಾತು ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರು ಬಯಸಿದ್ದು ರಾಜಕಾರಣಿಯೊಳಗೊಬ್ಬ ಸಂತನನ್ನೇ. ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳಿದ್ದು ” ಮೋದಿಯಂತವರು ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕು”. ಆಗಷ್ಟೇ ಬದಲಾವಣೆ ಸಾಧ್ಯ.