ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಎಂಥ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡಬೇಕು?

ವಲವಿ, ಬಿಜಾಪೂರ

೧೯೮೩ ಅಥವಾ ೧೯೮೪ ನೇ ಇಸ್ವಿ ಇರಬಹುದೇನೋ? ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ (ಆಗ ನಾನು ೮/೯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಒದುತ್ತಿರಬಹುದು ) ಪೈಥಾಗೋರಸನ ಪ್ರಮೇಯವನ್ನು ನನ್ನ ಗುರುಗಳು ಹೇಳುತ್ತಾ ಈ ಸೂತ್ರವನ್ನು ಪೈಥಾಗೊರಸನಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮೊದಲು ಹೇಳಿದವನು ಭಾಸ್ಕರಾಚಾರ್ಯ ಎಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತಾ ಅವನ ಲೀಲಾವತಿ ಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ ಈ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಪೈಥಾಗೋರಸನ ಪ್ರಮೇಯದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಡಿಸಬಹುದಾದ ಒಂದು ಲೆಕ್ಕವನ್ನು ತಿಳಿಸಿದ್ದರು. ಆಗ ನಾನು, ಸರ್ ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲೇಕೆ ಬರೆದಿಲ್ಲ?? ಎಂದು ಸಹಜವಾಗಿ ಕೇಳಿದ್ದೆ. ಆಗವರು ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು(ಭಾರತೀಯರನ್ನು) ಹೊಗಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಜಾಯಮಾನ ನಮಗಿಲ್ಲ ಎಂದಿದ್ದರು. ಅವರು ವ್ಯಂಗವಾಗಿ ಇದನ್ನು ಹೇಳಿದರೋ ಸಹಜವಾಗಿ ಹೇಳಿದರೋ ನನಗಂತೂ ಅರ್ಥವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಮುಂದೆ ನಾನು ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗಿ ಗಣಿತ ವಿಷಯದ ತರಬೇತಿಗಾಗಿ ಹೋದಾಗ ಶ್ರೀಮತಿ ಮಂಜುಳಾ ಜೋಷಿ ಎನ್ನುವ ತರಬೇತುದಾರರು ಇದೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಮತ್ತು ಭಾಸ್ಕರಾಚಾರ್ಯರ ಅವೇ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಪೈಥಾಗೊರಸನ ಪ್ರಮೇಯ ಕುರಿತು ಹೇಳುವಾಗ ಪುನಃ ಹೇಳಿದರು. (ಬಹುಶಃ ೨೦೦೨/೨೦೦೩ ರಲ್ಲಿ ಹೇಳಿರಬಹುದು.) ಆಗಲೂ ನಾನು ಮೇಲಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದೆ. ಆಗ ಬಿಜೆಪಿ ಸರ್ಕಾರ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾಡಲು ಹೊರಟು ಕೇಸರೀಕರಣಗೊಳಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಬೊಬ್ಬೆ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಶ್ರೀಮತಿ ಜೋಷಿಯವರು ನಾವು ಹಾಗೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ ಸರ್ಕಾರವೇನು ಮಾಡಬೇಕು? ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದ್ದರು. ಬಹುತೇಕ ಶಿಕ್ಷಕರು ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಿಕರ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಸುವದರಿಂದ ಅವರು ಸ್ಪೂರ್ತಿಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆಂದು ವಾದಿಸಿದರು. ಅಂದರೆ ತರಬೇತಿಗೆ ಹಾಜರಾಗಿದ್ದ ೧೦೦ ಶಿಕ್ಷಕರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ೮೦/೯೦ ಜನ ಹೀಗೆ ವಾದಿಸಿದರೆಂದರೆ ಜನರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪೂರ್ವಿಕರ ಮಹತ್ವದ ಲಸ ಸಂಶೋಧನೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆ ತಿಳಿಯಲಿ ಎಂಬ ಆಶಯ ಇದೆ ಎಂದಾಯ್ತು. ಆದರೂ ಅಂಥ ಕೆಲಸಗಳು ನಡೆದಾಗ ಕೆಲವರು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಕೇಸರೀಕರಣವೆಂದು ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯ ಹುನ್ನಾರವೆಂದು, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣಿಕೆಯ ಹೇರಿಕೆ ಎಂದೂ ಏನೇನೋ ಅಲ್ಲಸಲ್ಲದ ಅಪಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಹ್ಯಾಗೋ ಇವರ ದನಿ ಮೇಲಾಗಿ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಅದೇ ಬ್ರಿಟೀಷರನ್ನು ಯುರೋಪಿಯನ್ನರನ್ನು ಹೊಗಳುವಂಥ ಪಾಠಗಳೇ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತವೆ.

ಸ್ವಾಮಿ ನಿರ್ಭಯಾನಂದರು ಬಿಜಾಪುರದಲ್ಲಿನ ಗುರುನಮನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವೊಂದರಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ “ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನಾವಿವತ್ತು ಎಂಥ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆಂದರೆ ನಾನು ಮೂರ್ಖ. ನಮ್ಮಪ್ಪ ಮೂರ್ಖ. ನಮ್ಮ ತಾತ ಮುತ್ತಾತರೆಲ್ಲ ಮೂರ್ಖರೇ.ನಮ್ಮ ಪರಂಪರೆಯೇ ಮೂರ್ಖರ ಪರಂಪರೆ. ವಿದೇಶಿಯರು ನಮ್ಮನ್ನು ಒದ್ದು ಆಳಿದ್ದು ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ತುಂಬಾ ಜಾಣರು. ಅವರು ನಮ್ಮನ್ನು ಆಳಲು ಹುಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ನಾವು ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಇಂಥ ಅರ್ಥ ಬರುವ ಶಿಕ್ಷಣ ನಾವಿಂದು ಕೊಡುತ್ತೀದ್ದೇವೆ.” ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಬಹುಶಃ ಇವತ್ತಿನ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಇದು ನಿಜವೆಂದು ನನಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ನಾನು ಬರೆಯಲು ಕಾರಣ ಲಡಾಯಿ ಬ್ಲಾಗನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಸುರೇಶ್ ಭಟ್ ಬಾಕ್ರಬೈಲು ಎಂಬವರು ೯ ನೇ ತರಗತಿಯ ಪುಸ್ತಕ ವಿಮರ್ಶಿಸುತ್ತಾ ಒಬ್ಬ ಬಾಲಕ ನನ್ನ ವಿಜ್ಞಾನ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದಗಳಿರುವದರಿಂದ ಓದುವದು ಕಷ್ಟವಾಗಿದೆ ಎಂದನಂತೆ. ಲೇಖಕರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲೆ ಕೇಳಿ.

[[•ಪುಟ 88 ಮತ್ತು 89ರಲ್ಲಿ (ಅಧ್ಯಾಯ 5, ಬೆಳಕಿನ ಸ್ವಭಾವ): ಅನೇಕ ಪ್ರಯೋಗಗಳಿಂದ ಬೆಳಕಿನ ವೇಗವನ್ನು 2.999796 ಗಿ 103 ಞ/ ಎಂದು ದೃಢವಾಗಿ 19ನೆ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಕ್ರಿ.ಶ. 14ನೆ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಸಾಯನಾಚಾರ್ಯ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಋಗ್ವೇದ ಸಂಹಿತ, ಮಂಡಲ-1, ಸೂಕ್ತ 50ರ 4ನೆ ಮಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಬೆಳಕಿನ ವೇಗದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಶ್ಲೋಕ:‘‘ಥಾ ಚ ಸ್ಮರ್ಯತೇ ಯೋಜನಾನಾಮ್
ಸಹಸ್ರಮ್ ದ್ವೆ ದ್ವೆ ಸತೆ ದ್ವೆ ಚ ಯೋಜನೆ!
ಏಕೇನಾ ನಿಮಿಷಾರ್ಧೇನ ಕ್ರಮಾಮಣ ನಮೋಸುತ್ತೇ’’

ಅರ್ಥ: ‘‘ಅರ್ಧ ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ 2202 ಯೋಜನಾಗಳನ್ನು (1 ಯೋಜನಾ=9.6025 ಮೈಲುಗಳು, 2202 ಯೋಜನಾ=21,144,705 ಮೈಲುಗಳು) ಕ್ರಮಿಸಿದ ಓ ಸೂರ್ಯ(ಯಾತ್ರಿಕ)ನೇ ನಿನಗೆ ನನ್ನ ನಮಸ್ಕಾರಗಳು.
ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ವೇಳೆ=1/2 ನಿಮಿಷ =1/8.75=0.114286 ಸೆಕೆಂಡುಗಳು

ಈ ಶ್ಲೋಕದ ಪ್ರಕಾರ ಬೆಳಕಿನ ವೇಗವನ್ನು ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಹಾಕಿದರೆ=1,85,016.169 ಮೈಲು/ಸೆಕೆಂಡು

ಬೆಳಕಿನ ಆಧುನಿಕ ಮೌಲ್ಯ=1,86,282.397 ಮೈಲು/ಸೆಕೆಂಡು.’’ ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಸಾಯನಾಚಾರ್ಯನ ಈ ಶ್ಲೋಕಕ್ಕೆ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಇರುವಂತಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಆತ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಕಾರನಷ್ಟೆ ಹೊರತು ವಿಜ್ಞಾನಿ ಅಲ್ಲ. ಈ ಶ್ಲೋಕದ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲೂ ಬೆಳಕಿನ ಸ್ವಭಾವದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮಂಡನೆ ಮತ್ತು ವಿವರಗಳಿಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿ ಬೆಳಕಿನ ವೇಗವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲು ಮಾಡಿರುವ ಪ್ರಯೋಗಗಳ ವಿವರಗಳಿಲ್ಲ; ]] ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಟೀಕಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಆದರೆ,ಸಂಸ್ಕೃತದ ಇಂಥ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಚೌಕಿನಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಜ್ಞಾನಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರವಿರುತ್ತದೆ ವಿನಃ ಇದನ್ನು ಕುರಿತು ಯಾವುದೇ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಬಾರದು ಎಂದು ಸಂಪಾದಕರು ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿಯೇ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೂ ಟೀಕಿಸುವ ಉದ್ದೇಶವೇನೋ ತಿಳಿಯದು? ನಮ್ಮ ಪುರಾತನ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಮಕ್ಕಳು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವಂತಾಯಿತು ಎಂದು ನಾವೆಲ್ಲ ಸಂತೋಷಪಟ್ಟಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಬದಲಾವಣೆಗೊಂಡಾಗ ಮೊದಲು ಬದಲು ಮಾಡುವದೇ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕಾರಣ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಸುಳ್ಳು ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ವಿದೇಶಿಯರ ಸಾಹಸ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಓದಿ ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಇರುವ ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತಾಗಿದೆ.

ಲೇಖಕರಾದ ಐ. ಎಫ್ ಮಾಗಿ ಎನ್ನುವವರು ಡಿ,ಎಡ್ ತರಗತಿಗೆ ಗಣಿತದ ವಿಷಯಾಧಾರಿತ ಬೋಧನೆ ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಸಂಖ್ಯೆಗಳು ಬೆಳೆದು ಬಂದ ದಾರಿ ಕುರಿತು ಬಹಳ ಚನ್ನಾಗಿ ವಿವರಿಸಿದ್ದಾರೆ ಕ್ರಿ.ಶ ೩ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲೇ ಸಂಖೆಗಳು (ಹಿಂದೂ ಅರೇಬಿಕ ಅಂಕಿಗಳು) ಹೇಗೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದವು ಎಂದು ಉಧಾಹರಣೆ ಸಮೇತ ತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರು ಈ ಹಿಂದೂ ಅರೇಬಿಕ ಅಂಕಿಗಳಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ ಅಂಕಿಗಳೆಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಜನರಿಗೇನೋ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆಂದುಕೊಂಡರೆ ಭಾರತದ ಜನಗಣತಿ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ (೨೦೦೧/೨೦೧೧ ಜನಗಣತಿ ಮಾಡುವವರ ಕೈಪಿಡಿಯಲ್ಲಿ) ಕೂಡ ಅರಬ್ಬಿ ಅಂಕಿಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಬಳಸಿ ಎಂದು ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ ಈ ಅಂಕಿಗಳನ್ನು ಅರಬ್ಬರು ಕಂಡುಹಿಡಿದರು ಎಂಬರ್ಥದಲ್ಲಿ.

ಮುಸಲ್ಮಾನರ ಕ್ರೌರ್ಯದ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಹೇಳಿದರೆ ಜನಾಂಗೀಯ ಘರ್ಷಣೆ ಆಗುತ್ತದೆನ್ನುವವರು ಭಾರತೀಯರ ಜ್ಞಾನದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡರೆ ಅದರಿಂದ ಯಾವ ನಷ್ಟ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗುವದೆಂದು ಹೇಳುವದಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೇ ಇಲ್ಲದ್ದನ್ನು ಹೇಳುವದೇಕೆ? ಎಂದು ತಿಪ್ಪೆ ಸಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸುರೇಶ್ ಅವರು ಮುಂದುವರಿದು ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. [[ಈ ಪಠ್ಯದಲ್ಲಿ ತುರುಕಿರುವಂತಹ ವಿಷಯಗಳು ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕವೂ ಆಧಾರರಹಿತವೂ ಆಗಿವೆ. ಇಂತಹ ದಂತ ಕತೆಗಳನ್ನು ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸುವುದರ ಉದ್ದೇಶ ಒಂದೇ. ಆಧುನಿಕ ವಿಜ್ಞಾನದ ಇಂತಹ ಅನೇಕ ಸಂಶೋಧನೆಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು ಎಂದೋ ಮಾಡಿದ್ದರೆಂಬ ಮಿಥ್ಯೆಗಳನ್ನು ಮುಗ್ಧ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತಿ ಧರ್ಮಶ್ರೇಷ್ಠತೆ ಮತ್ತು ಕೋಮುಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಕೊಯ್ಯುವುದೆ ಇದರ ಪ್ರಧಾನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ. ]]

ನಮ್ಮವರ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಶ್ರೇಷ್ಟವೆಂದು ಹೇಳುವದು ಮಿಥ್ಯೆಗಳನ್ನು ಮುಗ್ಧ ಮನದಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವದಾದರೆ ಮುಸಲ್ಮಾನರನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳುವ ಮಿಥ್ಯೆಗಳು ಸರಿಯೋ?? (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ತಾಜಮಹಲನ್ನು ಶಹಜಹಾನ ಕಟ್ಟಿಸಿದನೆನ್ನುವದು ಮಿಥ್ಯೆಯಲ್ಲವೆ? ಹಾಗೆ ಇದು ಒಂದು ಜನಾಂಗದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಧರ್ಮ ಶೇಷ್ಟತೆ ಕೋಮು ಶ್ರೇಷ್ಟತೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುವದಿಲ್ಲವೆ?? ಅವರ ( ಮುಸಲ್ಮಾನರ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ) ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಅದೆಲ್ಲ ಸರಿಯೋ???

ಎಲ್ಲಾ ದೇಶಗಳು ತನ್ನವರ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಹಾಡಿ ಹೊಗಳುತ್ತವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ತಮ್ಮದು ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗದ ನಾಡು ಎಂದು ಬ್ರಿಟೀಷರು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೆ?? ಪ್ರತಿ ದೇಶದವರು ತಮ್ಮವರನ್ನು ವೈಭವೀಕರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಯಾಕೆ ಗೊತ್ತಾ? ತಮ್ಮ ಇತಿಹಾಸದಿಂದ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಸ್ಪೂರ್ತಿಗೊಳ್ಳಲಿ ದೇಶಾಭಿಮಾನ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎಂದು. ಆದರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳಿವೆ. ಭಾರತ ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಹೀಗೇಕೆ?? ಆರ್ಯರು ಹೊರಗಿನಿಂದ ಬಂದು ದ್ರಾವಿಡರನ್ನು ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿದರೆಂಬ ಕಥೆಗಳಿಂದ ಜನಾಂಗೀಯ ಘರ್ಷಣೆಗಳಾಗಿಲ್ಲವೆ??

ಕೊನೆಯದಾಗಿ,ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಗಣಿತ ಕಲಿಯಲು ಭಯವನ್ನು ತೋರಿಸಿದಾಗ ಶಿಕ್ಷಕರು ಮಗು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಗಣಿತ ಕಲಿಸಿದ ದೇಶ ನಮ್ಮದು. ಗಣಿತವು ನಮ್ಮ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಡಿ.ಎನ್.ಎ ದಲ್ಲಿ ಹಾಸು ಹೊಕ್ಕಾಗಿದೆ. ಗಣಿತ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಡಲೆಯಲ್ಲಪ್ಪಾ. ನೀನು ಸ್ವಲ್ಪ ಆಸಕ್ತಿ ತೋರಿಸಿದರೆ ನಿನಗೆ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಎಂಥ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯೂ ಕೂಡ ಆಸಕ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತಾನೆ . ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯಾದರೂ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಿಕರ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ನಾವು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಲ್ಲವೆ?? ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಸಬೇಕಲ್ಲವೆ?? ಇದರಿಂದಂತೂ ಯಾವ ಜನಾಂಗೀಯ ಘರ್ಷಣೆಗಳಾಗುವದಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ??