ಗೂಪಿ ಬಾಘ

–ನಟರಾಜು ಎಸ್ ಎಂ

ಹಳ್ಳಿಯ ಉದಯೋನ್ಮುಖ ಗಾಯಕನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಕರ್ಕಷ ಕಂಠದಿಂದ ಹಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರೆ ಅವನ ಊರಿನವರು ಅವನನ್ನು “ಮಹಾರಾಜರ ಅರಮನೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ಹಾಡು ನಿನಗೆ ಬಹುಮಾನ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ” ಅಂತ ಆ ಗಾಯಕನಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟು ಅವನ ಹಿಂದೆ ಮುಸಿಮುಸಿ ನಗುತ್ತಾರೆ. ಪಾಪ ಅವರ ಮಾತಿನ ಅರ್ಥ ತಿಳಿಯದ ಆ ಗಾಯಕ ಆ ಜನಗಳ ಮಾತನ್ನು ಹೊಗಳಿಕೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಅತಿ ಖುಷಿಯಿಂದ ಒಂದು ಮುಂಜಾನೆ ಎದ್ದವನೇ ರಾಜರ ಅರಮನೆಯ ಅನತಿ ದೂರದಲಿ ಕುಳಿತು ತನ್ನ ಗಾಯನ ಶುರು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಆ ಗಾಯಕನ ಕರ್ಕಷ ದನಿಯಿಂದ ನಿದ್ರಾಭಂಗವಾದ ರಾಜ ತನ್ನ ಭಟರನ್ನು ಕರೆದು ಆ ಗಾಯಕನನ್ನು ಕತ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳ್ಳರಿಸಿ ಊರಿನಿಂದ ಬಹಿಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆಯೆ ತನ್ನ ಸಂಗೀತದ ಹುಚ್ಚಿಗೆ ತನ್ನ ಊರಿನವರಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕಾರಗೊಂಡ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಡೊಳ್ಳಿನವನು ಕತ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡಿ ಬಂದ ಗಾಯಕನೊಡನೆ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ. ಆ ಇಬ್ಬರು ಕಾಡಿನ ಒಂದು ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಕಷ್ಟ ಸುಖ ಮಾತನಾಡ್ತ ಇರುವಾಗ ಅವರ ಮುಂದೆ ಹುಲಿಯೊಂದು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗುತ್ತದೆ. ಭಯಗೊಂಡ ಇಬ್ಬರು ಕಲ್ಲುಗಂಭದಂತೆ ಅಲ್ಲಾಡದೆ ನಿಂತು ಆ ಹುಲಿಯಿಂದ ಹೇಗೋ ಪಾರಾದ ಮರು ಕ್ಷಣ ಭೂತಗಳ ರಾಜ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನೆ ಅವರ ಮುಂದೆ ಸೃಷ್ಠಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಭೂತಗಳೆಂದರೆ ಬಿಳಿ ಬಟ್ಟೆ ತೊಟ್ಟ, ಉದ್ದ ಜಡೆಯ, ಕಾಲುಗಳು ಉಲ್ಟಾ ಇರುವ ಆಕೃತಿಗಳು ಅನ್ನೋ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ನಿಲುಕದಂತ ಭೂತಗಳನ್ನು ಬರಿ ನೆರಳು ಬೆಳಕಿನ ಆಟದಲ್ಲಿ, ವಿಚಿತ್ರ ವೇಷ ಭೂಷಣಗಳಲ್ಲಿ, ಬರೀ ಗೆರೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಠಿಸಿಬಿಡಬಲ್ಲ ಚಾಣುಕ್ಯತನ ಬಹುಶಃ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯವೇನೋ!   

ಬದಲಾಗುತ್ತಿರೋ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಕಲಾತ್ಮಕ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುವ ಅವಕಾಶ ಅದೆಷ್ಟು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ದೊರೆಯುತ್ತೆ? ತಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಕಲಾತ್ಮಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಹೆಣೆದು ಜನಮಾನಸದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದಂತೆ ಉಳಿದುಬಿಟ್ಟಿರುವ ಸತ್ಯಜಿತ್ ರೇ ಅವರಂತಹ ಶ್ರೇಷ್ಠ ನಿರ್ದೇಶಕರ ಗೆಲುವಿನ ಗುಟ್ಟು ಏನಾಗಿತ್ತು ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಆ ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ. ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಐಎಎಸ್ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಸಂದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಎಂಬತ್ತರ ದಶಕದ ಕನ್ನಡದ ಕಲಾತ್ಮಕ ಚಿತ್ರವೊಂದರ ಚಿತ್ರಕತೆಯ ಸಾರಾಂಶ ಕೇಳಿದ್ದರಂತೆ. ಆತ ತನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದನಂತೆ. ಎಷ್ಟೋ ಚಿತ್ರಗಳಿಗೆ ರಾಷ್ಟೀಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಬಂದಿರುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಯಾಕೋ ಚಿತ್ರಗಳು ಜನಮನಗಳನ್ನು ತಲುಪಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೋ ದೂರದ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನಾನು ಕಾಣದ, ನಾನು ಇದುವರೆಗು ನೋಡದಿದ್ದ ಎಷ್ಟೋ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಬದುಕೇ ಒಂತರಾ ಬದಲಾದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಯಾವ ಭಾಷೆಯ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿದರೂ, ಪ್ರಪಂಚದ ಯಾವ ಮೂಲೆಗೆ ಹೋದರೂ ಮನುಷ್ಯನ ಭಾವನೆಗಳು ಒಂದೇ ಆಗಿರುತ್ತವೆ. ಮನುಷ್ಯ ಸತ್ತಾಗ, ಕೆಟ್ಟಾಗ, ಖುಷಿಗೊಂಡಾಗ ಅವನು ಕಲ್ಕತ್ತದವನೇ ಆದರೂ ಅವನ ಭಾವನೆಗಳು ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿಗರ ಭಾವನೆಗಳ ಹಾಗೆ ಇರುತ್ತವೆ.

* * * * * * * *

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ : t1.gstatic.com