ಯಾವುದು ನಿಜವಾದ ದೇಶಪ್ರೇಮ ?

 ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ಇಂಡಿಯಾ ಇಂಡಿಯಾ ಎಂದು ಕೂಗುವುದೋ, ಮುಖಕ್ಕೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದು ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸುವುದೋ, ಇಲ್ಲವೇ ಪಂದ್ಯ ಗೆದ್ದ ಮೇಲೆ ಬಾರಿಗೋಗಿ ಎಣ್ಣೆ ಹೊಡೆದು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹೋ ಎಂದು ಕಿರಿಚುವುದೇ ದೇಶಪ್ರೇಮ ತೋರಿಸುವ ಮಾರ್ಗ ಅನಿಸುವಂತಹ ಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ ನಮ್ಮ ಹಲವು ಯುವಕರಲ್ಲಿ.  ಹಾಗಿದ್ರೆ ಅದನ್ನು ಮಾಡಲೇಬಾರದಾ? ಮಾಡಲೇ ಬಾರದು ಎಂದು ಹೇಳುವ ಮಾರಲ್ ಪೋಲಿಸಿಂಗ್ ನಿಲುವು ನನ್ನದಲ್ಲ. ಯಾರಿಗೂ ತೊಂದರೆ ಆಗದಂತೆ ಖಂಡಿತ ಮಾಡಬಹುದು. ಯಾವ ತಪ್ಪು ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದು ಆಟಕ್ಕೆ ಮೈ ಮೇಲೆ ಆವೇಶ ಬಂದಂತೆ ವರ್ತಿಸುವ ಇದೇ ಜನರು ನಿಜವಾದ ದೇಶಪ್ರೇಮ ತೋರಿಸುವಂತ ಚಿಕ್ಕ ಕೆಲಸಗಳಾದ “ಟ್ರಾಫಿಕ್ ರೂಲ್ಸ್ ಅನುಸರಿಸುವುದು”,”ಫೂಟ್ ಪಾತ್ ಮೇಲೆ ಬೈಕು ಓಡಿಸದಿರುವುದು”, “ಕಂಡ ಕಂಡಲ್ಲಿ ಕಸ ಎಸೆಯದೆ, ಉಚ್ಚೆ ಹೊಯ್ಯದೆ” ಸಿವಿಕ್ ಸೆನ್ಸ್ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು  “ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟುವುದು”, “ಪ್ರತಿ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ತಪ್ಪದೆ ಮತ ಚಲಾಯಿಸುವುದು”,  ಇಂತಹ ನಾಗರಿಕ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಇದೇ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ, ಇದೇ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾಡುತ್ತಾರಾ? ದೇಶಪ್ರೇಮದ ನಿಜವಾದ ಮಾಪನಗಳಾದ ಇವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ದಿವ್ಯ ನಿರ್ಲಕ್ಷ ತಾಳುವ ಜನರು ಒಂದು ಮ್ಯಾಚ್, ಅದರಲ್ಲೂ ಒಂದು ದೇಶದ ವಿರುದ್ಧದ ಪಂದ್ಯಕ್ಕೆ ಕೊಡುವ ಗಮನ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ನಿಜವಾದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಂದ, ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಿಂದ ನುಣುಚಿಕೊಳ್ಳುವ, ಪಲಾಯನವಾದಿ ಮನಸ್ಥಿತಿಯೇ ಅನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ. ಇಂತಹ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಪ್ರಜೆಗಳಿಂದಾಗಿಯೇ ಇವರನ್ನು ಆಳುವ ದೊರೆಗಳು ಗೆದ್ದ ಆಟಗಾರರಿಗೆ(ಅದು ಕೂಡಾ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ನೂರಾರು ಕೋಟಿ ದುಡಿಯುವ ಆಟಗಾರರಿಗೆ) 50X80 ಸೈಟು ಕೊಡ್ತೀನಿ ಅನ್ನೋ ಮಟ್ಟದ ಚೀಪ್ ಪಾಪುಲಿಸ್ಟ್ ಕ್ರಮಗಳಿಗೆ ಜೋತು ಬೀಳೋದು. ದೇಶದ ಎಲ್ಲ ಅವ್ಯವಸ್ಥೆಗೂ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು ಬೈಯುತ್ತ, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಜಾರಿಕೊಂಡು, ಮ್ಯಾಚ್ ಇದ್ದಾಗ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕೊಂಡು, ಮುಖಕ್ಕೆ ಬಣ್ಣ ಬಳ್ಕೊಂಡು ಇಂಡಿಯಾ ಇಂಡಿಯಾ ಎಂದು ಕೂಗಿ, ಮ್ಯಾಚ್ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗ್ ಬಂದು ಊಟ ಮಾಡಿ ಮಲಗಿ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಮತ್ತದೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, “ಈ ದೇಶದ ಕತೆ ಇಷ್ಟೇ ” ಅಂತ ಬೈಕೊಂಡು, ವೀಸಾ ಸಿಕ್ಕ ತಕ್ಷಣ ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಹಾರಿ ಹೋಗಿ ಡಾಲರ್ ಎಣಿಸೋ ಕನಸು ಕಾಣೋ ಜನರ ದೇಶಪ್ರೇಮ ಎಷ್ಟು shallow ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ .