ಅಜ್ಜನ ಮಾವಿನ ಮರ!

– ಮುರಳೀ ಮೋಹನ

ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮುಂದೊಂದು ಬೃಹತ್ತಾದ ಮಾವಿನ ಮರವಿತ್ತು. ಕೇವಲ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಪಾತ್ರದಲ್ಲೂ ಅದು ಬೃಹತ್ತಾದುದೇ. ಕಬಂಧ ಬಾಹುಗಳಂತೆ ಅದರ ಹತ್ತಾರು ರೆಂಬೆ ಕೊಂಬೆಗಳು ಸುತ್ತಲೂ ಹರಡಿದ್ದವು. ಆ ಮರದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಭಾಗದ ಸಮತಟ್ಟಾದ ನೆಲವೇ ನಮ್ಮ ಆಟದ ಮೈದಾನವಾಗಿತ್ತು. ಮಟಮಟ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದಲ್ಲೂ ಸೂರ್ಯಕಿರಣಗಳು ಅಲ್ಲಿ ನೆಲಕ್ಕೆ ತಾಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಿರುಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲೂ ತಂಪಾದ ಗಾಳಿಗೆ ಕೊರತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಚಿನ್ನಿ-ದಾಂಡು, ಲಗೋರಿ, ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲ ಆಟಗಳಿಗೂ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದ್ದಿದ್ದು ಆ ಮರದ ನೆರಳು. ದೊಡ್ಡವರಿಗೆ ಹೇಳಿ ಹಗ್ಗ ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ದಿನಗಟ್ಟಲೆ ನಾವು ಜೋಕಾಲಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದುದೂ ಅಲ್ಲೇ.

ನಮಗೆ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಂತಲ್ಲ, ಆ ಮರದ ಮೇಲೆ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದ ಹಕ್ಕಿಗಳೆಷ್ಟೊ! ಅದೂ ಹತ್ತಾರು ಜಾತಿಯ, ಹತ್ತಾರು ಬಣ್ಣದ, ಬಾಗು ಕೊಕ್ಕಿನ, ಉದ್ದ ಬಾಲದ, ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಗರಿಗಳ ಜುಟ್ಟಿನ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ಕಪ್ಪುಕಾಗೆಯವರೆಗೆ ಎಲ್ಲವಕ್ಕೂ ಆ ಮರವೇ ಆಶ್ರಯತಾಣ. ಅವುಗಳ ಕೂಗು, ಚಿಲಿಪಿಲಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ ಈಗಲೂ ಕಿವಿಗಳಲ್ಲಿ ಅನುರಣಿಸುತ್ತದೆ. ಮಾವಿನ ಮರ ಚಿಗುರತೊಡಗಿದಾಗಲಂತೂ ನಿತ್ಯ ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆಯೇ ಕೋಗಿಲೆಗಳ ದಿಬ್ಬಣ; ಇನ್ನು ಕಾಯಿ ಬಲಿತು, ಹಸಿರು ಹಳದಿಯಾಗಿ ಮಾವು ಹಣ್ಣಾಗುವ ಸಮಯಕ್ಕಂತೂ ದಿನವಿಡೀ ಕೆಂಪು ಕೊಕ್ಕಿನ, ಹಳದಿ ಕೊಕ್ಕಿನ ಗಿಣಿಗಳದೇ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ.ನಮಗೋ ಅವುಗಳನ್ನು ನೊಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ದಿನವೂ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಒಂದೇ ಡೌಟು: ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣು ತಿಂದಿದ್ದರಿಂದಲೇ ಆ ಗಿಳಿಗಳ ಕೊಕ್ಕು ಹಳದಿಯೂ ಕೆಂಪೂ ಆಗಿದ್ದಿರಬೇಕು! ಎಂದು.

ಮತ್ತಷ್ಟು ಓದು